benefietdiner schreef:(...) Je geeft aan bewust af te zien van het verschil tussen de Rooms-Katholieke Kerk en de Protestantse kerken, maar je uiteenzetting ademt toch duidelijk de geest van een meer arminiaanse of rooms-katholieke benadering. Omdat we ons hier op een reformatorisch platform bevinden, wil ik graag de reformatorische visie daartegenover plaatsen.(...)
Dank voor je reactie. Wat me wel opvalt is dat elk debat binnen de bevindelijk gereformeerde gezindte steeds bepaald wordt door de kwestie die jij nu als reactie te berde brengt. Het gaat altijd en sowieso over de "arminiaanse kwestie", over de vraag of een mens nu zelfstandig gelooft of het geloof hanteert dat hem genadiglijk geschonken wordt. Het geloof als uitgevoerde opdracht of het geloof als gave.
Laat ik voorop stellen dat ik best grondige kritiek heb op de theologie van bijvoorbeeld de Gereformeerde Gemeenten die ik tot de laatste komma ken.
Maar die kritiek geldt nu net niet deze "arminiaanse kwestie".
Ik ben een echte "Gomarist" op dat punt. Niet sterk genoeg kan mij benadrukt worden hoezeer het genade is, als wij iets van Gods Geest in ons hart en leven mogen ontvangen en ervaren.
Dat neemt echter de spanning niet weg die de Bijbel zelf oproept.
Er zijn ruim voldoende teksten die het genadekarakter van Gods heil beschrijven. Deze ondersteunen zonder meer onze volkomen afhankelijkheid van God en zijn mijns inziens ook beslissend voor de keuze die de Reformatoren en in hun lijn de Dordtse vaders gemaakt hebben: sola gratia!
En toch is er met name en juist in het NT, rond de voortgang en uitbreiding van het Evangelie in de tijd van Jezus en de apostelen, ook een werkelijkheid zichtbaar, waarbij het geloof heel bewust, heel snel en "dadelijk" wordt beschreven. De oproep tot geloof wordt beantwoord, het leven van mensen wordt bijna op slag veranderd, de groei is niet alleen innerlijk, maar ook uiterlijk en publiek manifest. Kortom, mensen zijn volop betrokken bij het wonder van roeping, geloof en bekering.
Daarbij komen ook nog de vele onomwonden oproepen om zich te bekeren, om slechts te geloven en om dit direct en zonder twijfel of restricties te doen. "Heden, indien gij mijn stem hoort..."
Ik hoop dat je deze spanning aanvoelt en ook wilt behouden. Je kunt jegens deze teksten moeilijk aankomen met de waarschuwing die je mij gaf, namelijk dat de oproepen tot geloof in de Bijbel wel wat arminiaans klinken.
Naar mijn idee is juist de spanning van enerzijds de volle verantwoordelijkheid van de mens om de Evangelieprediking te beantwoorden met geloof en bekering met anderzijds de belijdenis dat wij alleen door Gods Geest getrokken kunnen worden om dit te doen, de vruchtbare bodem voor de prediking.
Immers, wanneer wij hoorders als stokken en blokken (als louter passieve voorwerpen) zouden benaderen, dan zou iedereen op den duur de prediking verlaten. Of met de voeten, of met de geest. Dan zit je nog wel in de kerk, maar laat je alles stilzwijgend en zonder enige verwachting aan je voorbijgaan, daarmee effectief bevestigend wat de dominee zegt: het moet je gegeven worden.
Dat er jaren niets gebeurt, dat je jarenlang je hart toesluit wordt dan gebruikelijk en gewoon en geldt uiteindelijk als bewijs dat de dominee gelijk heeft.
Een kerk vol onbekeerden bewijst dat Arminius ongelijk heeft!
Je kunt op die passiviteit dan ook niet meer aangesproken worden.
De vijf nieten van Schortinghuis worden dan voluit beaamd en beleefd.
En dat is dan de zuivere Kerk des Heeren?
Waar is Christus dan?
Echt, dit lijkt in niets meer op de praktijk van de Evangelieverkondiging uit Handelingen.
Aan de vruchten herkent men de boom!
Geldt dat ook niet voor de prediking heden ten dage?
Of is de teloorgang van het geloof de wil van God?
gravo
