Berichtdoor gravo » 31 okt 2012 01:08
Ten opzichte van andere religies hebben jodendom en christendom gemeen, dat de mens zelf een hoge en unieke positie heeft. Hij is immers naar het beeld van God gemaakt. God en mens lijken op elkaar. Als de afkomst van de mens al een raadsel is, dan wordt dat raadsel binnen deze godsdiensten vooral opgelost door God en mens aan elkaar te relateren. "Gij hebt de mens bijna goddelijk gemaakt". nog zo'n bijbelse uitspraak.
Kennelijk ligt het in Gods wezen besloten dat Hij als Schepper een evenbeeld wil maken. Wat Hij maakt moet met Hem te maken hebben, op Hem lijken. Deze band blijkt in de Bijbel ten diepste een liefdesband te zijn. God is liefde. De relatie tot de mens wordt getekend in beelden van vader en kind, of bruid en bruidegom.
In dit licht is er een doorgaande lijn in de Bijbel te bespeuren, waarin God, nadat de mens zich liefdeloos aan de relatie heeft onttrokken, toch onophoudelijk diezelfde mens, Zijn schepping, weer terug wil krijgen. Een jaloers God, dat wil zeggen: een God die niet kil en afstandelijk blijft, maar een brandend, bloedend hart heeft en Zich door niets of niemand laat tegenhouden om zijn kinderen weer terug in het vaderhuis te brengen.
De ultieme uitloop van deze bijbelse lijn is de komst van Gods Woord in het vlees. God met ons, Christus, de Zoon van God wandelt als een mens tussen de mensen. De Schepper hult Zich in het geschapene.
is Jezus alleen mens? Ja, denk ik. Hij is denk ik niet een halfmens, halfgod, geen tussenschepsel, zoals een engel, geen superschepsel, maar ook geen vaag nevelschepsel. Hij is ons in alles gelijk geworden. Echter deze mens was de mens die Gods ultieme aanwezigheid onder de mensen realiseerde: Gods volheid woonde in Hem. Dat is de titel: Christus, gezalfde. Jezus was de Gezalfde met de Geest (doop bij de Jordaan). Verder niet rationeel verklaarbaar.
Maar 1 ding blijft wel duidelijk: God heeft de mens gewild, wil de mens nog steeds. De mens is ondanks zijn neiging om God en medemens te haten nog steeds de oogappel van God. Zelfs...en dat is het geloofmysterie, wanneer God deze ene mens, de Gezalfde als offer opoffert teneinde Zijn schepping, Zijn mensen te redden. Jezus was zo'n echt mens, zozeer vlees, zo teer, zozeer kortstondig gras, dat Hij stierf aan de wonden die het kruis veroorzaakten. Er was geen redding, geen goddelijkheid, geen verborgen innerlijke bijzonderheid die Deze Mens (ecco homo) van het sterven kon redden. Jezus was ook onderhevig aan de dood.
De ultieme drijfveer van God om dit aan Zijn Gezalfde te laten gebeuren was en bleef echter de liefde tot de mens. Hij koos tegen Zijn eigen Zoon en daarmee voor ons allen.
Dat dit de enige en overtuigende goddelijke weg was, blijkt wel uit de vrucht die dit sterven heeft voortgebracht: de mens lijkt op God, hoort bij God en zal dus weer opstaan, zoals Christus is opgestaan. De band van God met de mens, van de Schepper en Zijn schepping kan de dood, de zonde, de haat, weerstaan. In de mens vind God Zijn liefde. In het bijzonder in Zijn eigen Zoon: daarin vindt Hij al Zijn welbehagen.
Dat is een zeer hoopvolle boodschap voor de toekomst. De mens lijkt op God en zal dus altijd door hem gekoesterd worden, wat er ook gebeurt.
'Von Gott wissen wir nichts. Aber dies Nichtwissen ist Nichtwissen von Gott'
(Franz Rosenzweig, Der Stern der Erlösung)