Naar aanleiding van een discussie hierover op OmSionsWil vroeg ik me af hoe refo's staan tegenover naastenliefde en dat praktizeren. Wat op OSW gezegd werd: je hebt wel strijd en je moet elkaar wel vermanen (dat is dan ook liefdevol), christen-zijn is iets anders dan lief zijn voor elkaar.
Maar voor mij is in deze discussie de verhouding wel een beetje zoek: het lijkt meer op een angstig-doe-ik-het-wel-goed dan dat je gewoon onbaatzuchtig je buurman een keer een handje helpt.
De automatische associatie van naatsenliefde met onderlinge vermaning snap ik niet zo goed. Is dat herkenbaar voor refo's?