parsifal schreef:De Butler,
Dat veel dingen in zichzelf niet fout zijn ben ik het mee eens. Als Christenen hebben we de plicht om ook aandacht te hebben voor cultuur, deze te vormen en hierbij gebruik te maken van muziek, literatuur en bijvoorbeeld beeldende kunst. Hierbij heeft het Christendom vaak een dubbele rol gespeeld, aan de ene kant is er tegenstand geweest, aan de andere kant zijn er muzikanten als Bach en Handel, schrijvers als Dostojevski, dichters als vdWaals enz. En in de huidige muziek zie je Christenen actief als Sixpence, OTR (niet perse gospel) Jars of Clay enz. We komen vaak tekort en dat is een gebrek.
Wat me wel tegen staat is dat vervolgens dat delen van de huidige cultuur, die voortkomen uit of geassocieerd worden met flirten met satan (Zoals veel rockmuziek en heftiger house) of puur negativisme uitdragen, wordt overgenomen en dat dit als voorbeeld wordt genomen. We hoeven het goede niet te zoeken achter "The Rolling Stones" of "Rammstein". We moeten de geluiden kunnen plaatsen en luisteren naar wat uitgedragen wordt vanuit het hart of dat nihilisme is of haat. Maar we hoeven het niet te waarderen en zeker niet goed te keuren dat Christenen genieten in plaatsen waar Satan als Heer neergezet wordt (Bijvoorbeeld Sensation White).
Met naar House heb ik toch wel gezien dat niet alle verhalen overdreven zijn. Dat er echt vaak een sekscultuur hangt op parties, dat er behoorlijk met satan geflirt wordt. Overdreven? Niet serieus nemen? Gewoon meedoen? Nee, ik niet. Het is goed om als Christen onder de hoeren te zijn, het is niet goed om met ze te slapen. Het is goed om als Christen onder de mensen te zijn die feestend richting de afgrond gaan, het is niet goed om met ze mee te genieten van dingen die samengaan met het verheerlijken van het breken van Gods geboden.
En nee ik heb niet op een refoschool gezeten, ik heb Beatles, Doors, Golden Earring (The devil made us do it), Stones, Black Sabbath, Queen allemaal geluisterd. Ik ben niet echt refoschool gezeten. Ik ben niet in mijn jeugd geindocterineerd. Maar ik vind het nu vreselijk dat ik me met anti-Christelijk troep heb beziggehouden. Dat elke keer als ik weer Queen hoor het "No time for losers" of "Beelzebul has a devil put aside for me" weer door mijn hoofd schiet.
Dus mijn mening het kort: Als Christen hebben we de plicht ook om in kunst en cultuur God te eren, we hoeven geen terrein uit de weg te gaan, maar we hoeven geen onderdeel te worden en ons niet te associeren met een cultuur die het anti-christelijke ademt en zeker deze cultuur niet blind accepteren of er van te genieten van de dingen die direct verbonden zijn met het breken van Gods geboden.
Ik onderschrijf een hoop van wat je zegt.
Wat ik hierover denk is dit: misschien had je soms meer last van wat jij zelf met de muziek deed dan wat de muziek deed met jou?
Bohemian Rhapsody is voor mij nu gewoon een mooie mini opera. "Beelzebub has a devil put aside for me" betekent zoiets als: nu zit ik pas echt in de problemen! Het is een logische ontwikkeling in het verhaal dat verteld wordt in dit nummer.
Sympathy for the Devil vindt ik een intrigerende tekst hebben waarin Mick Jagger redelijk goed de Duivel uitbeeld die zich voordoet o.a. als een rijke man met smaak.
De associatie die je ooit zelf hebt gemaakt met muziek maakt een groot verschil. Ik heb niet diezelfde asociatie met de nummers die je noemt en in sommige gevallen heb ik mijn eerdere interpretatie van bepaalde songs uit de popcultuur overboord gezet omdat ik ontdekte dat ik een aantal van deze nummers op een andere manier kon beluisteren, een manier die niet zo belast was met mijn enigszins gekleurde visie erop. Maar dat is mijn verhaal. Misschien ligt het voor jou anders.
Maar ik wil maar zeggen. Wat wij doen met de muziek is vaak meer het probleem dan wat de muziek doet met ons. Christus die in ons is, is sterker. En wij hoeven niet geleid te worden door angst. Met Christus in je hart luister je op een andere manier naar muziek, zoals je ook anders luistert en kijkt naar de hele wereld.
Ik kan nu zelfs meer met een heleboel popsongs waar ik in het verleden weinig van begreep. Door de bevrijding en groei in de Heere Jezus ben ik rijker geworden, ook in mijn beleving van popcultuur.
En ik kan nu mijn grenzen ook veel beter zetten. Daarom maak ik mij weinig zorgen over wat ze wel eens noemen 'de gevaren van popmuziek.'
Met Christus ben je sterk, niet zwak.