Gretl schreef:Ik denk terug aan de vader van mijn ex-vriend. Hij is 2 weken nadat onze verkering uitgegaan is overleden. Plotseling was hij er niet meer. Nog steeds (3 jaar later) heb ik het daar moeilijk mee. Ik heb hem niet in de kist gezien en ben ook niet op zijn begrafenis geweest. Dat maakt het allemaal zo moeilijk.
Bijna 4 jaar lang hadden we een goede band. Een band die steeds sterker werd. Opeens was het over!
Nooit heb ik zijn familie meer gesproken, terwijl we elkaar juist konden steunen. Wat was deze situatie moeilijk.
Inmiddels ben ik getrouwd. Ik ben erg gelukkig met mijn man. Heb het hele geval van mijn vorige relatie allang verwerkt. Behalve die nare gebeurtenis.
Pap.......ik mis je. Mag ik je toch pap blijven noemen? Wat had ik je graag willen vertellen hoe alles is gegaan en hoe het nu met ons gaat! Alles is verandert!
Ik hoop dat ik dit ooit een plakje mag geven......
Pfff wat moeilijk zeg! Sterkte ermee, en voorderest ook iedereen met alles.
Er zijn veel schrijnende gevallen.
Ik denk dan met liefde terug aan mn broer die nu alweer 12 jaar geleden op 19 jarige leeftijd is overleden.
En aan mn oma die enkele jaren later plotseling geheel onverwacht overleed.
Dat was erg moeilijk.
Ook denk ik terug aan het 7 maanden oude meisje, dochtertje van goede kennissen van me. Overleden aan hersenvliesontsteking, een paar maanden nadat mn broer is overleden.
Denk ook terug aan een maat van me, die vlak na zijn 21e verjaardag is verongelukt. En aan die andere die op 23 jarige leeftijd verongelukt is. En een collega van me, die naast me aan het werk was en verongelukte. 23 jaar oud. Ook alweer 11 jaar geleden.
En aan 4 oud klas en dorpsgenoten van me. 3 overleden aan kanker, en 1 verongelukt met zijn bromfiets.
Ik realiseer me nu weer hoeveel vrienden en bekenden er al weg gevallen zijn. Dan besef je ook weer een beetje hoe kort het leven kan zijn, of beter gezegd ís. Dat elke dag dat je leeft een wonder is.