Berichtdoor Shito » 02 aug 2005 16:17
Er zijn in modern-christelijke kringen weinig uitspraken gedaan over gruwelijkheden omwille van god, denk ik; we zwijgen onze zwarte bladzijden veel liever dood.
Haar vader was compleet kapot, waarom? Omdat ze geen kinderen zou krijgen? Vervelend, absoluut, maar is dat meteen reden voor grote rouw? Vergelijk verder Hanna/Samuel. Ze stond hem af aan God (dat is de meest duidelijke geschiedenis van |afstaan/wijden aan| denk ik), maar was er schijnbaar gelukkig onder. Maar Jefta is compleet kapot, en staat 2 maanden rouw toe. Al die extremen, simpelweg omdat ze een priesteres van God mocht worden? Je zou zeggen dat dat, ondanks de pijn, ook juist een eer was. En nogmaals, "spreken" als argument: waarom vertalen alle andere vertalingen het met iets dat meer na-de-dood komt?
(en een uitstroom van alle Israelische meisjes elk jaar naar je tempel om met je te praten lijkt me nu ook niet echt zinvol?)
Nogmaals... denk je echt dat het door alle vertalingen mis-vertaald is, en dat het blijft bij een vervelende gebeurtenis? Of willen we zo graag geloven dat het niet gebeurd is? Willen we zo graag geloven in een god die altijd mild is en niet zulke radicale acties eist?
The ox knoweth his owner, and the ass his master's crib; but my children do not know Me, my people does not consider.