Ik ben lange tijd weggeweest van refoweb maar heb vanaf vorige week weer internet. Toen ik hier voor het eerst kwam zag ik dat er geen topic was over automutilatie, ik wilde eigenlijk er zelf een beginnen maar dan moest ik gelijk mijn verhaaltje doen.
Dus ik ben blij dat er nu een is.
Ik heb jarenlang geautomutileerd. Ik ben op jonge leeftijd begonnen door mijn hooft tegen de muur te slaan.
Op mijn 16de zijn alle stoppen doorgeslagen. Ik zat er helemaal doorheen en moest opgenomen worden. Vanaf dat moment ben ik echt begonnen met automutileren. Ik had zo een hekel aan mijn lichaam, dat ik er als ik ver heen was er op kickte dat ik me zelf open sneed. Jarenlang heb ik mijn in hele lichaam gesneden, alleen mijn gezicht is gelukkig altijd vrij gebleven.
Het is een verslaving voor me geweest, het was sterker dan roken en de drugs. Ik heb dagen gehad dat ik me 20 keer op een dag sneed of kraste.
Ik heb dan ook lange tijd opgenomen gezeten in psychiatrische instellingen bij elkaar 4,5 jaar.
Waarom ik het deed? Niet om aandacht in ieder geval, mensen wisten het vaak niet, ze zagen het als mijn mouw om hoog schoot. Ik heb ook al die tijd nooit korte mouwen of korte rok/broek aangehad. Zoals ik net al zei had ik een afschuwelijke hekel aan mijn lichaam. het was toch al figuurlijk beschadigt en daarnaast ben ik mijn hele schoolleven gepest en dat verhoogt ook absoluut je eigen waarde niet. Daarnaast wilde ik vaak ook mijn gevoelens uiten, mijn angsten, mijn boosheid, mijn verdriet alles zorgde voor een nieuwe wond.
In de tijd van opnames ben ik langzamerhand mijn lijf gaan accepteren en zag ik in wat ik mezelf en God aandeed door mijn lichaam te verminken.
De laatste opname in een psychotherapeutisch centrum heeft de doorslag gegeven. Ik ben toen gestopt met automitileren omdat ik anders consequenties kreeg. Deze stok achter de deur heeft echt geholpen.
Waar hadden jullie 'behoefte' aan toen jullie jezelf gingen verwonden? Of wat konden anderen doen om jullie te stoppen???
Waar had ik behoefte aan? Ik denk het meest aan praten, ik wilde al die gevoelens kunnen delen, misschien had er voorkomen kunnen worden als er op dat moment iemand was om mee te praten.
Wat anderen kunnen doen om mij te stoppen? Als hulpverlener is dit niet mogelijk om te zeggen.. maar wat bij mij hielp is dat ze zeiden als je het nog een keer doet doe ik het ook. Dan dacht ik wel 10 keer na voordat ik het deed. Als hulpverlener moet je denk ik consequenties opleggen.. het bestraffen. Ik heb het vaak meegemaakt dat ze je alleen verbinden en vragen of je wilt praten. Voor mij hielp dat niet en ik denk dat je op die manier de mensen die zo om aandacht vragen verkeerd behandelt.