hoe ga je er mee om als je vader of moeder gehandicapt is?

[liefie]

Ik ben benieuwd wat voor reacties hier op komen. Mijn vader heeft 12 jaar geleden een onbloedige hersenbloeding gehad (CVA).
Ik was bijna 6 jaar en weet het nog goed op een zaterdag avond is dat gebeurd.
Mijn moeder heeft me vader gevonden hij paste op ons en mijn moeder was naar een verjaardag.
Gelukkig is me moeder verpleegkundige en wist ze precies wat ze moest doen. Toen al kon me vader niks meer niet praten niet lopen niet bewegen. Ik denk ongeveer dat mijn vader eerst een week of 5 in het ziekenhuis gelegen heeft.
en daarna een half jaar in Utrecht in een revalidatie centrum.
mijn vader is rechtzijdig verlamd dat is best vervelend want mijn vader is rechts dus nu moet hij alles links doen maar dat gaat wel steeds beter gelukkig en het praten gaat ook goed al heeft mijn vader nog wel afasie soms kan hij gewoon niet op woorden komen of spreekt het verkeerd uit.
Een half jaar geleden zijn we verhuisd. we wonen nu een een vrijstaands huis met een badkamer en slaapkamer beneden voor mijn ouders.
ik zat nu net te bedenken al die tijd die we er nu wonen is mijn vader nog nooit boven geweest. Opzich kan hij het wel maar hij is bang dat het niet zal lukken.
Ook kan mijn vader heel erg boos zijn omdat hij iets verkeerd begrijpt of dat wij hem niet begrijpen.
Vooral ik vind dat nog al eens moeilijk ik heb hetzelfde karakter dus dat botst nog al eens.
toch kan ik ook heel erg goed met hem opschieten we liggen vaak dubbel van het lachen omdat mijn vader dan iets verkeerds zegt.
Als we een dagje weg gaan dan zit me pa in een rolstoel. Op dorp zit hij op zijn scootmobiel of op een driewieler.
Ik heb me er nog nooit voor geschaamd. Al ben ik een keer heel erg boos geweest op een jongen die mijn vader belachelijk maakte.
Dat heeft me echt veel verdriet gedaan.
Want mijn vader is echt absoluut niet zielig en ik zie hem ook gewoon als mijn vader die net zo gewoon is als een vader die niet gehandicapt is.
Ik ben dat zo gewend ik weet bijna niet beter.

ik hoop dat er meer mensen zijn die hun verhaal hier zetten.

groetjes liefs mij

[Raido]

Mijn moeder heeft jaren terug een hernia gehad, zat toen ook soms in een rolstoel, mijn zusje liep er 5 meter achter met ogen dicht, ze wilde er niet bijhoren met mama in de gekke rolstoel.

Zelf heb ik er geen problemen mee...

[liefie]

Mijn moeder heeft jaren terug een hernia gehad, zat toen ook soms in een rolstoel, mijn zusje liep er 5 meter achter met ogen dicht, ze wilde er niet bijhoren met mama in de gekke rolstoel.

Zelf heb ik er geen problemen mee...

ik heb er ook absoluut geen problemen mee. ik kan er gewoon heel goed mee omgaan en werk zelf ook in de zorg dus zou het wat zijn als ik me er voor schaamde dan zou ik dat ook voor de bewoners moeten doen waar ik mee weg ga

[lindita]

Tja, handicap.

Mijn vader is hartpatiënt, maar door zijn medicijnen heeft hij er praktisch geen last van. Alleen kan hij absoluut niet tegen stress, dus als we ergens heen moeten, moeten we allemaal een half uur van tevoren paraat staan in de gang.

Mijn moeder is psychiatrisch patiënt, en het hangt eigenlijk van haar bui af hoe we ermee omgaan. En dat kan per uur wisselen.

[Annemieke86]

Mijn moeder slikt medicijnen tegen depressiviteit. Of het helpt weet ik niet. Ik ontving iig niet veel liefde van haar.. Of ik me er voor schaam: Ja toch wel.. Toen mijn vriend voor het eerst kwam bij mij thuis heb ik toch wel het een en ander uit moeten leggen dat wij 'anders' waren dan een 'normaal' gezin.

[liefie]

toen mijn vriend voor het eerst bij mij thuis kwam was ik het gewoon vergeten te zeggen ik ben er zo aan gewend dat ik er niet eens aan denk
soms vind ik het wel moeilijk dat me pa zo boos word ineens
ik ga er dan vaak tegen in wat niet helpt stom van mij maar dat gaat vanzelf.
gelukkig hoef ik me nooit voor me vriend te schamen hij is echt geweldig kan er altijd over praten al doe ik dat niet veel want ik ben het ook gewend want ik was 5 toen het gebeurd is

[Mr. J]

Sinds een aantal jaren weet mijn moeder (en ons hele gezin natuurlijk) dat zij een ligte vorm van MS (Multiple Sclerosis) had. Helaas is het na die ontdekking alleen maar behoorlijk snel achteruit gegaan. Waarschijnlijk had zij al veel langer MS onder haar leden want na de geboorte van mijn jongste zusje had mijn moeder ook al iedere keer al last van veel vermoeidheid. Achteraf was dat waarschijnlijk gewoon van die MS.

Toen, na een aantal onderzoeken en tests, bleek dat zij inderdaad MS had volgden er vrij snel al een aantal duidelijke kenmerken van de ziekte MS. Mijn moeder kreeg last van tijdelijke gevoelloosheid in haar hand, arm, been en klein beetje in haar gezicht. Gelukkig ging dit snel weer over. Deze voorvallen heeft ze inmiddels aan beide zijden gehad.

Op dit moment is deze verlammende ziekte hard bezig met zijn "vernielende" werking. Het lopen is in het laatste half jaar heel erg achteruit gegaan en haar linkerarm werkt nog wel maar heeft bijna geen kracht meer, ze kan haar arm tot maximaal net tot de kin brengen, niet hoger.

Gelukkig is mijn moeder een strijdlustig persoon wat ze zeker te weten geërfd heeft van mijn opa. Ze is (bijna) altijd opgewekt en gaat er gewoon voor. Er is een speciale soort injectiespuit die zij zichzelf 2 maal per week injecteert, deze vloeistof zorgt ervoor dat er, i.p.v. bijvoorbeeld 4 terugvallen per jaar, vermindert wordt naar ongeveer 2 en dat de terugvallen die dan idd nog wel plaats vinden vermindert worden.

Het vervoer gaat op dit moment ook nog perfect, er is een scootmobiel aanwezig waarmee ze, als het nodig zou wezen, ongeveer een kilometer of 30 a 40 mee kan rijden, hij rijd ook harder dan normaal, ongeveer 17 km/h.
Momenteel hebben wij thuis toestemming gekregen van de gemeente om een schuurtje te bouwen in de achtertuin waar de scootmobiel fatsoenlijk naar binnen kan. Ook is de aanvraag voor een traplift in volle gang.

Als ik kijk naar mijzelf, mijn broer, zusjes en vader hebben we TOTAAL nix te klagen, we kunnen in principe gewoon bijna alles doen wat we normaal ook zouden doen, alleen zijn er een aantal kleine beperkingen die dus gewoon niet meer uitvoerbaar zijn wanneer mijn moeder erbij is.
Het huishoudelijke deel wordt perfect opgevangen door ons allemaal, we doen gewoon allemaal wat.

m.v.g. MrJ

[tanteoranje]

Of ik me er voor schaam: Ja toch wel.. Toen mijn vriend voor het eerst kwam bij mij thuis heb ik toch wel het een en ander uit moeten leggen dat wij 'anders' waren dan een 'normaal' gezin.

... misschien een schrale troost dat gezond zijn eigenlijk niet "normaal" is maar onverdiende genade van God. Dat zet ik wel even neer maar ziekte of beperkingen zijn intussen voor ons allemaal vreselijk moeilijk he. 's Zondags in de kerk instemmend meebidden als de ds. dit in het gebed ook noemt maar om er mee geconfronteerd te worden... moeilijk! Zowel als het jezelf betreft of je gezinsleden.

[liefie]

ik schaam me er absoluut niet voor als iemand er naar vraag wat me vader voor werk doe of zo dan vertel ik gewoon dat hij gehandicapt is
ik ga dat niet ver bergen ik kan er goed over praten
en voor me vriend schaam ik me helemaal niet zijn ma heeft ms en dat schept toch ook wel een band we hebben alle twee een ouder die gehandicapt is
en ik zie bij alle twee dat ze er voor vechten ze gaan niet bij de pakken neer zitten

[Marry]

Zoals jullie hier een paar berichten boven kunnen lezen heeft mijn moeder de ziekte MS!! (bericht Mr. J)

Het is soms echt heel moeilijk om bepaalde dingen te accepteren. Als meisje word je snel gevraagd van: Doe je dit even? Ik doe het dan ook, maar echt niet altijd met hele grote zin!

Als ik dan soms met mijn moeder gaat winkelen kijken de mensen je echt zo na, of liever gezegt ze kijken mijn moeder na! Dat is erg, en heeeeel rot om mee te maken. Meestal kan ik mijn mond niet houden en ik zeg dan zoiets van: Kijk voor je!

Dat is eigenlijk ook niet heel erg goed, maar ik maak me er zo kwaad om! Maar wat mij heel erg opvalt is dat de meeste personen haar toch helpen, bijvoorbeeld een deur open houden! Dat vind ik dan toch echt een pluspunt, een pluimpje voor die mensen!

Ik heb ook zo het idee dat er mensen zijn die er zich als het ware niet in durven/willen verdiepen! Bang zijn, misschien denk ik verkeerd maar ik denk dat het de moeite is om er wat meer over te denken/praten met elkaar!

Ik hoop echt heeeeeeeeel erg dat hier meer op gereageerd word. Ik praat niet snel uit mijn eigen maar heb je vragen.....schroom niet!!!!!!!!

[c0rine]

Als ik jullie verhalen zo lees dan heb ik echt veel respect voor jullie!!!

Het vraagt volgens mij meer dan ik me zelf zou kunnen bedenken. Ik kan me wel goed voorstellen dat je het een keer zat wordt om altijd te helpen als dat -al dan niet- gevraagd wordt. Je moet in zo'n situatie meer rekening met elkaar houden. En dat valt niet altijd mee. Je moet toch 'offers' brengen.
Aan de andere kant zit er ook iets heel bijzonders aan. Je bent wel dienstbaar aan je ouders. Er staat trouwens ook iets moois achter het gebod van 'eert uw vader en uw moeder': Opdat uw dagen verlengd worden in het land dat God uw geven zal.
Mijn ouders zijn allebei gezond, zowel lich. als geestelijk. Maar als je aan mij vraagt of ik nou zo dienstbaar ben, dan moet ik me wel schamen.

Veel sterkte, iedereen in je situatie!!!

[Evelien]

Mijn schoonzusje haar vader heeft de spierziekte ALS gehad! In totaal maar 15 maanden ziek geweest. Toen was hij al weg. Het is zo ineens gigantisch snel gegaan. Nu heeft ze geen ouders meer.

[liefie]

ik schaam me er echt nooit voor als mensen mijn pa nakijken denk ik alleen van ja je moest zelf zo wezen maar ik ga niet zeggen van kijk niet zo als je een gehandicapt iemand zie kijk je daar heel snel naar heb ik zelf ook weleens al probeer ik erop te letten om dat niet te doen
ook ga ik gerust met mijn pa een eind fietsen ik op de fiets mijn pa op zijn scooter of driewieler
maar gelukkig is mijn pa mondig genoeg en absoluut niet verlegen om iets te zeggen en zal ook echt zijn mening naar voren brengen ik kan heel erg goed overweg met mijn pa en maak ook gerust ruzie met hem
wat wel irri is soms dat mijn vader niet alles snpat wat je zeg of dat hij het verkeerd begrijpt daar kan ik me dan boos over maken
maar in ons gezin gaat het echt geweldig al heb ik dan een gehandicapte pa die rechtzijdig helemaal niks kan doen maar hij zal nooit met de pakken neer gaan zitten