Om alle twijfels over mijn seksuele geaardheid weg te nemen: ik ben gewoon heteroseksueel aangelegd. Gewoon, heel normaal dus.
Als 31-jarige man spreekt het natuurlijk wel voor zich, dat ik met wat dames te maken heb gehad. Dat levert zo je ervaringen op. Maar die stemmen mij nou bepaald niet zo vrolijk. Als ik naga hoe ik de vrouwelijke eigenheden heb ervaren... Dan blijven toch vooral deze indrukken na, en ik put even uit alles, zowel wat ik praktisch ervaren heb, als wat ik gelezen heb.
- In contactueel opzicht zie ik ze als tegendraadse en recalcitrante figuren, die je met een hoop argwaan aankijken.
Het lijkt wel alsof ze denken zich alles te kunnen permitteren, en ondertussen hun best doen om het contact op een zo laag mogelijk pitje te houden. (Geldt overigens niet voor alle dames, lijkt mij.) Gewoon lekker nuchter en gezellig? (Waar m.i. alle reden voor is, aangezien een werkelijk bijzondere vrouw die werkelijk de moeite is voor een huwelijk zeer zeldzaam is.) Daarin geldt voor de dames: nooit van gehoord!
- Waar ze vooral goed in zijn: je voor de gek houden, je om de tuin leiden. Het kan vaak lijken alsof ze een hoop aandacht voor je hebben, en dat ze daarbij gedragingen vertonen waaruit je het gevoel krijgt dat het meer is dan gewoon, maar regelmatig blijkt het achteraf een grote illusie. Dan kan ik weinig anders concluderen dan: dat vragen om aandacht en zo, was niks anders dan aanstellerij wat nergens over ging, blijkbaar.
- Ze zijn subjectivistisch van aard, zodat de deur openstaat voor allerlei corruptie e.d. Het gaat ze niet om hoe de dingen zijn, maar om hoe zij die dingen ervaren. De objectieve werkelijkheid, waarop mannen zich doorgaans nogal spitsen, interesseert ze niet zo. Ze laten zich liever verleiden door een marokkaanse lover-boy die tenminste stoer is, een dikke bolide rijdt en veel geld heeft
, dan zich in te laten met een eerlijke maar wat onzekere 
jongeman die gewoon recht-toe-recht-aan en 'down to earth' is en er niet aan denkt hen voor de gek te houden.
- Er kunnen allerlei dingen een rol spelen, en merkbaar aan ze zijn, die naar mijn besef nergens over gaan. Waaruit ik concludeer: ze zijn getikt, gek. Maar als je niet uitkijkt als man laat je je maar zo in de luren leggen, en ben jij de grote verliezer.
- Ze zeggen ook niet gewoon wat ze denken, maar gaan daar heel anders mee om. Dat gaat vooral met veel allegorie, dialectiek en 'humbug'.
- En heb daar dan als man vervolgens geen kritiek op, want dan kom je aan het principe van vrouwelijke onschendbaarheid!
(Pfff, verwaand nest! 
Kritiek is m.i. niet meer dan een normaal verschijnsel waarover je met elkaar open en eerlijk moet kunnen communiceren.)
- Ze lijken wel niet te weten wat ze willen. Nooit eens zoiets van: 'ik vind jou gaaf, en al vind je mij misschien niet zo indrukwekkend, ik wéét wat ik vind van jou en je brengt me niet van de wijs: ik gedraag me spontaan, open en hartelijk naar jou toe, en wat jij daarvan vindt is jouw zaak.' Kortom: niks geen power, niks geen drive lijken ze te hebben. Eerder zijn het van die passieve, lusteloze types, die wel op hun stoeltje blijven wachten op jou, en als je dan komt denken ze zich alles te kunnen permitteren en jij moet het maar slikken.
- Voor spontane hartelijkheid moet je ook niet bij ze zijn. Je ontvangt het niet van ze. Maar als je ze zelf zo benadert denken ze binnen de korste keren dat je verkering wil of zo.
](./images/smilies/eusa_wall.gif "Brick wall")
(Ooit wel eens gehoord van nuchter denken...? En het feit dat een ware liefde hoogst uitzonderlijk is? Nee, je zou nog eens objectief moeten gaan denken, en je ideeën corrigeren...)
- Vooral als het mooie, knappe dames betreft: die zijn meesters in het zich aanstellen, en je te confronteren met een hoop schijn (de 'humbug'). Die lijken te denken dat ze sowieso toch wel interessant zijn, en dat hun karakter er niet zo toe doet. Niks is wat mij betreft minder waar. Dames met weinig aanzien, de eenvoudigen die niet zo veel bekijks hebben, lijken daarentegen juist verreweg de prettigsten in de omgang.
Als ik hier met mannen over spreek, lijken die dat bepaald niet tegen te spreken. Integendeel, die bevestigen mijn indrukken alleen maar.
Voorbeelden van uitspraken die ik mij herinner:
"Het functioneert af en toe inderdaad nogal merkwaardig."
"Het zijn allemaal rotwijven. Het is slechts de kunst om diegene te vinden van wie je dat het minste kan zeggen."
"Ze uiten zich zo raar. Als ze iets zeggen, voel je gelijk aan: ja, je zegt nou wel dit, maar je bedoelt heel wat anders!
Zo ontstaan allerlei problemen die niet werkelijk bestaan. Het lijkt wel alsof de vrouw geschapen is om de man te pesten."
"Kortom: ze zijn gewoon raar." (Reactie op een heel verhaal van mij van het verband tussen de dialectische theologie van Karl Barth - waarin ja tegelijkertijd ineens nee is en andersom - en vrouwen. "Die Karl Barth begreep vrouwen waarschijnlijk beter dan wie dan ook.")
"Mijn ervaring is dat dames heel vaag zijn in wat ze willen."
"Volgens mij zijn vrouwen lang niet zo eerlijk als mannen."
Mijn ervaringen helpen mij dus bepaald niet om van vrouwen te gaan houden. Integendeel, die leren het mij eerder af. De bevestiging door andere mannen van dergelijke ervaringen versterken mij daar nog eens in.
Toen ik nog bij mijn ouders woonde was ik nog bang voor eenzaamheid: stel dat je als vrijgezel zelfstandig woont... Maar die angst is weggevallen. Het blijkt dat ik me prima redt als vrijgezel, en dat je daarmee een gelukkig bestaan hebt in vele opzichten: de enorme vrijheid die hebt, je overzichtelijke huishouden die niet zo veel geld kost. En contact onderhouden met andere mensen, daar is gelegenheid genoeg voor.
Tel dat eens bij elkaar op, en de vraag blijft over: waar zijn dames nog nodig voor, wat mij betreft?
Of laat ik de vraag anders formuleren: houden van een vrouw, hoe moet dat?
Ik weet het geloof ik niet meer.
Of zijn er misschien anderen die mijn scepticisme kunnen doorbreken? Mannen die positieve dingen over dames kunnen zeggen, bijvoorbeeld. Kom er maar mee, want ik sta er open voor.
Sorry dat ik nogal negatief ben. Langs deze weg hoop ik een hoop gal uit te spugen, wat zich in de loop der tijden gevormd heeft.
Ik heb wat gegeneraliseerd. Ik mag toch hopen dat er ook nog redelijke goede vrouwen bestaan? Misschien heb ik me ook wel veel te veel met de verkeerde dames bezig gehouden, dat zou kunnen.
Ik heb ook een beetje het idee dat de genoemde vrouwelijke ziekelijkheden in reformatorische kring meer voorkomen dan elders. (Mede samenhangend met een bepaald geestelijk klimaat???
)
ik geloof dat ik een aantal punten wel herken... 
