Als je OOIT van iemand hebt gehouden, dan blijf je (wàt er ook is gebeurd) volgens mij je hele leven een "zwak" houden voor die persoon. Daar is NIX mis mee. Volgens mij zou het gewoon goed zijn om zoiets te erkennen en bespreekbaar te maken ook in je eventuele nieuwe relatie.
Ik kan me heel goed de gevoelens voorstellen die in de eerste posting werden verwoord. Ik denk dat dat iets algemeen menselijks is.
Ik zou jalouzie zeker niet altijd als negatief willen duiden. Jalouzie kan bijvoorbeeld een heel krachtig instrument zijn als je IN een relatie leeft om dingen die een bedreiging VOOR de relatie vormen aan het licht te brengen. De jalouzie zorgt voor correctie en kan bijvoorbeeld het huwelijk uit de gevarenzone halen. In die zin zou ik jalouzie eerder als ònderdeel van de liefde willen zien
Natuurlijk is er ook zeker negatieve jalouzie. Als je denkt dat je te maken hebt met die negatieve jalouzie zou het dan kunnen helpen als je je afvraagt waaroOM je onzeker bent ? Ben ik wel zeker van de liefde van de ander? Hoe komt dat ? Ben ik misschien zèlf onzeker? Misschien zouden we allemaal vòòr dat we een relatie gaan beginnen eerst eens moeten leren om op een christelijke manier van onszèlf te gaan houden. Pas als je jezelf, ook ten opzichte van God, hebt mogen accepteren zoals je bènt (mèt je gaven, je beperkingen, je uiterlijk, je leeftijd, je geslacht, je situatie etc) en je dus hebt lèren houden van jezelf, PAS DAN kun je de ander onbaatzuchtig liefhebben. Voor die tijd kun je wel "liefhebben" maar dan gaat het meestal ten kòste van jezelf en dat is moeilijk om je hele leven vol te houden.
Zelf heb ik veel geleerd van een boek van de oostenrijkse predikant en psycholoog Walter Trobisch : "Leen mij je ogen"
Sorry.. tis een beetje een preek geworden
