Kinderen van Gescheiden Ouders

[Funlover]

Ik ben een kind van gescheiden ouders.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 10 was. Ik zat in groep 7.
Ik weet niet veel meer van de tijd dat het gebeurde maar mijn moeder heeft er over verteld. Mijn vader ging opeens bij ons weg omdat ie niet meer van mijn moeder hield!! Ik veranderde in een klein lief vrolijk meisje in een meisje die stil was en veiligheid zocht. Ik ging weer met de poppen spelen en speelde met duplo het ideale huisgezin na! Ik duimde meer dan ooit. En ik wou nooit bij iemand anders spelen! Ik werd uitgelachen omdat ik me kinderlijk gedroeg. Mijn broer kon het ook allemaal niet verwerken en sloeg me en schold me uit!! Mijn moeder zei dat ik het alitjd heel dapper verdroeg maar dat ik het er wel heel moeilijk mee had. Mijn moeder stuurdem e naar een school psycholoog. Maar daar werd het gauw opgegeven omdat ik niets vertelde. Met buikpijn ging ik elke dag naar school. In 4 Mavo ging het steeds beter en sinds 2 jaar ben ik weer heelmaal tot rust gekomen! ik ben mezelf en hoef me nieet steeds voor iedereen te bewijzen!
Af en toe heb ik nog contact met mijn vader maar omdat ik erg opstandig ben over zijn relatie met een andere vrouw loopt het weleens moeizaam. Mijn broer heeft PDD-nos dat is een lichte stoornis wat aan Autisme is verwant. Mijn vader vertoont ook zulk gedrag en dat is wel moeilijk! Ik accepteer het maar is wel vrij moeilijk!

De bedoeling van dit topic is absoluut niet bedoeld om medelijden op te wekken want ik ben absoluut niet zileig. Maar ik zou graag in contact willen komen met kinderen van gescheiden ouders, om samen in dit topic erover te praten, discuseren, ervaringen te delen, elkaar te troosten en je hart te laten luchten!
Mensen met een broertje of zusje met PDD-nos mogen ook reageren. Het lijkt me fijn om er met z'n allen over te praten en er voor elkaar te kunnen zijn.

Lieve Groet Funlover

[Gershwin]

Grappig. Het feit dat dit topic er is tenminste, niet de inhoud
Mijn ouders zijn ook gescheiden. Lange voorgeschiedenis. Mijn vader ging vreemd toen ik 2 was. Nooit heb ik daar iets van geweten, is in der minne geschikt. Misschien daarna nog; onbekend. Toen ik 18 was weer. En toen vond mijn moeder het genoeg. Gezellige tijd gehad Mijn vader is toen bij de ander gaan wonen, en ik ging toevallig net studeren, dus ik was de helft van de tijd niet thuis. Wel zo prettig; ik denk dat het 1 van de oorzaken is dat ik er nooit echt door veranderd ben. Tenminste, ik ben er wel door veranderd, maar niet depressief geworden of iets dergelijks.
Goddank.
Ik woon nu in het weekend bij mijn moeder (doordeweeks op kamers). Zie mijn vader af en toe. Wel lastig hoor, mijn moeder is een beetje anti ze laat me er vrij in, maar ja, als ze elke keer als ik iets met mijn vader ga doen depressief wordt

Ja. Dat is mijn verhaal wel zo'n beetje. Interessant voer voor mijn mede-psychologen, misschien

[parkiet]

kwil ook ff reageren. Niet op het gescheiden ouders gedeelte, maar op pdd-nos. mijn broer heeft t waarschijnlijk, en ook bij anderen in t gezin zie ik dr wel een tik van.
Kvind het trouwens wel een heel interessant onderwerp, maar dat zal wel komen door mn studie... k ben dus geen ervaringsdeskundige, maar zou best graag mee willen praten erover. (misschien handig de twee onderwerpen te scheiden?)

[columbus]

als gescheiden ouder wil ik ook reageren.
mijn zoontje is na de scheiding wel veranderd al is het moeilijk om aan te geven hoe. dat komt omdat hij nu 7 is en toen ik weg ging was hij net 4.
wel weet ik dat hij in de beginperiode (dat ik weg was) veel in bed plaste terwijl hij al 'droog' was.
ook in hij vaak in zichzelf gekeerd, maar ik weet echt niet of het door die scheiding komt of door zijn karakter. als ik met hem praat over het feit dat ik weg ben en vraag hoe hij het vind dan kan ik niet merken dat hij er moeite mee heeft. wel kan ik merken dat hij een vader mist, ook al is hij om het weekend bij mij, dat kan die periode niet vervangen tussen die weekenden door. hoe hij zich verder ontwikkeld kan ik niet zeggen maar ik maak me echt soms zorgen, temeer omdat hij geen prater is en daarom is het moeilijk in te schatten hoe hij zich voelt of wat er in hem leeft.
door zijn thuissituatie is hij regelmatig verstrooid, niet geconcentreerd en 'afwezig' op school. de oorzaken daarvan weet ik wel maar er is door mij helaas bitter weinig aan te doen als hopen, vertrouwen op God en bidden voor hem.

[joepie]

Even een vraag aan columbus. Hoe komt het dat je zoontje bij zijn moeder woont en niet bij jou. Hebben jullie dat zo overlegd of heeft de rechter dat beslist?
Want ik proef een beetje uit jou woorden dat hij misschien beter af geweest was als hij bij jou zou wonen. Omdat er misschien bij jou een stabilere thuissituatie is?

Je hoefd eigenlijk ook niet te antwoorden, omdat het mij niet aangaat. Maar ik vraag me dat weleens af. Hoe komen ouders er toe om dan voor hun kinderen te kiezen wat het beste is. Of bepaald de rechter dat dus.
Want wij hebben hier in huis nu vanaf januari een jongen wonen waarvan de ouders toen hij 15 was zijn gescheiden. Die eigenlijk niks meer van zijn Vader moest weten omdat het toch maar een kl...... was. Die erg terug getrokken leven leidde, en zich erg moelijk uitte. Hij leerde mijn dochter kennen en met haar kon hij goed praten. Alleen over de thuis situatie was hij alleen maar negatief. En ik kan me dat nu ook heel goed voorstellen. Hij hoord van zijn moeder alleen maar negatieve verhalen over zijn Vader en alles wat zijn vader doet wordt ook altijd op een negatieve manier uitgelegd. Dus dan ga je ook denken dat het zo is. Dat je Vader niet van je houd en je niet wil zien.
Hij heeft problemen met verlatingsangst. Daarom was hij als mijn dochter niet bij hem of hij bij ons was ook altijd erg bang dat ze weer bij hem weg zou gaan.

Nu woont hij dus bij ons en is hij door gesprekken met ons weer naar zijn Vader gegaan. Eerst eens schrijven en daarna op bezoek.
En wat blijkt? Die vader is helemaal niet zo een rot... als zijn moeder heeft doen geloven. En de dingen blijken niet zo te zijn als zij altijd voorstelde. Hij wilde wel graag zijn kinderen zien maar dat werd tegen gehouden door zijn exvrouw. Die vader stond te huilen toen hij hoorde dat zijn zoon weer kontakt wilde met hem. En nu gaan mijn dochter en a.s. schoonzoon elke keer als ze naar zijn moeder in Groningen gaan voor een weekend er ook een dag van naar zijn Vader.
Maar nog steeds praat zijn moeder daar negatief over. En doet ze zo tegenover de andere kinderen alsof haar zoon in de "ban" is van zijn vader. Hopelijk gaan die andere kinderen ook weer eens gewoon wel naar hun vader toe. Want het is dus gewoon een lieve man.

En mijn a.s. schoonzoon begint langsamerhand weer een blijde en gewone jongen te worden. Zijn verlatings angst begint hij aardig onder de knie te krijgen. En hij kan weer lachen!!! Dat was namelijk één van de dingen die ons opviel aan hem. Hij lachte nooit. Dat is gelukkig nu wel anders.
Daarom denk ik dat scheiden nooit goed kan zijn voor kinderen.
Als de situatie dan zo is dat het niet anders kan, dan vind ik dat ouders tegenover hun kinderen op een positieve manier over hun ex horen te praten. En de kontakten naar beide horen te stimuleren.
Want ze krijgen er altijd wel een negatief gevoel over. Ze moeten voor hun idee namelijk "kiezen". En dat kunnen ze niet.

[Lalage]

Voor hen van wie de ouders gescheiden zijn: hebben jullie ook meer moeite om zelf een vaste relatie aan te gaan?

[Gershwin]

You know my case ik heb al weer ruim 2,5 jaar een relatie. Niet dus. Maar ik ben er misschien wel iets minder zeker over dan de meeste anderen, want zodra je er goed over na gaat denken, vraag je jezelf heel snel af 'is zij wel de ware' etc. Hoewel iedereen dat misschien bij tijd en wijle heeft.

[Lalage]

You know my case ik heb al weer ruim 2,5 jaar een relatie. Niet dus. Maar ik ben er misschien wel iets minder zeker over dan de meeste anderen, want zodra je er goed over na gaat denken, vraag je jezelf heel snel af 'is zij wel de ware' etc. Hoewel iedereen dat misschien bij tijd en wijle heeft.

zeker...

[Funlover]

Voor hen van wie de ouders gescheiden zijn: hebben jullie ook meer moeite om zelf een vaste relatie aan te gaan?

Ik heb een tijdje een relatie gehad en het ging erg super. 2 jaar geleden had ik wel steeds de angst om een relatie aan te gaan. Als het er toe kwam, liep ik weg....want stel dat hij ook bij me weg zou gaan!!! Ik had het daar heel moeilijk mee, maar ben leren te gaan vertrouwen en had dus in mijn relatie het niet...omdat het goed voelde en God me er rust in gaf!

Wel heb ik nog altijd een beetje een mannen 'haat' gehad. Ik moest niet veel van ze hebben. Ze moesten echt mijn vertrouwen leren winnen! Wel ben ik nog vaak teleurgesteld in jongens. Gauwer dan in meisjes!

Ik denk er wel eerst 10 x overna voordat ik echt met een jongen iets zou willen!!

Fijn en leuk dat er mensen reageren....ik ga ook maar een topic openen voor PDD-NOS en andere Autistische stoornissen. Een brusjes topic . Enig idee waar ik dat kan doen?

[Funlover]

als gescheiden ouder wil ik ook reageren.
mijn zoontje is na de scheiding wel veranderd al is het moeilijk om aan te geven hoe. dat komt omdat hij nu 7 is en toen ik weg ging was hij net 4.
wel weet ik dat hij in de beginperiode (dat ik weg was) veel in bed plaste terwijl hij al 'droog' was.
ook in hij vaak in zichzelf gekeerd, maar ik weet echt niet of het door die scheiding komt of door zijn karakter. als ik met hem praat over het feit dat ik weg ben en vraag hoe hij het vind dan kan ik niet merken dat hij er moeite mee heeft. wel kan ik merken dat hij een vader mist, ook al is hij om het weekend bij mij, dat kan die periode niet vervangen tussen die weekenden door. hoe hij zich verder ontwikkeld kan ik niet zeggen maar ik maak me echt soms zorgen, temeer omdat hij geen prater is en daarom is het moeilijk in te schatten hoe hij zich voelt of wat er in hem leeft.
door zijn thuissituatie is hij regelmatig verstrooid, niet geconcentreerd en 'afwezig' op school. de oorzaken daarvan weet ik wel maar er is door mij helaas bitter weinig aan te doen als hopen, vertrouwen op God en bidden voor hem.

Bedplassen is een veel voorkomend iets bij kinderen van gescheiden ouders. Vooral jongere kinderen. Tis altijd erg moeilijk! Het kind heeft eigenlijk 2 thuizen. En dat is niet goed voor een kind. Vandaag op school hadden wij het nog over een prettige thuissituatie. Rust, orde en regelmaat kwam daar ook ni voor in het lijstje van wat belangrijk is. Ik denk dat een kind de rust niet kan vinden als hij de ene keer daarna toe gaat en de andere keer daar. Een kind heeft ook gewoon 2 ouders nodig. Tis niets voor niets dat een man en een vrouw SAMEN kinderen krijgen! Een kind heeft een vader nodig en een moeder.

Maar tis en blijft moeilijk. Sterkte Columbus

[Mariamagdalena]

Voor hen van wie de ouders gescheiden zijn: hebben jullie ook meer moeite om zelf een vaste relatie aan te gaan?

Nee, ik heb al heel lang een vaste relatie.
Mijn ouders zijn ook gescheiden, toen was ik 16 of zo of 17, weet ik niet meer precies.
Ik weet nog wel dat het huis verkocht werd en dat ik op straat kwam te staan, ja ik was 17 denk ik of bijna 17.
Toen kwam ik mijn man tegen en ben bij hem gaan wonen, want ik kon nergens terecht. Eerst heb ik een half jaar of zo over straat gezworven.
Maar ik ben blij voor mijn vader dat mijn ouders gescheiden zijn, hij heeft al sinds mijn 15de een hele lieve vrouw, zij is als een moeder voor iedereen, meer als ons eigen moeder.
Het was beter geweest als mijn ouders waren gescheiden toen ik 4 was, en dat wij dan bij mijn pa hadden gewoond en door zijn vrouw opgevoed waren, dan hadden we een toffer leven gehad als bij mijn echte moeder.
Ik respecteer mijn vader dat hij het 24 jaar met mijn moeder heeft volgehouden, petje af voor die man, wat heeft hij een geduld gehad, zeg!

[columbus]

Even een vraag aan columbus. Hoe komt het dat je zoontje bij zijn moeder woont en niet bij jou. Hebben jullie dat zo overlegd of heeft de rechter dat beslist?
Want ik proef een beetje uit jou woorden dat hij misschien beter af geweest was als hij bij jou zou wonen. Omdat er misschien bij jou een stabilere thuissituatie is?

Je hoefd eigenlijk ook niet te antwoorden, omdat het mij niet aangaat. Maar ik vraag me dat weleens af. Hoe komen ouders er toe om dan voor hun kinderen te kiezen wat het beste is. Of bepaald de rechter dat dus.

In principe worden kinderen bijna altijd aan de moeder toegewezen, zijn ze 12 jaar en ouder dan mogen ze kiezen.
Alleen in geval van verwaarlozing of junkmoeders of andere omstandigheden word een kind aan de vader toegewezen.
ik zou best de dagelijkse zorg van mn zoontje op mn nemen maar in de praktijk is het haast onmogelijk. ook zou zn moeder dat niet willen. al vind ik de thuissituatie van hem niet goed, een rechter zou volgens de nederlandse maatstaven geen reden zien om hem bij mij te laten wonen.
zn moeder zorgt wel goed voor hem maar er zijn andere dingen waar ik me zorgen over maakt en dat is meer de manier van leven.
als vader heb je bijna geen invloed daarop terwijl je evenveel rechten hebt als de moeder dus in de praktijk komt erop neer dat je bijna niets te zeggen hebt over je eigen kind.
in ons geval heeft de rechter het niet beslist, het is in overleg gegaan en om strijd te voeren om je kind lijkt me niet echt goed. daardoor verergeren situaties en dat is voor niemand goed.
over 5 jaar mag hij zelf kiezen waar hij wilt wonen en ook al wil ik daar nog niet op vooruitlopen, het is toch best spannend wat zn keuze zal zijn.

[André]

over 5 jaar mag hij zelf kiezen waar hij wilt wonen en ook al wil ik daar nog niet op vooruitlopen, het is toch best spannend wat zn keuze zal zijn.

Ik ben ook een gescheiden vader van 3 kinderen.
2 van de 3 kinderen zijn nu 12 jaar of ouder, weet je wat het moeilijke voor de kinderen is?
Ze kunnen n.m. niet kiezen voor hun vader of moeder.
Dus je zet ze voor een keus die ze zelf niet kunnen maken omdat ze van beide ouders houden.
Ik kan me wel voorstellen Columbus dat je het moment waarop je zoon 12 word spannend is, maar voor het kind is het moeilijk.
Onze kinderen wonen bij hun moeder, gevoelsmatig zeg ik van het "gezin" blijft zo het meest kompleet.
Zelf ben ik ook (nog) niet stabiel genoeg om een gezin te verzorgen, dus er is ook niet zo heel veel te kiezen helaas.

[joepie]

Eigenlijk wel een oneerlijke situatie. Dat kinderen automatisch bij de moeder blijven dan.
Voor kinderen vind ik scheiden helemaal oneerlijk. Want ze kunnen inderdaad niet kiezen. Terwijl ze dat dus wel "moeten"
Mijn a.s. schoonzoon was dus 15 toen zijn ouders gingen scheiden en ik heb gevraagt of hij dus mocht kiezen, maar dat was helemaal niet aan de orde! Zijn moeder heeft gewoon bepaald waar ze heen gingen en zijn vader was toen te verdrietig om ook maar iets te kunnen. Op zo een manier kun je ook niet eerlijk overleggen wat het beste is.

Er stond trouwens vorige week een heel artikel in het ND over kinderen van gescheiden ouders.

[Mariamagdalena]

Het is niet meer zo dat kinderen automatisch aan de vrouw worden toegewezen.
Als de vrouw werkt omdat de man te lui is, en de man is dus "huisman" zoals dat tegenwoordig heet, dan worden de kids aan de papa toegewezen.
Zo'n geval heb ik laatst bij een vriendin meegemaakt.
Niks verwaarlozing of mishandeling, zij werkt gewoon 40 uur, heeft een goede baan, en kan nu allimentatie betalen voor hem en hun 3 kinderen.
Leuk he? Hij heeft een leuk meisje ontmoet. Heeft ze daarvoor altijd vooor die luie man gewerkt? Nu stank voor dank?

Bovendien vind ik het helemaal niet oneerlijk als zij de kids had gekregen.
Ze heeft ze toch ook gebaard? Hoe denk je dat dat is?
9 maanden zwanger en de rest nog.........
Een jong kind hoort bij de moeder.

En scheiden is helemaal niet altijd oneerlijk voor een kind, vaak is het een opluchting, want iedere dag ruzie, geschreeuw agressie en scenes, word je ook zenuwpatient van.
En dan is een rustig leven veel fijner.
En je hoeft helemaal niet te kiezen als kind.
Dat is allang achterhaald.
De meeste mensen tegenwoordig willen zelf ook dat de vader gewoon meedoet in de opvoeding.
Maar als hij een nieuw gezin heeft, wil hij vaak nieteens schoolgeld e.d. betalen voor het andere kind, dat zie in ook.
De beide ouders blijven gewoon ouders en voogd en toeziendvoogd is allang afgeschaft.
Moederliefde kan de papa niet geven, en de borst al helemaal niet.
Als een kind van 12 bij zijn vader wil wonen is dat jong genoeg.

In een normale situatie dan.
In het geval van mishandeling of verwaarlozing door de moeder zijn ze bij hun vader natuurlijk wel beter af, als hij dat niet doet en wel tof is.