Ik vind het wel gaaf om daar over na te denken. Ik vraag me echt wel s af: waarom ben ik juist met hen goed bevriend geworden, en zijn anderen gewoon 'bekenden'. HEt zal wel een soort chemie zijn ofzo. Want ik kan niet zeggen dat al mijn vrienden mijn 'types' zijn.
Er zitten een paar ras-echte pabomiepen bij die mij soms tot waanzin drijven door non-stop kinderliedjes te zingen als we op vakantie zijn, en een twee vage kunst-freaken, die een onduidelijke studie op de kunstacademie volgen en van die SPH-socio-trippers. En een theologiestudent, en een zeebevaarder. Ieder vriendschap is weer anders, daardoor denk ik, maar 1 ding hebben ze gemeen: dat ik soms met ze over de grond kan kruipen van het lachen maar ook tot in de nacht diepgaande gesprekken met ze heb.
Waarom zijn jouw vrienden juist jouw vrienden?En dan bedoel ik echt de mensen die hebben bewezen dat ze echte vrienden zijn, ongeacht de situatie. Maak jij makkelijk vrienden? BEn je wel eens diep terleurgesteld in vriendschap.
.
)
