ereunao schreef:Ereunao:
Onder de gemeente van Chr. versta ik die geloofsgemeenschap die organisch als Hoofd en lichaam aan Hem verbonden is door de inwonende Geest
Ok, en omdat het nog geen Pinksteren geweest was, reken je de andere uitverkoren gelovigen niet onder deze noemer. Je punt is helder. Duidelijk hebben wat er wederzijds onder bepaalde termen verstaan wordt, voorkomt vaak al de helft van allerlei hoog oplaaiende discussies.
ereunao:Deze tekst zegt niet dat wij nu burgers van het fysieke Israël geworden zijn, maar dat de Messias voor Zijn dood alleen voor Israël gezonden was Matt.15:24 Maar na Zijn dood en opstanding en de uitstorting van de H.Geest worden Jood en heiden op voet van gelijkheid door een Geest tot een lichaam gedoopt 1 Kor.12:13.Maar hier gaat het wel over gelovige Joden en niet over het ethnische volk Israël!
Waarop baseer je dan dat er nog een speciale plaats is voor het etnische Israël? Op plaatsen als Ezechiël 37 etc? Zo ja: wat vind je er van als gedeeltes als deze ook gelezen worden met het oog op de 'geestelijke wedergeboorte'? (Zo is/wordt dit gedeelte volgens mij ook wel gelezen) Kan dit parallel gelezen worden? Overigens geldt wel dat vergelijkingen geen dogmatische bewijskracht hebben.
Arendsoog: Waarom mag de notie van het verbond niet centraal staan? Waarom telt het verbond alleen voor het fysieke Israël?
ereunao: Omdat God nooit een verbond met een ander volk gesloten heeft dan met het fysieke Israël. Uitgezonderd dan het basale verbond der genade en der verzoening waar ook de verbonden met Israël en Noach op rusten. Dit verbond heet, hoewel in wezen hetzelfde, sinds Chr. het in zijn dood bevestigd heeft, het nieuwe verbond in Zijn bloed.Matt.26:28
Als je bijvoorbeeld een boek leest als Het zien op Jezus van I. Ambrosius (ben ik in begonnen, nog niet zo ver gekomen), dan begint dat met het verbond van eeuwigheid in de raad des Vredes (Jes. 49). Vervolgens krijgt dit verbond in de tijd zijn openbaringsvormen. Maar de kern is wat je noemt, het nieuwe verbond in Zijn bloed. En daaromheen cirkelend, geldt vooral het verbond van eeuwigheid. Daarom is (negatief naar jouw vergelijing geformuleerd) Israël in bepaald opzicht verworden tot een wegwerpverpakking.
Maar ik heb het boek nog niet uit, dus hoe hij Israël precies ziet, weet ik niet.
Leg je zo niet te veel de nadruk op de uiterlijke kant van het verbond, op enkele speciale verschijningsvormen van het eeuwige genadeverbond?
ereunao: De Gemeente is idd.een gebouw, maar wel onderscheiden van het fysieke Israël. Paulus gebruikt in Rom.9-11 en doorgaans de naam Israël uitsluitend voor de verharde, ongelovige natie
Zie boven.
ereunao: De Geest had ook al meer dan 1500 jr door het Woord gewerkt toen de Reformatie doorbrak; toen zeiden de Roomsen dit ook tegen de Reformatoren. Maar God werkt gefaseerd, trapsgewijs, De Reformatie heeft de Kerk wel de Schrift, maar nooit haar eigen identieteit teruggegeven. Zij is in het voetspoor van Rome gewoon in de huid van Israël gekropen. Daarom weet men sinds 1948 geen raad met het fenomeen Israël
Ok. Je hebt je hierin veel meer ervaring en kennis dan ik, dus ik stel me enigszins op als leerling, maar ik vergeet vooral niet kritisch te zijn. Dus hier komt weer een kritische vraag: de Reformatoren konden hun visie op geloof en genade onderbouwen met argumenten vanuit de kerkelijke traditie (Augustinus vooral). Vind je jouw gedachten, in bepaalde vorm, terug in de apostolische traditie/Bijbeluitleg van de Vroege Kerk? Het is niet dat ik de traditie boven de Schrift wil plaatsen, maar een continuïteit in gedachten vanaf de apostelen geeft toch wel enigermate aan dat we niet zomaar iets verzinnen.