_Sjors_ schreef:Dan volgt nu iets bijzonders, want ik wil eigenlijk niet de aandacht vestigen op de verloren zoon, maar op zijn broer.
Het is niet de bedoeling om je voor het hoofd te stoten Mortlach, maar het duurt een beetje lang met je reactie. Wellicht dat je de moeite hebt genomen om het betreffende gedeelte te lezen, zo niet dan bij voorbaat deze uitleg. Het kan namelijk zo zijn dat je de verkeerde parallel oppikt en je aangesproken voelt om verkeerde zaken. Het is vandaag zaterdag, mooie dag om uitgebreid en rustig de tijd te nemen voor de bijbel.
De belangrijkste les in deze vergelijking is om te beseffen dat we allemaal verloren zijn en een aantal kenmerken vertonen, over deze kenmerken wou ik het hebben. Deze staan namelijk ook uitgewerkt in veel psychologie boeken (hebben ze mooi afgekeken van de bijbel
). Zowel de verloren zoon, die staat voor tollenaars en zondaars (zie vers 1) en de oudste zoon, die staat voor farizeeën en schriftgeleerden (zie vers 2), zijn beiden verloren dus! Echter beiden vertonen ook een aantal kenmerken die in mijn ogen het meest in het oog springen bij de oudste; kenmerken van een gekwetst gemoed...
Wel eens gekwetst geweest? Ik wel en daar kwamen draken van reacties uit voort. Zoals je op het eind van het stuk hebt kunnen lezen reageert de broer van de verloren zoon ook nogal gekwetst. En wel op zeven manieren:
1. Hij werd boos en voelde zich op zijn... teentjes getrapt.
2. Hij zonderde zich af, isoleerde zich ten opzichte van de rest.
3. Hij is behoorlijk bezig met zichzelf, op het arrogante af.
4. Hij voelde zich achtergesteld, niet erkend.
5. Hij kon de band met zijn familie niet waarderen.
6. Hij vestigde de aandacht op de fouten en tekortkomingen van anderen.
7. Hij wil zich niet bewust zijn van zijn eigen positie ten opzichte van zijn vader.
Typisch gedrag wat in veel psychologenboeken ook wel wordt omschreven als: anti sociaal, oppositioneel opstandig of narcistisch gedrag!
Helaas vind ik in veel psychologenboeken niet meer gekopieerd dan deze opsomming en ligt de oplossing van het probleem meestal bij jezelf: jezelf bij de nekharen uit dat moeras sleuren, omdat we geen vaste, commensurabele zekerheden zouden hebben waaraan we ons kunnen optrekken, om het ultra kort te stellen. Dat is wat de wereld, dmv allerlei technieken en methodieken, als oplossing heeft verzonnen. En krijgt men (vraag)stellingen als: Hoe kan ik er voor zorgen dat mijn opdracht om de wereld te dragen draaglijk word? Met als (vaag) antwoord: ambiguum rationis et causea. Sterk zijn zoals Atlas was, blijft dan over als oplossing. Ik denk dat je je rug breekt op deze manier.
Helaas gaan ze voorbij aan het simpele gegeven dat de zoon die op pad gaat de wereld in, begint met de uitspraak (bede zelfs):
“Vader, geef me” . Dat was de bede van een harteloze jonge dwaas. In dit opzicht begint het probleem dus bij hemzelf (onszelf mag je ook gerust lezen). Echter een oplossing bracht het hem niet...de wereld geeft je geen oplossing voor je problemen. Hij eindige zo smerig als de varkens.
Lees dan aub het volgende vers uit de betreffende tekst:
“En de zoon zei tegen hem: Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en tegenover u. Ik ben niet meer waard uw zoon genoemd te worden” (15:21).
Met deze bede kwam hij weer terug. De bede die niet meer luid:
"geef me" , nee hij bid nu
"vergeef me!" En daar ligt m.i. de oplossing... geen ambiguïteit te bekennen in de bijbel.
Met sparrende groeten,
Sjors.
