Kringgebed

[Spreeuw]

Vooral in evangelische kringen komt het voor: het kringgebed. Een groepje mensen komt bij elkaar om gezamenlijk hardop te bidden tot God. Als een deelnemer van een kring zijn/haar gebed heeft uitgesproken, gaat de volgende weer verder, en daarna weer iemand anders die verdergaat, totdat het gebed uiteindelijk afgesloten wordt met "amen".

Ik heb zelf ook een aantal keer deelgenomen aan een kringgebed. Het mooie vind ik dat je als christenen met elkaar Gods aangezicht zoekt en dat je elkaar kunt aanvullen in de gebeden. Het nadeel vind ik de ongestructureerdheid die het kan veroorzaken. Je weet niet goed wanneer zo'n kringgebed afgelopen is en daarom doe je je ogen soms open en soms begint men zelfs te lachen in een gebed als er iets humoristisch gezegd wordt.

Ook heb ik eens een kerkdienst van een evangelische gemeente bijgewoond, waar ook een kringgebed werd gedaan. Mensen konden hun gebeden opdragen tot God; zij die dit deden stonden op van hun zitplaats en spraken hun gebed uit.

In reformatorische kerken wordt het kringgebed niet toegepast. Tijdens de kerkdienst is de predikant de enige die namens de gehele gemeente het gebed uitspreekt en in het gezinsleven is er ook slechts één persoon (meestal de vader) die het gebed namens allen opheft tot God.

Ik ben benieuwd wat jullie ervaringen zijn met het kringgebed (zowel positieve als negatieve ervaringen). Is een kringgebed volgens jullie aan te raden of is het beter wanneer slechts één persoon het gebed namens allen uitspreekt?

[MissF]

Ik zit toch echt in een reformatorische kerk (vroegere GB gemeente), maar het kringgebed wordt wel gebruikt hoor.
Tijdens de kerkdiensten gebeurt het niet, maar tijdens de bijbelkringen wel. En dan niet ongestructureerd, maar gestructureerd, de één begint, en met de klok mee komt de hele kring aan de beurt, wil je niets bidden, dan zeg je 'amen'.
Heel waardevol vind ik. Zo leer je beter hardop te bidden (het verbaasd me soms nog hoeveel mensen dat niet durven, niet hebben geleerd), en deel je je geloofsleven nog meer met elkaar.

[Marnix]

Mijn ervaring is:

Kringgebed is mooi en goed, mits goed toegepast. In een grote kerk is het doorgaans niet zo handig maar in kleine groepen kan het heel goed worden toegepast. Dan wordt het ook niet chaotisch. Wat alleen even wennen is, is dat er tussendoor wel eens een stilte kan vallen.... of aan het begin als je niet afspreekt wie er begint. Dat je denkt: Oke, wie start... en als het even stil blijft: Hmm, moet ik dan maar beginnen?

Maar daar zijn wel dingen aan te doen. Spreek af wie er begint en wie er eindigt. Deel van tevoren je gebedspunten met elkaar. Waar heb jij gebed voor nodig. Wie ken je voor wie je graag wil bidden. Wat zijn dankpunten?

Dan verloopt het volgens met gestructureerd. Natuurlijk vallen er stiltes als iemand klaar is met bidden. Leer daar van genieten, stilte kennen we tegenwoordig al nauwelijks meer terwijl het af en toe heerlijk is. En in die stilte kan je Hem ook zoeken en tot rust komen bij Hem.

[schelpje3]

Zo leer je beter hardop te bidden (het verbaasd me soms nog hoeveel mensen dat niet durven, niet hebben geleerd), en deel je je geloofsleven nog meer met elkaar.

Dat hoeft geen kwestie van durven te zijn MissF. Soms kan iemand geen woorden hebben.
En als er mensen bij zitten die een heel verhaal ophangen, kan de volgende volledig blokkeren.
Ik hoor, ook predikanten en ouderlingen, mensen wel eens bidden en dan schrijven ze God voor hoe Hij moet handelen.
Wilt U dit, en wilt U dat, U kunt toch... U hebt beloofd...
Naar zichzelf toebidden als het ware.
Maar dat is niet de bedoeling van het bidden. Bidden is God ontmoeten, praten met Hem.
Een kringgebed kan heel waardevol zijn, maar de Heere hoort ook als het slechts een zucht is.
Ik had een vader die vóór en na de maaltijd en op bijzondere momenten, hardop bad, altijd een vrij gebed. Maar als iemand opgevoed is bij niet-biddende ouders, of in een gezin waar ieder voor zich bidt, kun je dat op je 35e niet opeens bij jezelf omturnen.
Ik heb een tijd meegedaan in een gebedskring van moeders.
Als ik van huis ging, had ik een mooi gebed in mijn hoofd, maar als het mijn beurt was dan, zei ik: sorry, ik kan het even niet. Want intussen was er van alles gebeurd, wat mijn aandacht geheel opeiste. En kwam ik heel anders gestemd die ontmoetingsruimte in.
Ik kan het allemaal zo niet uit mijn zak toveren hoor.

[Marnix]

Ik hoor ook wel eens dat mensen dat eng vinden. Het is dan goed om te bedenken dat:

1. Bidden is niet een kwestie van mooie woorden en zinnen kunnen maken. Je hoeft je niet te schamen als je niet met prachtige woorden kan formuleren wat je wil zeggen. Een "goed" gebed komt uit het hart.

2. Bij bidden in een kring is het goed dat je elkaar kent en waardeert. Mijn ervaring is dat als je een band hebt met mensen waarmee je bidt, er minder schaamtegevoel is bij het bidden want je weet dat je mag zijn wie je bent.

3. Kringgebed is geen verplichting. Als je ondanks bovenstaande niet weet wat je moet zeggen hoef je ook niets te zeggen. Wees stil en luister. En wat is het dan fijn als anderen voor je bidden als je zelf de woorden niet kan vinden. Dat is gemeente zijn. Elkaar aanvullen, steunen, meeleven, tot hand en voet zijn.

[Lalage]

Schelpje: misschien zou je het eens kunnen opschrijven en dan voorlezen?

Bij de studentenvereniging hadden we ook altijd een kringgebed aan het einde. Bij de kring van de kerk waar ik nu bij zit gebeurde dat een paar jaar geleden nog wel, maar nu niet meer, omdat veel mensen het niet durven. Dat vind ik wel jammer. We deden het ook altijd zoals Marnix zegt: eerst gebedspunten met elkaar delen en dan voor elkaar bidden, waarbij je afspreekt wie de laatste is.

[Rozijn]

Achter op het RD stond hier pas een vraag over.
Gevonden: http://www.puntuit.nl/interessant/menens/kringgebed_1_850646
Ik kon me wel in dit antwoord vinden.

[naamloos]

In reformatorische kerken wordt het kringgebed niet toegepast. Tijdens de kerkdienst is de predikant de enige die namens de gehele gemeente het gebed uitspreekt en in het gezinsleven is er ook slechts één persoon (meestal de vader) die het gebed namens allen opheft tot God.

Wij hebben een aparte avond door de week voor kringgebed, op de bijbelkring doen we het ook wel.
En in het gezinsleven is het ook teamwork, heus niet alleen de vader. (persoonlijke gebed niet inbegrepen natuurlijk)

[Marnix]

Achter op het RD stond hier pas een vraag over.
Gevonden: http://www.puntuit.nl/interessant/menens/kringgebed_1_850646
Ik kon me wel in dit antwoord vinden.

Ik niet helemaal met de kritische noot, waarbij wordt gesteld dat als je er niet van jongs af aan gewend bent, je nauwelijks spontaan kan zijn in dat gebed. Natuurlijk speelt gewenning een rol, maar je kan het ook op latere leeftijd leren, dat zal even wennen zijn maar dat gevoel van niet durven bidden of O gaat snel genoeg over.

[schelpje3]

Schelpje: misschien zou je het eens kunnen opschrijven en dan voorlezen?

Bij de studentenvereniging hadden we ook altijd een kringgebed aan het einde. Bij de kring van de kerk waar ik nu bij zit gebeurde dat een paar jaar geleden nog wel, maar nu niet meer, omdat veel mensen het niet durven. Dat vind ik wel jammer. We deden het ook altijd zoals Marnix zegt: eerst gebedspunten met elkaar delen en dan voor elkaar bidden, waarbij je afspreekt wie de laatste is.

Daar gaat het niet om Lalage, misschien heb je me niet helemaal begrepen.
Ik had van die ochtenden, dat ik van huis ging, ik ga dit bidden, en tijdens de autorit er naar toe, breide ik een heel verhaal in mijn hoofd. Om dan later ter plekke, er niets meer van te weten.
Ik heb niet altijd een gebed klaar. Soms is het zoveel, of ben je zo verward en verdrietig, dat er maar weinig uitkomt.
Of ik lig in mijn bed en bedenk dan dat ik vergeten ben om: Om Jezus' wil te zeggen.
Want zo moet ons gebed zijn.
Niet naar onszelf toe bidden, maar de Heere alles voorleggen en dan te belijden: UW WIL geschiede, niet de mijne, niet de onze.
Op die plaats staat een mens niet altijd, tenminste, ik niet.
En staat bidden bij ons vaak niet vóór het danken?

[Marnix]

Ja helaas wel. Beginnen met aanbidden en danken is beter.

Als je "om Jezus wil" een keer vergeet maar je intentie was wel om dat te zeggen, ziet God dat wel. Hij ziet ons hart.

Wat de rest betreft, je hoeft geen prachtige woorden in je hoofd formuleren. Dan denk je vervolgens: Hmm, daar komt nu opeens nog maar weinig van naar buiten. Ik wilde het zo mooi zeggen maar nu kan ik dat niet meer. Je hoeft het niet mooi te zeggen. Bidt.... maar ga geen omhaal van woorden bedenken waarbij je later teleurgesteld bent omdat je het zo mooi had geformuleerd in je hoofd maar daar kwam niets van terecht. Je mag gewoon jezelf zijn, met de verwarring, het verdriet...en zo naar God toegaan... ook in een kringgebed (daarom gaf ik eerder ook al aan dat het belangrijk is dat je als kring elkaar ook echt waardeert en ziet als geliefde kinderen van God. Dan voel je je veilig, hoef je bij het bidden niet te presteren met mooie woorden.... kan je gewoon je hart uitstorten, ook al komt het er dan niet allemaal zo vloeiend uit.)

De Farizeeër bad met mooie woorden.... en de tollenaar bad: God, wees mij zondaar genadig.

En als je zelf de woorden niet kan vinden, weet dat God al lang weet wat je Hem wil vragen.... en vraag anderen om voor je te bidden. Wat is het dan fijn dat je samen kerk bent en je anderen mag helpen en ook om hulp mag vragen, voor anderen mag bidden en anderen mag vragen om voor je te bidden.

[schelpje3]

Ja helaas wel. Beginnen met aanbidden en danken is beter.
Als je "om Jezus wil" een keer vergeet maar je intentie was wel om dat te zeggen, ziet God dat wel. Hij ziet ons hart.

Maar wat er niet in zit (op dat moment) komt er dus ook niet uit, daar gaat het om.

De Farizeeër bad met mooie woorden.... en de tollenaar bad: God, wees mij zondaar genadig.

Ja, wat bedoel je hier precies mee?

[Marnix]

Ik bedoel dat we geen mooie woorden hoeven te gebruiken in ons gebed, of een veelheid aan woorden..... bidden wordt soms (predikanten hebben daar ook nog wel eens een handje van) veel te mooi, ingewikkeld en zo gemaakt. 1 zin vanuit het hart is beter dan 1000 mooie zinnen vanuit het hoofd. Maak je dus niet in de auto al druk om hoe je dingen wil gaan formuleren en zo.... dan is het alleen maar een teleurstelling als het er vervolgens niet uit komt. Zeg gewoon wat er in je hart is, dat is voor God voldoende.

[Anoniem_89]

Hier in de gemeente waar ik heenga doen we het ook.

Ook in mijn oude gemeente waar zo'n 500 leden waren.
Zelf doe ik er ook aan mij.
Het is goed m.i. om zo deel te nemen aan een gebed, want Jakobus leert ons wel wat moois door de kracht van het gebed;

Jakobus 5
14 Is er iemand bij u ziek? Laat hij dan de oudsten der gemeente tot zich roepen, opdat zij over hem een gebed uitspreken en hem met olie zalven in de naam des Heren. 15 En het gelovige gebed zal de lijder gezond maken, en de Here zal hem oprichten. En als hij zonden heeft gedaan, zal hem vergiffenis geschonken worden. 16 Belijdt daarom elkander uw zonden en bidt voor elkander, opdat gij genezing ontvangt. Het gebed van een rechtvaardige vermag veel, doordat er kracht aan verleend wordt.

[*Annet*]

Doe het in het gezin ook wel, vind het belangrijk dat de kinderen weten dat ze alles voor God mogen neerleggen, zich niet voor elkaar hoeven te schamen en het is echt mooi om te zien hoe ze daarin 'groeien'. Dit doe ik ook met de gedachte dat ze er later profijt van hebben. Zelf ben ik niet zo opgegroeid maar wij vinden het wel heel belangrijk om te doen.

Zelf blokkeer ik vaak als ik elders voor ga, bijv. bij de gespreksgroep die we hebben. Heb het gebed ook wel eens opgeschreven maar dat vond ik ook niet wat. Als we als bestuur vragen is er niemand van de leden die voor wil gaan dus ik denk dat ze mijn gestuntel wel kunnen begrijpen.

Met de gebedsgroep van moeders van school hebben gewoon afgesproken, wie uitgebeden is doet de ogen open en op gegeven moment zegt degene die de leiding heeft: Amen