Kinderen 'sekseneutraal' opvoeden?

[JeeWee]

In Trouw staat een uitgebreid opiniestuk over het 'sekse-neutraal' opvoeden van kinderen. Je leest steeds meer over nieuwe experimenten om kinderen op te voeden zonder rolpatronen.

Als voorbeeld volgen de Britse ouders van de 5-jarige Sacha, confronteerden hun kind tijdens zijn eerste levensjaren op geen enkele manier met het feit dat hij een jongetje was. Zijn naam is 'genderneutraal', hij mocht spelen met wat hij wilde, en aantrekken wat hij wilde, alleen legerkleding en Barbies werden weggecensureerd. Op deze manier wilden zijn ouders hem vrijwaren van stereotypen.

Bij ons spelen jongens met auto's en meisjes met poppen. Jongens zijn stoer, meisjes zijn poppetjes. Jongens klussen, meisjes zijn crea. Het is een feit dat er verschillen zijn tussen mensen, in hormoonhuishouding, genitale uitrusting, hersenstructuur en andere fysieke eigenschappen. Maar wat zegt dat? Het gaat om de betekenis die er aan deze verschillen wordt toegekend. Genderneutrale opvoeding gaat niet over de ontkenning van verschillen, maar over de erkenning ervan.

Hoe gaat dat bij jullie? Moet een jongen stoer zijn, jongensdingen doen? Of mogen meisjes dat ook en mogen jongens met poppen spelen? Hoe beïnvloeden wij onze kinderen?
Bij ons thuis maaiden wij het gras en mijn zussen deden de vaat.
Hebben wij nog een roze/blauw indeling?

[Boerin]

M'n zus heeft een poging gedaan en een barbiepop voor d'r zoontje gekocht, maar hij vond er niks aan en wilde liever een skateboard. Die van mij zeggen: Eeeeh bah! Meisjesdingen! als ze ze zien in de speelgoedzaak.

[schelpje3]

Wat een onzin dit. Laat kinderen lekker zoals ze zelf willen. Jongetje wil met de barbiepop spelen? Prima. Het gebeurde hier heel vaak dat dochter met de autobaan van zoon zat te spelen en hij de haren van de pop zat te kammen.
En alle duplo en lego zaten bij elkaar, dus het huisje werd gecombineerd met de meisjeslego, daar deed niemand moeilijk over, de kinderen zelf al helemaal niet.
Maar vaak zie je toch dat jongens wat stoerder gedrag vertonen, eerder naar "gevechtsspeelgoed" zullen grijpen en meisjes voor ander speelgoed kiezen.
Ik mag toch niet hopen dat er een bizar experiment ooit komt, waarbij iemand een jongetje als meisje op gaat voeden en dan kijken wat er gebeurt.

hier een link naar een artikel:
"een jongen is geen meisje", leren en opvoeden op school

[JeeWee]

Die van mij zeggen: Eeeeh bah! Meisjesdingen!

En zo'n uitspraak hebben ze dus toch ergens aangeleerd...

[Mortlach]

Wat een onzin dit. Laat kinderen lekker zoals ze zelf willen. Jongetje wil met de barbiepop spelen? Prima. Het gebeurde hier heel vaak dat dochter met de autobaan van zoon zat te spelen en hij de haren van de pop zat te kammen.
En alle duplo en lego zaten bij elkaar, dus het huisje werd gecombineerd met de meisjeslego, daar deed niemand moeilijk over, de kinderen zelf al helemaal niet.

Het feit dat er zoiets is als 'meisjeslego' is natuurlijk al een crime. Vroeger had je gewoon lego. En laat me raden, die 'meisjeslego' is vooral veel roze blokjes, knusse huisjes en keukentjes.

Kinder Surprise heeft recent ook een scheiding aangebracht in de plastic meuk die in die eieren zit. Stoere blauwe autootjes voor jongens, lieve roze diertjes voor meisjes. Wat een enorme teleurstelling in de 21ste eeuw.

Maar vaak zie je toch dat jongens wat stoerder gedrag vertonen, eerder naar "gevechtsspeelgoed" zullen grijpen en meisjes voor ander speelgoed kiezen.

Dat vraag ik me dus echt af. Want in hoeverre heeft de ongeving daar invloed op. Het begint al bij de indeling van de speelgoedwinkel. Die is namelijk nog wel volledig gericht op het jongen-meisje'verschil'. En dan de directe sociale omgeving. Hoeveel opmerkingen zou een meisje krijgen als ze met een plastic M16 (machinegeweer) zou rondlopen?

Het is ongetwijfeld zo dat kinderen voor het 'goedgekeurde' speelgoed kiezen, maar dat zegt in mijn ogen helemaal niets over een soort inherente verdeling en alles over sociale constructen.

Wij proberen ons kind neutraal op te voeden, al weet ik niet of ik zo ver zou gaan een jongentje rokjes te laten dragen - omdat de omgeving daar niet bepaald goed op zou reageren.

Het helpt al een hele hoop als je je koter geen tv laat kijken. Want als er iets is dat rollenpatronen bevestigd, is het commerciële tv.

[Mortlach]

Hebben wij nog een roze/blauw indeling?

Vroeger was blauw juist de 'meisjeskleur' en roze was stoer. Er liepen hele legers in roze uniformen. Want roze lijkt op rood, de kleur van vuur en kracht.

Grappig om te zien hoe dat soort sociale uitzichten in de loop der eeuwen 180% kan omdraaien.

[MissF]

Wij hebben een zoon en dochter, en zien toch zeker wel de verschillen. Natuurlijk komt dat door hun opvoeding en omgeving, het lijkt me onmogelijk om daaraan te ontkomen. Zelfs als je zelf je kind helemaal neutraal op wilt voeden is er nog de omgeving van het kind. Maar toch lijkt het jongen/meisje er echt in te zitten.

Onze oudste kreeg alleen 'jongens' speelgoed, duplo, auto's e.d. Toen hij 1,5 was kreeg hij een pop van zijn oma, uit het buitenland. Hij bekeek het ding even, legde het weer keurig voor haar voeten neer en zei:' Nee, is niet leuk.'
Hij heeft nooit iets met poppen en roze gehad.
In de grote verkleedkist van zijn neef, waar hij regelmatig speelde, zat genoeg meisjeskleding, hij koos toch altijd voor de jongenskleding. Hij heeft wel eens een rokje van zijn zusje gepast, maar vond het toch belachelijk (maar dat kan natuurlijk zijn doordat hij weet dat zijn omgeving dat raar vindt)

De jongste had geen meisjesspeelgoed, er lag immers genoeg jongensspul. En toch trekt zij in een winkel altijd naar roze, poppen e.d. Zo zit ze graag urenlang aan haar kaptafeltje met fohn en kam, te tutten.
Dus hebben we echt een jongensafdeling en meisjesafdeling qua speelgoed.
Ze slapen nu samen op 1 kamer, met een witte muur, een rode en 2 met allemaal gekleurde handjes. Echt voor beiden leuk, toch wilden ze perse allebei een eigen lampje, hij wilde echt de blauwe, zij echt de roze.

Maar nogmaals, opvoeding en omgeving spelen vast een rol. Toch heb ik bij mijn kinderen wel echt het gevoel dat ze van binnenuit ook echt jongen/meisje zijn, zelfs als we ze neutraal op hadden kunnen voeden (wat mijns inziens niet mogelijk is)

[Mortlach]

Hij heeft wel eens een rokje van zijn zusje gepast, maar vond het toch belachelijk (maar dat kan natuurlijk zijn doordat hij weet dat zijn omgeving dat raar vindt)

Sterker nog, het IS alleen maar belachelijk omdat de omgeving dat vind. Stof is stof en waarom de ene vorm wel en de andere vorm niet 'mag', is volledig sociaal bepaald.

toch wilden ze perse allebei een eigen lampje, hij wilde echt de blauwe, zij echt de roze.

Dat 'echt' zit me een beetje dwars. Waarom die toevoeging? Is voor blauw kiezen 'inherent' jongensachtig? Ik heb al laten zien dat het in de tijd van Napoleon juist een meisjeskleur was.

Maar nogmaals, opvoeding en omgeving spelen vast een rol. Toch heb ik bij mijn kinderen wel echt het gevoel dat ze van binnenuit ook echt jongen/meisje zijn, zelfs als we ze neutraal op hadden kunnen voeden (wat mijns inziens niet mogelijk is)

Opvoeding en omgeving spelen niet 'vast' een rol, die spelen de enige rol. Hier moesten we een keer uitleggen dat het kind - een meisje - roze echt wel leuk mocht vinden, maar dat het dus niet de ENIGE kleur hoeft te zijn die ze leuk mag vinden.

[schelpje3]

Het gaat er in feite om dat "men" de scheppingsorde omver wil gooien. Dat kan misschien extreem klinken, maar als je erover doordenkt, is dat wel zo.
God heeft bepaald dat er een verschil is tussen een man en een vrouw en 6000 jaar lang vond iedereen dit volstrekt normaal en volkomen geaccepteerd.
En nu zou het zo moeten worden dat we sekseloze kinderen op moeten voeden, die op een bepaald moment zelf mogen kiezen wat ze willen worden later, mannetje of vrouwtje.
Aan het buitenkantje kunnen we eventueel naar believen sleutelen.
Willen we daar naar toe?

[JeeWee]

Het gaat er in feite om dat "men" de scheppingsorde omver wil gooien.

Nou nou, dat lijkt me nou weer niet echt zo.
Want in die scheppingsorde staat niks over 'jongensdingen en meisjesdingen'.
Dat is heel erg cultuurgebonden.
Uit het stuk in Trouw:

"Het is een feit dat er verschillen zijn tussen mensen, in hormoonhuishouding, genitale uitrusting, hersenstructuur en andere fysieke eigenschappen. Maar wat zegt dat? Het gaat om de betekenis die er aan deze verschillen wordt toegekend".

Wij leren kinderen aan dat bepaalde dingen 'gek' zijn. Bewust of onbewust.
Toch?

[Mortlach]

Het gaat er in feite om dat "men" de scheppingsorde omver wil gooien. Dat kan misschien extreem klinken, maar als je erover doordenkt, is dat wel zo.
God heeft bepaald dat er een verschil is tussen een man en een vrouw en 6000 jaar lang vond iedereen dit volstrekt normaal en volkomen geaccepteerd.
En nu zou het zo moeten worden dat we sekseloze kinderen op moeten voeden, die op een bepaald moment zelf mogen kiezen wat ze willen worden later, mannetje of vrouwtje.
Aan het buitenkantje kunnen we eventueel naar believen sleutelen.
Willen we daar naar toe?

Er is een duidelijk en onmisbaar verschil tussen gender en geslacht. Geslacht is of je een Y-chromosoom hebt of niet, gender is de sociale rol waar je in zit.

Het gaat er totaal niet om dat je mag 'kiezen' of je 'mannetje of vrouwtje' bent, het gaat erom dat je ZELF mag weten wat je leuk vindt, welke kleren je draagt, welk werk je mag doen, welke studies.

Want je klaagt nu wel over het opzij zetten van de scheppingsorde alsof dat iets slechts is, maar je zou eigenlijk eens de serie Mad Men moeten kijken, over marketing en reclamemensen in de jaren 50. Alle mannen waren belangrijk en de vrouwen, ach, dat waren tikgeiten die vooral werden aangenomen op de knijpbaarheid van de bilpartij.

Het is wel grappig dat je schrijft dat 'men' dat 6000 jaar geleden doodnormaal vond, maar dat blijkt toch anders. Sumer - geloof ik - genoot op een gegeven moment een enorme mate aan sekse-gelijkheid. Namen in oude geschriften waren net zo vaak mannelijk als vrouwelijk. Dus diplomaten, artsen, wetenschappers, etc.

Totdat de zogenaamde pastoralisten kwamen binnenzetten - semi-nomadische stammen aan de rand van de beschaving. Dat soort groepen maakten doorheen de geschiedenis regelmatig bewegingen richting de beschavingskernen, waarna ze die sekse-gelijkheid zorgvuldig om zeep hielpen.

Maar als je gelooft dat het zo allemaal door God is bedoeld, dan staat je dat natuurlijk volledig vrij. Maar dan moeten alle vrouwen dus wel stoppen met studeren en buitenshuis werken, maar nee, dat is natuurlijk ook weer niet de bedoeling. Het is wonderbaarlijk in hoeverre zelfs gelovigen dat concept 'scheppingsorde' weten op te rekken...

[MissF]

@Mortlach,
Ik vraag me af of het zo erg is, dat de omgeving het raar vindt als hij in een rok zou verschijnen. Ik heb er totaal geen problemen mee dat de omgeving (en de opvoeding) dat inlegt in een kind. Ik heb een oudere zus, dus toen wij klein waren was ons huis vol met meisjesspeelgoed. Nou en? Ik vraag me af of ik echt gelukkiger zou zijn geworden als ik ook jongensspeelgoed had gehad.
Ik weet ook niet of omgeving en opvoeding het enige is dat meespeelt, ik vermoed dus dat het ook van binnenuit zo is, het verschil tussen (mijn) jongen en meisje. Maar ik kan het niet bewijzen, het is alleen hoe ik mijn kinderen zie. Dus voor mij mag dat 'enige' dat jij neerzet weg, ik denk het nl niet.

Over dat lampje, dat écht slaat op wat hij zelf zo graag wil (dus in de zin van: mama, ik wil persé een blauwe lamp, geen witte of roze' Hij vindt blauw nu eenmaal mooier dan wit en roze. En laten we eerlijk zijn: in deze tijd ís blauw toch over het algemeen een jongenskleur en roze een meisjeskleur? Zo is de maatschappij ingericht, blauwe sokjes als het een knul is, roze als het een meisje is. Dan zegt Napoleon me eigenlijk helemaal niks...

Neemt niet weg dat het mij niet uitmaakt als mijn zoon met een pop zou spelen en mijn dochter met auto's. Het interesseert mij helemaal niet waar ze mee spelen. Maar hier is het nu eenmaal zo dat het echt gescheiden is, al spelen ze ook prima samen gelukkig, maar dat doen ze meestal alleen met 'neutraal' speelgoed.
En ja, dat komt voor een groot deel door hun omgeving, de maatschappij en hun opvoeding en ik vind dat totaal geen probleem.

[Evelien]

Bij ons mogen ze (moeten is dwang, huilen is kindergezang).

Ik hou absoluut niet van roze roze, of blauw blauw.

Ik hou wel van stoer.

[Mortlach]

@Mortlach,
Ik vraag me af of het zo erg is, dat de omgeving het raar vindt als hij in een rok zou verschijnen. Ik heb er totaal geen problemen mee dat de omgeving (en de opvoeding) dat inlegt in een kind. Ik heb een oudere zus, dus toen wij klein waren was ons huis vol met meisjesspeelgoed. Nou en? Ik vraag me af of ik echt gelukkiger zou zijn geworden als ik ook jongensspeelgoed had gehad.
Ik weet ook niet of omgeving en opvoeding het enige is dat meespeelt, ik vermoed dus dat het ook van binnenuit zo is, het verschil tussen (mijn) jongen en meisje. Maar ik kan het niet bewijzen, het is alleen hoe ik mijn kinderen zie. Dus voor mij mag dat 'enige' dat jij neerzet weg, ik denk het nl niet.

Over dat lampje, dat écht slaat op wat hij zelf zo graag wil (dus in de zin van: mama, ik wil persé een blauwe lamp, geen witte of roze' Hij vindt blauw nu eenmaal mooier dan wit en roze. En laten we eerlijk zijn: in deze tijd ís blauw toch over het algemeen een jongenskleur en roze een meisjeskleur? Zo is de maatschappij ingericht, blauwe sokjes als het een knul is, roze als het een meisje is. Dan zegt Napoleon me eigenlijk helemaal niks...

waarmee je dus zegt dat dat een sociale construct is, die van cultuur tot cultuur verschilt. Het is dus niet inherent - kinderen worden niet geboren met een voorkeur voor blauw.

Neemt niet weg dat het mij niet uitmaakt als mijn zoon met een pop zou spelen en mijn dochter met auto's. Het interesseert mij helemaal niet waar ze mee spelen. Maar hier is het nu eenmaal zo dat het echt gescheiden is, al spelen ze ook prima samen gelukkig, maar dat doen ze meestal alleen met 'neutraal' speelgoed.
En ja, dat komt voor een groot deel door hun omgeving, de maatschappij en hun opvoeding en ik vind dat totaal geen probleem.

tja, we zijn gelukkig al een heel eind gekomen qua sekse-neutraliteit. Ik ken ook verhalen van ouders die het "verkeerde" speelgoed letterlijk uit hun kinderens handen slaan. Want o nee, je zoon zou er maar homo van worden.

Het gaat allemaal om beperkingen, en met name voor meisjes en vrouwen. Als je jehele kinderjaren te horen hebt gekregen dat je voor babies moet zorgen (poppen) en het huishouden ( al dat keukenspeelgoed), dan denk je er misschien niet eens aan dat je eigenlijk ingenieur had willen worden. OF dat je recht hebt op hetzelfde salaris als wat een man verdient.

[schelpje3]

@Mortlach,
Ik vraag me af of het zo erg is, dat de omgeving het raar vindt als hij in een rok zou verschijnen. Ik heb er totaal geen problemen mee dat de omgeving (en de opvoeding) dat inlegt in een kind. Ik heb een oudere zus, dus toen wij klein waren was ons huis vol met meisjesspeelgoed. Nou en? Ik vraag me af of ik echt gelukkiger zou zijn geworden als ik ook jongensspeelgoed had gehad.
Ik weet ook niet of omgeving en opvoeding het enige is dat meespeelt, ik vermoed dus dat het ook van binnenuit zo is, het verschil tussen (mijn) jongen en meisje. Maar ik kan het niet bewijzen, het is alleen hoe ik mijn kinderen zie. Dus voor mij mag dat 'enige' dat jij neerzet weg, ik denk het nl niet.

Over dat lampje, dat écht slaat op wat hij zelf zo graag wil (dus in de zin van: mama, ik wil persé een blauwe lamp, geen witte of roze' Hij vindt blauw nu eenmaal mooier dan wit en roze. En laten we eerlijk zijn: in deze tijd ís blauw toch over het algemeen een jongenskleur en roze een meisjeskleur? Zo is de maatschappij ingericht, blauwe sokjes als het een knul is, roze als het een meisje is. Dan zegt Napoleon me eigenlijk helemaal niks...

Neemt niet weg dat het mij niet uitmaakt als mijn zoon met een pop zou spelen en mijn dochter met auto's. Het interesseert mij helemaal niet waar ze mee spelen. Maar hier is het nu eenmaal zo dat het echt gescheiden is, al spelen ze ook prima samen gelukkig, maar dat doen ze meestal alleen met 'neutraal' speelgoed.
En ja, dat komt voor een groot deel door hun omgeving, de maatschappij en hun opvoeding en ik vind dat totaal geen probleem.

Nee MissF en laat dat ook zo blijven en je niet met een zogenaamd probleem op laten zadelen. Want dat is het niet!
Je ziet gewoon, zonder dat je als ouders iets doet, dat jongens ander speelgoed kiezen als meisjes.
PUNT