En na de pillen ging hij dood…

[JeeWee]

Zelf sta ik er zo in: ik hoef niets te vinden over iemand anders zijn keuze's.

Zo sta ik er ook wel in, maar ik wil het een plaats geven. Gewoon, voor mezelf.
Ik schrok er ook van toen ik bij mezelf merkte dat ik wel heel veel begrip had voor deze keuze.
Omdat het altijd op afstand bleef, had ik mijn mening wel klaar: euthanasie kan niet. Nooit.
Maar als het dan ineens een gezicht krijgt, wordt het anders.

[meribel]

@een soort les dus,
Niet over alles ( abortus, euthenasie enz ) al een mening hebben.
Je schrikt dat je begrip hebt? Is toch niet erg om begrip te hebben? Ik zou zelf nooit abortus plegen maar weleens een collega gehad die dat heeft gekozen, ik had natuurlijk begrip omdat ik haar situatie kende,


Sterkte verder.

[schelpje3]

Aangrijpend!
Ik denk dat niemand kan zien hoe een ander moet lijden.
En dat je op een bepaald moment op een punt komt dat je bijna om euthanasie gaat vragen, terwijl je daar een grote tegenstander van bent.
Een buurvrouw van ons had ook een snel groeiende tumor in haar keel, die waarschijnlijk de verstikkingsdood tot gevolg zou hebben, dat vertellen ze je dan.
Als het moment aanstaande zou zijn, zou ze een morfine injectie krijgen, die haar voorgoed zou laten inslapen, zodat ze dat proces niet hoefde mee te maken.
Het is echter niet zover gekomen, op een middag hield ze ineens op met ademen. Ze sliep heel rustig in.

Ik heb zeer grote moeite met de actieve euthanasie, omdat God ons geboorteuur en stervensuur bepaalt.
Ik merk dat veel mensen grote moeite hebben met ziekbedden. Je hoort van veel ernstig zieken dat er nog maar weinig familie en vrienden overblijven.

Als we bang zijn voor het lijden, mogen we dat aan de Heere voorleggen. Niet dat Hij het lijden dan voorkomt, maar Hij wil ondersteunen en ons bijstaan.

[Pcrtje]

Christelijke euthanasie kan ook nog: Heer genees ze nu of haal ze nu naar de hemel. Werkt heel goed, heb het 6 keer gezien bij naaste familie.

Ik snap niet goed wat je bedoelt. Kun je het uitleggen? Wat is dat precies, 'christelijke euthanasie'? En wat is het verschil met 'gewone' euthanasie?

En voor die schoonvader van m'n collega die euthanasie ging plegen en zo ongelovig was als maar zijn kon heb ik me het ongans gebeden en gevast een week lang, maar ik zag 'm naar de hemel gaan gelukkig.

Je zág 'm naar de hemel gaan? Hoe weet je dat? Hij was toch "zo ongelovig als het maar kon"?

[Pcrtje]

Ik schrok er ook van toen ik bij mezelf merkte dat ik wel heel veel begrip had voor deze keuze.

Waarom? Omdat het ingaat tegen hetgeen je altijd is geleerd? Of omdat het slecht voelt? (Gewoon oprechte vraag!)

Omdat het altijd op afstand bleef, had ik mijn mening wel klaar: euthanasie kan niet. Nooit. Maar als het dan ineens een gezicht krijgt, wordt het anders.

Geef je jezelf ook de mogelijkheid om je vooropgestelde mening enigszins bij te schaven? Dat is, ook bij de meest algemene zaken, heel belangrijk.

[Pcrtje]

Ik heb zeer grote moeite met de actieve euthanasie, omdat God ons geboorteuur en stervensuur bepaalt.

Kun je dan niet gewoon zeggen dat wanneer je euthanasie pleegt dat moment het stervensuur is dat door God bepaald is?

Waarom mag je het stervensuur wel uitstellen maar niet dichterbij halen?

[schelpje3]

Kun je dan niet gewoon zeggen dat wanneer je euthanasie pleegt dat moment het stervensuur is dat door God bepaald is?

Waarom mag je het stervensuur wel uitstellen maar niet dichterbij halen?

Nee. Want je vraagt aan de dokter: Nu wil ik dat spuitje. En dat wordt vaak gedaan terwijl iemand nog redelijk bij de tijd is. Meneer was nog niet dermate uitgeput en ziek, dat het sterven nabij was. Hij wilde die aftakeling (voor zijn nabestaanden) niet.
Maar een mens heeft ook recht om te sterven. Wanneer alles gedaan is, alles geprobeerd, de dokter niets meer voor je kunt doen, dan zie je vaak een soort "overgave" in iemand. Mensen die gevochten hebben om in leven te blijven, tegen hun kwaal, komen in een andere fase terecht.
Ik weet niet wanneer de ziel het lichaam verlaat. Op welk moment dat is. Wanneer iemand nog slechts aan een apparaat ligt, hersendood is, leeft hij nog wel, de borst gaat op en neer, het hart klopt, maar waar is de ziel dan?
Ik weet niet of je die verhalen wel eens hebt gelezen van de martelaren? Ze werden levend verbrand of voor de leeuwen gegooid. Hun lichaam zag er nog levend uit, maar ze "waren er niet meer bij". Althans, ze voelden de hitte van de vlammen niet of de tanden van de leeuwen. Is dat dan een soort tussenfase?

In hoeverre kan het stervensuur dan uitgesteld worden?

[meribel]

Maar schelpje je stelt het sterven ook uit als je toch besluit een behandeling te ondergaan terwijl je weet dat het levensrekkend is maar niet meer levensreddend.

@prctje,
Ik begrijp dat je arts in opleiding bent. Huisarts?
Ik ben wel benieuwd hoe je er in de praktijk ook mee omgaat. Zou je zelf euthanasie plegen bij iemand?

Zelf ben ik verpleegkundige en dankbaar dat ik me niet over die vraag hoef te buigen.

[Lock&Stock]

In hoeverre kan het stervensuur dan uitgesteld worden?

Met chemokuren, transplantaties, bestralingen en wat niet al wordt dagelijks voor vele duizenden mensen het stervensuur uitgesteld. Waarom mag dat wel en euthanasie (bij ondragelijk lijden) niet?

[Pcrtje]

Meneer was nog niet dermate uitgeput en ziek, dat het sterven nabij was. Hij wilde die aftakeling (voor zijn nabestaanden) niet.

Bedoel je nu de man uit de situatie van Jeewee? Uit het verhaal maak ik op dat hij acht weken ziek is geweest en er vervolgens een "razendsnelle sloop" zou volgen. Dan ga ik er niet vanuit dat het nog eens een maand zou duren voordat deze man zou gaan sterven. Die man was al terminaal.

Maar een mens heeft ook recht om te sterven. Wanneer alles gedaan is, alles geprobeerd, de dokter niets meer voor je kunt doen, dan zie je vaak een soort "overgave" in iemand. Mensen die gevochten hebben om in leven te blijven, tegen hun kwaal, komen in een andere fase terecht.

Zoals de man in Jeewee's verhaal?

Ik weet niet of je die verhalen wel eens hebt gelezen van de martelaren? Ze werden levend verbrand of voor de leeuwen gegooid. Hun lichaam zag er nog levend uit, maar ze "waren er niet meer bij". Althans, ze voelden de hitte van de vlammen niet of de tanden van de leeuwen.

Ik heb die verhalen ook wel eens gelezen, ja. Maar hoe weet jij dan dat ze de hitte van de vlammen niet voelden of de tanden van de leeuwen? Hoe weet jij dat die mensen "er niet meer bij waren"?

Is dat dan een soort tussenfase?

Bij ernstige trauma's kan het lichaam in een soort 'doofheidsstand' gaan. Het líjkt een soort tussenfase waarbij de ziel het lichaam verlaat, maar wanneer je iemand toch in leven kan houden blijkt dat de ziel nog steeds in het lichaam zit. Kortom, wanneer je wilt spreken van een tussenfase is dat een fase van 'lagere staat van bewustzijn' die z'n oorzaak vindt in de biologische processen die zich in het lichaam van die persoon plaatsvinden.

In hoeverre kan het stervensuur dan uitgesteld worden?

Ik bedoelde mijn vraag van net eigenlijk anders. Stel, je echtgenoot krijgt een ernstig auto-ongeluk en ligt voor 99% dood op de SEH. Mag je die persoon proberen te redden of moet je hem laten sterven?

Kijk: als je consequent wilt zijn in de bewering dat God bepaalt wanneer iemands stervensuur is zou je je echtgenoot dus niet mogen laten reanimeren/behandelen. Want God heeft bepaald dat je echtgenoot nu zou moeten sterven, toch? Als je nu zou gaan behandelen en zijn leven zou proberen te redden dan verleng je dus zijn leven en sta je misschien wel 'Gods bepaalde stervensuur' in de weg!

Ik ga ervan uit dat je nu zult antwoorden dat behandelen in deze situatie geoorloofd is. Dus vandaar mijn vraag: waarom zou je het stervensuur wel uitstellen (door je echtgenoot op de SEH te laten behandelen) maar niet dichterbij halen (opa een paar weken voor zijn, door dokters voorspelde overlijden euthanasie laten plegen)?

[JeeWee]

Ik schrok er ook van toen ik bij mezelf merkte dat ik wel heel veel begrip had voor deze keuze.

Waarom? Omdat het ingaat tegen hetgeen je altijd is geleerd? Of omdat het slecht voelt? (Gewoon oprechte vraag!)

In je leven probeer je dingen een plaats te geven, eem ordening te maken: dit is goed, dat is fout, dit is een beetje goed, dat is een beetje fout. Zo'n ordening geeft rust. Natuurlijk zijn dingen mij geleerd, maar ik ben wel iemand die eigen conclusies trekt na onderzoek....

Omdat het altijd op afstand bleef, had ik mijn mening wel klaar: euthanasie kan niet. Nooit. Maar als het dan ineens een gezicht krijgt, wordt het anders.

Geef je jezelf ook de mogelijkheid om je vooropgestelde mening enigszins bij te schaven? Dat is, ook bij de meest algemene zaken, heel belangrijk.

Uiteraard. Daarom leg ik dit gebeuren ook hier neer. Zekerheden kunnen onzekerheden worden en keuzes kun je bijstellen. Hier probeer ik daar samen met jullie digitaal over te denken...

[Pcrtje]

@prctje,
Ik begrijp dat je arts in opleiding bent. Huisarts?
Ik ben wel benieuwd hoe je er in de praktijk ook mee omgaat. Zou je zelf euthanasie plegen bij iemand?

Ik pb je even.

[meribel]

Ik herken het ' dit is goed en dit is fout ' denken wel van vroeger toen ik een jaar of 18 was.
Maar dat is al sinds jaren een grijs gebied geworden over werkelijk alles wat je maar kan bedenken.

[JeeWee]

Bedoel je nu de man uit de situatie van Jeewee? Uit het verhaal maak ik op dat hij acht weken ziek is geweest en er vervolgens een "razendsnelle sloop" zou volgen. Dan ga ik er niet vanuit dat het nog eens een maand zou duren voordat deze man zou gaan sterven. Die man was al terminaal.

Dat klopt. Tussen het moment van het ontdekken van het knobbeltje in z'n nek en het moment van overlijden, zaten 8 weken. Dat waren ook de weken waarvan de arts had gezegd dat hij nog redelijk zou kunnen functioneren. De diagnose verder was dat het daarna binnen zo'n 4 tot 6 weken gedaan zou zijn. In die periode zou dan ook allles kapot gaan en alles afsterven.

[JeeWee]

Waarom mag je het stervensuur wel uitstellen maar niet dichterbij halen?

Ik vind dit wel een zeer serieuze en legitieme vraag.
Hoewel ik juist in topic moeite heb met 'mogen'.
Dat wilde ik even vermijden.