Ten eerste had ik een ouderwetsche vroedvrouw. Die kon zowat alles van de buitenkant zien, keerde ook zelfs baby's als ze dwars lagen, de mijne ook (ligt af en toe nog wel eens dwars

)
In mijn tijd (ahum) kreeg je alleen een echo als:
* er echt een sterk vermoeden was van een "afwijking", groeiachterstand
* bij erfelijke afwijkingen, zoals hartafwijking e.d.
* als de zwangerschap langer duurde dan 40 weken en dan nog niet altijd
Ik ga van het punt uit, het kindje is welkom, ten allen tijde. En wat heb je eraan om in de 14e week al te weten dat het één been mist, of nog erger.
Wat is er nu echt zo leuk aan om te weten of je een jongen of meisje krijgt, de verrassing is helemaal weg.
In de jaren 80 mocht een tweeling ook nog thuis geboren worden, ik begrijp nu niet meer?
De verloskundigen van tegenwoordig hebben een ander soort opleiding.
Daar tegenover staat een riante kraamtijd. Ik had eenmaal zelfs 80 uur!
Ik lag echt als een koningin in mijn sponde, de kraamvisite te ontvangen
