Ja ik ben bereid Mortlach
Ik woon in een heidense omgeving, ga vanwege mijn werk om met andersdenkenden, en als je kinderen hebt, die een eigen denkwijze gaan ontwikkelen, buig je vanzelf een beetje mee.
Het scheelt al als je jezelf niet in een ei of onder een rotsblok verschuilt. Ik kan wel zeggen dat ik behoorlijk midden in het aardse leven sta, ik lees veel, hoor veel, houd mezelf op de hoogte.
Vandaar de verwarring bij sommige forummers, die mij als een soort "uberrefo" zien kennelijk, maar dat ben ik helemaal niet. Ik ben ook niet eng opgevoed. Natuurlijk met bepaalde regels, maar lang niet zoals ik dat merk bij anderen (nog steeds zie ik dat vrienden van onze kinderen).
Ik begin nooit met dingen te noemen die je in moet leveren. Ik heb zelf nog zat dingen in te leveren, als het daarom gaat.
Als je bekeerd wordt, ga je je vermaak
vanzelf zoeken in andere dingen, omdat de dingen "van de wereld" niet meer als aantrekkelijk worden gezien.
Ik zat vroeger ook wel in een bios, met kloppend hart, want van mijn ouders mocht ik niet.
Het trekt me totaal niet meer.
En zet een aantal christenen bij elkaar, en ze zijn en beleven het vaak toch anders. Zelfs als ze al jaren in een zelfde kerk zitten! Ik zie het bij ons in de familie ook.
De één ziet zonde daarin, de ander totaal niet en doet weer andere dingen.
Het heeft geen zin om de ander te gaan overtuigen dat het fout is.
Je kunt er wel
in liefde en met respect met elkaar over praten.
Ik hoorde laatst een preek over de zonden:
je hebt bewuste zonden (je weet dat het zonde is, maar je doet het toch)
en de onbewuste zonden (je weet het niet, maar als je het gaat zien, krijg je er last van)
Hier komen vrienden van de kinderen over de vloer, die "nergens aan doen". Ze eten mee, wij zijn gewend om te bidden. Soms stellen ze daar vragen over, soms helemaal niet, en dan laten we het zo.
Onze kinderen zitten zondags niet op FB, dat hebben ze een keer uitgelegd en dat wordt gerespecteerd.
Mijn zoon werd uitgenodigd voor een concert in Z iggo D., omdat hij een nare en verdrietige periode had doorgemaakt. Kadootje van een vriend, hij vroeg of hij mocht.
Wij zeiden: wat ontzettend aardig van die jongen.
Ik heb even gegoogled naar die groep en ik zag dat het gelukkig een redelijk normale groep was.
Dus hij is geweest en ik kreeg halverwege een foto toegestuurd via de smartphone
Wij verbieden dus niet botweg, maar we praten er wel over. Ik probeer goed te luisteren naar de argumenten, ik probeer me in te leven in die jongen.
M.i. bereik je zo meer dan het botweg verbieden, grote kans dat hij dan toch gaat, stiekem.
Nu denk ik: ik heb die lijn met mijn kind, ik probeer dat zo te houden.
Ik wil je aantonen Mortlach, dat het in christelijke gezinnen ook niet vanzelf op rolletjes loopt. Hoe ver ga je met je kinderen mee, zonder jezelf te verliezen?
Daarom zei ik eerder ergens, voorleven is zo belangrijk, meer nog dan het "preken", want dat kan juist averechts werken.