Wanneer verlaat je je kerkverband?

[hubert]

Precies Janneke. Dat is wat ik bedoel, maar wellicht niet duidelijk verwoord door mij. Dank!

[hubert]

Geloven is m.i. dan ook meer een zoekconcept dan een statisch 'zeker weten' of het beamen van dogma's of het onderschrijven van leerregels.

Er wordt merk ik, vanuit verschillende gezichtspunten naar mijn quote gekeken. Voor de duidelijkheid daarom het volgende. Het gaat er mij niet om geloven op één lijn te brengen met de ratio, want dan is het geen geloven meer. Maar je hoeft niet alles te geloven wat soms op de preekstoel naar voren gebracht wordt. Het is vaak beter zelf de Schrift te onderzoeken.
Daarin lees je dan ook de bemoedigende woorden: zoekt en u zult vinden, klopt en u zal worden open gedaan. Zo moeilijk is dat niet, maar ja, je moet het wel zelf doen!!!!!!!!

[mw]

@Bertiel: 'k was even benieuwd hoe de ontwikkelingen zijn op je 'kerkvraagstukoplossingstocht'. Al bij de buren wezen kijken?

[Bertiel]

Al een paar keer en vond er wel wat ik zocht. Maar ga ook nog steeds in m'n eigen gemeente, durf nog niet om zomaar op te stappen.

[schelpje3]

Al een paar keer en vond er wel wat ik zocht. Maar ga ook nog steeds in m'n eigen gemeente, durf nog niet om zomaar op te stappen.

Zoals jij zijn er vele. sMorgens in eigen gemeente, smiddags ergens anders. Je mag er best de tijd voor nemen om je keuze te bepalen, maar het is wel zaak om tot een keuze te komen! Dus niet jarenlang halfslachtig te zijn. Bij ons was er een echtpaar, ze gingen elders eens kijken, vrouw had het daar prima naar de zin, maar man niet. Man keerde terug naar ons, vrouw bleef daar kerken. Volgens mij is dat ook niet de weg, zoals het moet. Hun kinderen waren toen gelukkig bijna allemaal volwassen. Maar het ene kind ging met moeder mee, het andere met vader. Zo raakt een gezin toch verdeeld?

[Bertiel]

Zoals jij zijn er vele. sMorgens in eigen gemeente, smiddags ergens anders. Je mag er best de tijd voor nemen om je keuze te bepalen, maar het is wel zaak om tot een keuze te komen! Dus niet jarenlang halfslachtig te zijn. Bij ons was er een echtpaar, ze gingen elders eens kijken, vrouw had het daar prima naar de zin, maar man niet. Man keerde terug naar ons, vrouw bleef daar kerken. Volgens mij is dat ook niet de weg, zoals het moet. Hun kinderen waren toen gelukkig bijna allemaal volwassen. Maar het ene kind ging met moeder mee, het andere met vader. Zo raakt een gezin toch verdeeld?

Het is ook nog maar een maand dat het speelt. Ik ben nu moed aan het verzamelen om de dominee aan te spreken op wat ik vind en wat ik mis.

[schelpje3]

Ik kan best begrijpen dat dat moeilijk is, want zo'n man zal zich toch persoonlijk aangevallen voelen, ook al zegt hij van niet. Probeer dan goed bij de inhoud te blijven en niet hoe en wat hij zegt.
Ik wens je veel wijsheid Bertiel. Maak er een biddende zaak van. (maar dat doe je misschien al?)

[Riska]

Ik kan best begrijpen dat dat moeilijk is, want zo'n man zal zich toch persoonlijk aangevallen voelen, ook al zegt hij van niet. Probeer dan goed bij de inhoud te blijven en niet hoe en wat hij zegt.
Ik wens je veel wijsheid Bertiel. Maak er een biddende zaak van. (maar dat doe je misschien al?)

Dat ligt er helemaal aan hoe je het aanpakt. Of dat uitleggend is zonder de ander te willen kwetsen of aanvallend.
Ik heb het eenmaal bij de hand gehad bij een dominee uit de Gereformeerde Bond. Het was een goed gesprek. Hij begreep mijn moeite en heeft het geaccepteerd, zonder zich persoonlijk aangevallen te voelen. Later kwamen we elkaar nogal eens tegen, omdat er tweemaal per jaar een gesprek was tussen twee kerkgenootschappen hier. Hij was overigens mijn bijna-overbuurman, dus elkaar tegenkomen gebeurde echt wel en dat was gewoon met respect voor elkaars meningen.

[mw]

Inderdaad, dat aangevallen voelen ligt aan hoe je het gesprek aanpakt. Ik denk dat ik eerst een brief zou schrijven met daarin puntsgewijs de dingen waar ik moeite mee zou hebben. Dan de wijkouderlingen bellen, en dan pas de dominee. De wijkouderlingen vind ik een minder hoge drempel

@Bertiel: vergeet niet dat die beste man nog niet eens zo lang in jullie gemeente is, dus veel dingen heeft hij nog niet kunnen veranderen of niet mogen veranderen.

[Bertiel]

heb al jaren twijfels bij de gemeente en de kerkenraad. Nu ook met de prediking van de dominee. Dit alles bij elkaar heeft mij ertoe gebracht om te gaan zoeken. Maar ik vind het nog wel moeilijk. Ik leg het bij de Heere neer maar zie telkens weer meer dingen waarvan de Bijbel me wat anders leert of een bijzaak vind in plaats van een hoofdzaak. Ik doe in ieder geval nog rustig aan.

[Bertiel]

Inderdaad, dat aangevallen voelen ligt aan hoe je het gesprek aanpakt. Ik denk dat ik eerst een brief zou schrijven met daarin puntsgewijs de dingen waar ik moeite mee zou hebben. Dan de wijkouderlingen bellen, en dan pas de dominee. De wijkouderlingen vind ik een minder hoge drempel

@Bertiel: vergeet niet dat die beste man nog niet eens zo lang in jullie gemeente is, dus veel dingen heeft hij nog niet kunnen veranderen of niet mogen veranderen.

Brief schrijven: das zo 1993.... ik stuur wel een mail . De wijkouderling is nog maar net ouderling en ook zeer rechtzinnig en rechtlijnig, evenals de dominee. De dominee gaat het niet veranderen zodat ik me thuis ga voelen, hij is iig zwaarder dan de vorige.

[hubert]

Bertiel, ik weet niet hoe de plaatselijke situatie is, maar je kunt toch tot die dominee weer weg is, elders kerken? Het kan ook te 'licht' zijn.
Zelf hadden wij dat een paar jaar geleden met een dominee die zich verwant voelde met de atheïstische collega in Zeeland. Toen begreep ik ineens waarom ik mij zo depri voelde na zijn preken. Nu is hij gelukkig weg en hebben we weer 2 prima predikanten. In de tussentijd kerkten we gewoon bij de PKN hier in het dorp.
Ik zou er niet zo'n probleem van maken. Dominees komen en gaan maar God blijft hetzelfde.

[Kereltje]

Er wordt merk ik, vanuit verschillende gezichtspunten naar mijn quote gekeken. Voor de duidelijkheid daarom het volgende. Het gaat er mij niet om geloven op één lijn te brengen met de ratio, want dan is het geen geloven meer. Maar je hoeft niet alles te geloven wat soms op de preekstoel naar voren gebracht wordt. Het is vaak beter zelf de Schrift te onderzoeken.
Daarin lees je dan ook de bemoedigende woorden: zoekt en u zult vinden, klopt en u zal worden open gedaan. Zo moeilijk is dat niet, maar ja, je moet het wel zelf doen!!!!!!!!

En daarmee doel je op het zoeken van een kerkverband?

[jaccootje85]

Ruim een jaar geleden ben ik ook overgestapt naar een ander kerkverband in verband met ons huwelijk. Mensen om ons heen vinden het heel raar, maar dat zijn volgens mij reformatorische tradities die ik nu doorbreek. Als man ga je met je vrouw mee (als je uit 2 verschillende kerkverbanden komt) en niet andersom. Bij ons is dat nu dus wel andersom gebeurd, want Steven kon zich absoluut niet vinden met alle opgelegde regeltjes en tradities binnen het kerkverband waar ik ben opgegroeid. Zijn er mensen die dit herkennen? Dat je nu zelfs met een schuin oogje bekeken wordt als je een keer bij je ouders bent en meekomt naar de kerk?!
Nu heb ik het gelukkig reuze naar mn zin in de kerk waar we nu heen gaan. De boodschap wordt goed, helder en begrijpelijk gebracht. Ik ben echt heel blij dat ik nu de goede boodschap kan beluisteren in normale boerentaal. Niet zulke hoogdravende taal die over de gemeente heen wordt uitgestrooid, maar niet landt.

[mona]

Mijn situatie is ook weer anders.
Ik ben samen met mijn man belijdend lid van de PKN. We wonen in een klein dorpje met 1 kerk: de onze. Maar het laatste jaar zijn er dingen voor mij anders geworden. In onze kerk is iedereen een gelovige, maar ik werd juist steeds meer een zondaar, in mijn beleving. In de preek word nauwelijks gezegd HOE een zondaar vergeving van zijn zonden kan krijgen, en als het er wel over ging, dan werd het maar even aangehaald. Iedereen is zondaar, en als je zonden doet, dan bidt je om vergeving en dan krijg je het, omdat je gedoopt bent.
Voor mij persoonlijk ligt dat nu heel anders.
Ik ga nu naar de kerk maar kom vaak met honger weer thuis.
Inmiddels hierover een gesprek gehad met mijn predikant (dat was zo moeilijk om te doen), maar ik had het gevoel dat ik van tafel werd geveegd.
Nu ga ik regelmatig 's middags naar de HHK in het dorp naast de onze.
Dat is een biddende weg geweest, om daar voor het eerst naar toe te gaan.
Maar ik heb daar tot nu toe veel zegen van God ervaren.
Binnenkort heb ik een gesprek met de de dominee van deze kerk.
Niet om direct mijn kerk te verlaten, maar ik weet niet wat ik nu verder moet doen. Ik heb iemand nodig die met mij meedenkt, want mijn man voelt zich thuis in deze PKN.
Het is een verdrietige en moeilijke situatie, en ik kan alleen maar bidden om leiding van God.