Respect voor ouders

[Evelien]

Tsja mijn man maakt zich er minder druk om. En ik kan echt dan steigeren.
Het verschil tussen mijn ouders en schoonouders is dat m'n ouders allebei een baan hebben en m'n schoonouders niet. Mijn schoonmoeder is iemand die zich vooral verantwoordelijk voelt voor al de kinderen en wat er gebeurd etc. Wil graag alles in detail weten. Zo is ze altijd al geweest en zal ze altijd blijven. Manlief stoort zich daar ook weleens aan. Maar ik kan dan heel heftig reageren. Mijn ouders zijn ook heel anders naar zowel de kinderen als de kleinkinderen.
En m'n schoonvader denkt niet na voor hij wat zegt. Ook zo heeeel vervelend. En hij luistert ook niet.

[Galateia]

Mijn man en mijn ouders passen echt met z'n drietjes door 1 deur. Ze zijn drie handen op 1 buik. Enzo. Hij is echt wel een beetje hun vijfde kind, ze zijn dol op hem. Maar hij kwam ook al na een paar maanden verkering bij ons wonen, dus voordat we trouwden was hij gewoon al een onderdeel van het gezin. Mijn moeder zei ook altijd dat door mijn huwelijk er meteen twee kinderen het huis uit gingen. Hij ziet zijn schoonouders meer als ouders dan zijn eigen ouders, maar daar zit gewoon een ingewikkelde jeugd achter, dus dan is dat misschien wel logisch.

[*Annet*]

Weet je, het was gezellig! We zijn weggeweest, naar de markt waar ook een "goede' boeken winkel is dus dat was al leuk. Stoffen uitgezocht voor jurk voor dochterlief, vissie gehaald en daarna naar Faunapark. Alles in goede orde en bijna geen gemuts over al die andere kleinkinderen.

Bedankt dat ik mijn ellende met jullie mocht delen

[paprikameisje2]

Fijn dat je het ook nog anders kan ervaren!! Volgende keer maar weer een ander rondje :)

[Galateia]

Dan heb je de toverformule te pakken: erop uit gaan!

[LauraC]

Dan heb je de toverformule te pakken: erop uit gaan!

Dat is bij mijn schoonouders zeker het geval!

[drix_a]

Ze horen wel respect te krijgen van kinderen. Alleen het gebeurd niet altijd.
Zelf heb ik er ook wel een handje om ze niet te respecteren ivm achterligge gebeurtenissen, maar aan de andere kant, ze proberen wel voor je te zorgen, en neem ik aan, het beste met je voort, ook al zie je dat niet altijd, is dat geen respect waard!

[*Annet*]

mijn (schoon)ouders zorgen niet voor mij, ik woon op mezelf. Heb ook geen hulp nodig voor oppas dus ze doen niets voor me.

[Mortlach]

...maar aan de andere kant, ze proberen wel voor je te zorgen, en neem ik aan, het beste met je voort, ook al zie je dat niet altijd, is dat geen respect waard!

Zij zien helaas ook niet altijd dat wat zij als beste voor je zien, niet het beste voor je is... Dan is het een kwestie van zeer respectvol 'Nee!' zeggen.

[Musica]

Om dan respect voor ouders nog eens van een andere kant te belichten vraag ik me af hoe je om moet gaan met ouders die geen respect verdienen.

Ik heb 2,5 jaar geleden het contact met mijn ouders verbroken. Eigenlijk doordat zij geen respect voor mij hadden. Geen respect voor de keuzes die ik maakte, (hoewel ik op op kamers woonde), geen respect voor de manier waarop ik mijn leven wilde leiden, een respect voor mijn gevoelens en ervaringen en geen respect voor de ziekte die ik had, dat was aanstellerij en onzin en ik deed dat om aandacht te trekken. Voor mij was dat na een aantal conflicten reden genoeg om het contact te verbreken. Ik ben jaren heel intensief bezig geweest mn leven op de rails te krijgen, en in dat leven was geen ruimte voor mijn ouders. Nu ik mijn leven meer op de rails heb, ik sterker ben en het beter met me gaat begin ik me toch af te vragen of ik toch niet een verkeerde keuze heb gemaakt, of ik me niet had moeten neerleggen bij de wil van mijn ouders of een andere manier had moeten zoeken om met hen om te gaan. Zeker in het begin van de verwijdering werd ik door de dominee van mijn toenmalige gemeente en ouderlingen gewezen op het vijfde gebod: eer je vader en je moeder. Maar moet dat ten koste van alles, of is er een grens aan het eren van je ouders?

[schelpje3]

Om dan respect voor ouders nog eens van een andere kant te belichten vraag ik me af hoe je om moet gaan met ouders die geen respect verdienen.

Ik heb 2,5 jaar geleden het contact met mijn ouders verbroken. Eigenlijk doordat zij geen respect voor mij hadden. Geen respect voor de keuzes die ik maakte, (hoewel ik op op kamers woonde), geen respect voor de manier waarop ik mijn leven wilde leiden, een respect voor mijn gevoelens en ervaringen en geen respect voor de ziekte die ik had, dat was aanstellerij en onzin en ik deed dat om aandacht te trekken. Voor mij was dat na een aantal conflicten reden genoeg om het contact te verbreken. Ik ben jaren heel intensief bezig geweest mn leven op de rails te krijgen, en in dat leven was geen ruimte voor mijn ouders. Nu ik mijn leven meer op de rails heb, ik sterker ben en het beter met me gaat begin ik me toch af te vragen of ik toch niet een verkeerde keuze heb gemaakt, of ik me niet had moeten neerleggen bij de wil van mijn ouders of een andere manier had moeten zoeken om met hen om te gaan. Zeker in het begin van de verwijdering werd ik door de dominee van mijn toenmalige gemeente en ouderlingen gewezen op het vijfde gebod: eer je vader en je moeder. Maar moet dat ten koste van alles, of is er een grens aan het eren van je ouders?

Heb je het contact dusdanig verbroken dat er ook geen telefoon of mailverkeer was ?
Sorry, maar dat snap ik echt niet. Geen ruimte voor je ouders. De mensen die je opgevoed hebben, je getroost hebben, je te eten gegeven hebben, jouw opleiding betaald. Weet je wat de Bijbel hierover zegt ? Het is geen vrijblijvend iets hoor, het is een gebod ! En niet alleen als je lieve begrijpende ouders hebt, maar heb geduld met hun gebreken ! Keer terug Musica, nu het nog kan !!

[Musica]

Heb je het contact dusdanig verbroken dat er ook geen telefoon of mailverkeer was ?
Sorry, maar dat snap ik echt niet. Geen ruimte voor je ouders. De mensen die je opgevoed hebben, je getroost hebben, je te eten gegeven hebben, jouw opleiding betaald. Weet je wat de Bijbel hierover zegt ? Het is geen vrijblijvend iets hoor, het is een gebod ! En niet alleen als je lieve begrijpende ouders hebt, maar heb geduld met hun gebreken ! Keer terug Musica, nu het nog kan !!

Wow, zo'n reactie had ik niet verwacht, maar goed, ik heb er zelf om gevraagd.
Ik heb het contact niet zonder meer verbroken, maar er een voorwaarde aan gesteld, namelijk wederzijds respect. Dus ik respect voor mijn ouders, en mijn ouders voor mij. Op die vraag is alleen nietszeggende reactie gekomen, dus was het voor mij duidelijk.
En wat je opnoemt zorgt bij mij juist voor de twijfel. Aan de ene kant wil ik respect hebben voor de mensen die me eten hebben gegeven en me hebben opgevoed. Aan de andere kant kan ik geen respect hebben voor de mensen die hun kind emotioneel hebben verwaarloosd, hebben gekleineerd en vernederd, uitgescholden, bang hebben gemaakt voor het leven en voor mensen. Moet ik respect hebben voor mensen die hebben ontkend dat hun kind ptss had, een sociale fobie en een depressie, tegen alle diagnoses van psychologen en psychiaters in? Ik wil het eigenlijk niet te persoonlijk maken, maar probeer mijn dillema weer te geven. Zit er dan echt geen grens aan respect en moet je je ouders maar over je heen laten lopen en hen je pijn laten doen?

[schelpje3]

Wow, zo'n reactie had ik niet verwacht, maar goed, ik heb er zelf om gevraagd.
Ik heb het contact niet zonder meer verbroken, maar er een voorwaarde aan gesteld, namelijk wederzijds respect. Dus ik respect voor mijn ouders, en mijn ouders voor mij. Op die vraag is alleen nietszeggende reactie gekomen, dus was het voor mij duidelijk.
En wat je opnoemt zorgt bij mij juist voor de twijfel. Aan de ene kant wil ik respect hebben voor de mensen die me eten hebben gegeven en me hebben opgevoed. Aan de andere kant kan ik geen respect hebben voor de mensen die hun kind emotioneel hebben verwaarloosd, hebben gekleineerd en vernederd, uitgescholden, bang hebben gemaakt voor het leven en voor mensen. Moet ik respect hebben voor mensen die hebben ontkend dat hun kind ptss had, een sociale fobie en een depressie, tegen alle diagnoses van psychologen en psychiaters in? Ik wil het eigenlijk niet te persoonlijk maken, maar probeer mijn dillema weer te geven. Zit er dan echt geen grens aan respect en moet je je ouders maar over je heen laten lopen en hen je pijn laten doen?

Allereerst vind ik het eigenlijk vreemd dat jij over respect begint. Dat roepen Marokkanen ook altijd. maar respect moet je verdienen ! Jij had kennelijk behoorlijk psychische problemen in je jeugd en je ouders konden of wilden dit niet hanteren en/of begrijpen.
Je had ook kunnen zeggen: pa(p) ma(m), ik ben niet boos, ik wil een tijdje op mezelf. We houden contact, ik bel af en toe, ik mail, maar ik heb even ruimte nodig. Ik moet alles op een rijtje krijgen. Begrijpen jullie dat ? Ik houd van jullie, jullie blijven mijn ouders, van wie ik veel houd, ben erg dankbaar voor alles wat jullie voor mij gedaan hebben. Maar ik heb even tijd nodig.
Kijk, dat komt al heel anders over. En dan nog kun je misschien een akelige reactie krijgen, dat weet ik niet. Maar het gaat erom dat je jezelf vrijmaakt ! God eist dat van ons. Het is niet zomaar een vragen naar een onmogelijkheid, het is een gebod.
Diens lamp zal voor eeuwig uitgeblust worden ! Een loos dreigement ? Ik denk het niet.
Kwaad worden is menselijk, kwaad blijven is duivels.
Als jij de leeftijd van je ouders hebt en je mag kinderen krijgen, weet ik zeker dat je er anders over denkt.
probeer een opening te vinden, nu het nog kan.

[Mortlach]

Wow, zo'n reactie had ik niet verwacht, maar goed, ik heb er zelf om gevraagd.
Ik heb het contact niet zonder meer verbroken, maar er een voorwaarde aan gesteld, namelijk wederzijds respect. Dus ik respect voor mijn ouders, en mijn ouders voor mij. Op die vraag is alleen nietszeggende reactie gekomen, dus was het voor mij duidelijk.
En wat je opnoemt zorgt bij mij juist voor de twijfel. Aan de ene kant wil ik respect hebben voor de mensen die me eten hebben gegeven en me hebben opgevoed. Aan de andere kant kan ik geen respect hebben voor de mensen die hun kind emotioneel hebben verwaarloosd, hebben gekleineerd en vernederd, uitgescholden, bang hebben gemaakt voor het leven en voor mensen. Moet ik respect hebben voor mensen die hebben ontkend dat hun kind ptss had, een sociale fobie en een depressie, tegen alle diagnoses van psychologen en psychiaters in? Ik wil het eigenlijk niet te persoonlijk maken, maar probeer mijn dillema weer te geven. Zit er dan echt geen grens aan respect en moet je je ouders maar over je heen laten lopen en hen je pijn laten doen?

De vraag is natuurlijk ook wat je precies onder 'respect' of 'eren' dient te verstaan. Om te beginnen staat er niet 'eert uw vader en uw moeder mits ze het verdienen', aan de andere kant lijkt het me ook niet de bedoeling dat je aan het gebod kapot gaat*, wat in jouw situatie het geval leek. 'Eren' betekent niet dat je klakkeloos over je moet laten lopen. Dat je ouders je niet hebben gesteund toen je met je aandoeningen zat, durf ik wel een gebrek aan hun kant te noemen. Nu is het zaak te bekijken of je hen dat gebrek (en andere gebreken) kunt vergeven.

In jouw geval lijkt het me een verstandig besluit dat je afstand hebt genomen. Waarschijnlijk was het ook geen keus, maar was er gewoon geen andere optie. Ik kan me voorstellen dat het simpelweg onmogelijk was om je ouders te 'eren' destijds. Door de afstand die je toen genomen hebt, gaat het nu gelukkig beter met je. Je vraagt je nu af of het een verkeerde keuze was. Je kunt je ook afvragen of het nu zo goed met je zou zijn gegaan als je toen een andere keuze had gemaakt. Het antwoord daarop kun jij alleen zelf geven.

Wat nu te doen? Contact zoeken en kijken of je het 'eren' weer op kunt brengen? Misschien... daar kom je alleen maar achter door het te proberen. En misschien is dat proberen op zich al een teken dat je van goede wil bent. En vergeet niet dat eren ook betekent dat je zo nu en dan gewoon 'Nee' mag en kan zeggen.

*dan mist het gebod zijn doel en dat is de definitie van zonde.

[Mortlach]

Allereerst vind ik het eigenlijk vreemd dat jij over respect begint. Dat roepen Marokkanen ook altijd. maar respect moet je verdienen !

Behalve als je ouder bent, blijkbaar, dan mag je je beestachtig gedragen en garandeert de Bijbel dat je alsnog respect van je kinderen krijgt.... O, wacht, zo werkt het vast niet... maar je spreekt jezelf dus wel een beetje tegen.

Jij had kennelijk behoorlijk psychische problemen in je jeugd en je ouders konden of wilden dit niet hanteren en/of begrijpen.
Je had ook kunnen zeggen: pa(p) ma(m), ik ben niet boos, ik wil een tijdje op mezelf. We houden contact, ik bel af en toe, ik mail, maar ik heb even ruimte nodig. Ik moet alles op een rijtje krijgen. Begrijpen jullie dat ? Ik houd van jullie, jullie blijven mijn ouders, van wie ik veel houd, ben erg dankbaar voor alles wat jullie voor mij gedaan hebben. Maar ik heb even tijd nodig.
Kijk, dat komt al heel anders over. En dan nog kun je misschien een akelige reactie krijgen, dat weet ik niet. Maar het gaat erom dat je jezelf vrijmaakt ! God eist dat van ons. Het is niet zomaar een vragen naar een onmogelijkheid, het is een gebod.

Wie weet heeft ze dat ook zo gedaan. En als je daadwerkelijk een depressie hebt, is het al lastig genoeg om je eigen leven in de hand te houden zonder ook nog eens rekening met anderen te houden, weet ik - helaas - uit ervaring. Ik kan me glashelder voorstellen dat zelfs dat beetje contact dat jij voorstelt nog teveel zou kunnen zijn, zeker als je ouders zich niets aantrekken van de grenzen die je aangeeft.

probeer een opening te vinden, nu het nog kan.

Daar ben ik het wel mee eens, als ze zelf aanvoelt dat het weer kan. Een negatieve spiraal moet je op een gegeven moment ook durven doorbreken. Als je het dan later nog eens probeert, maar je ziet diezelfde spiraal weer opdoemen, dan moet je dat wel in eigen hand houden.