Refowebkids deel 14

[Jannoek]

Heftig hoor, ppm! En wat naar dat het nog niet totaal verbeterd is... Als ik dat van jou en ajl lees, dan vind ik echt dat ik niet moet zeuren.

Floris overstrekt zich niet vaak, vanmiddag zag ik voor het eerst dat hij het enorm deed, hij was net een half maantje zeg maar. Maar hij heeft bijv. geen voorkeurshouding, maakt wel contact, is heel helder en alert. Melkproducten heb ik al een paar dagen laten staan, maar dat maakt geen verschil voor mijn gevoel.
Hij slaapt wel suuuuper weinig. Overdag eigenlijk gewoon níet. Ik kan m overdag ook niet wegleggen. Alleen in de auto of in de kinderwagen lukt dat.
Nu slaapt hij voor het eerst vandaag. In m'n ringsling, dicht tegen me aan is hij net in slaap gevallen.
Ik ben inderdaad ook súper blij met de borstvoeding. Als je een fles geeft dat is op gewoon op, en ik leg 'm gewoon weer aan.

@parkiet vervelend is dat, dat je daar nu nog last van hebt... Gelukkig dat het nu beter gaat! Ik heb geen contact meer opgenomen met een lactatiekundige... 't gaat nu eigenlijk wel aardig!

Wat kan er aan de hand zijn met overstrekken?

Wat wel bizar is, Floris kan zich enorm afzetten tegen me, als ik 'm dan op z'n beentjes zet stopt hij met huilen en ontspant hij. Maar lijkt me niet goed voor m, dus hoop dat er een andere oplossing is, die ook iets langer werkt dan een paar minuten

@Galateia, het zombie effect begint bij mij ook op te treden. OVerdag gaat het nog erg goed, maar 's nachts weet ik echt niet wat ik allemaal doe. Ik kan me 's morgens vaak niet herinneren hoe vaak ik heb gevoed (maar ik hou het bij met een app op m'n telefoon, dus dan weet ik het alsnog ) en of ik een schone luier heb gegeven.
Vaak val ik ook al voedend al weer in slaap. En ligt Floris óf op m'n schoot, als ik zittend voed, of hij ligt nog naast me als ik weer wakker word voor de volgende voeding.

[paprikameisje2]

ik kan dat machteloze gevoel wel van je begrijpen.. ach... zo naar... het is niet in woorden uit te drukken hoe verrot je jezelf voelt!

Hier komt alles op mijn bordje, manlief heeft een drie dubbele hernia en moet vooral in de nacht, goed slapen. Nu ga ik s avodns wel eens eerder, maar ik bne al 10 maand lang alles aan het opofferen om hem een beetje aan te kunnen overdag en je mag van mij weten, daar begin ik behoorlijk van te balen. Elke avond half negen al in bed, soms doe ik nu langer, maar ik kom dan gauw van de kouwe kermis thuis...

Jannoek, het is wel wat rustiger hoor! Overdag is hij wat rustiger.. maar nu staat hij ook weer in de box te huilen. Hij is ook enorm pittig, hij weet enorm goed wat hij wi len niet wil! Maar hij heeft ook regels om zich aan te houden, zo elk eerst uur als hij uit bed komt, zit hij in de box, om zo julia ook de ruimte te geven tot lekker op de grond te rommelen. Hij is bijna de hele dag beneden, dus hij moet gewoon in de box.

[*Annet*]

Meiden, heel veel sterkte hierin!

Het verhaal van PPM herken ik, niet voor mezelf maar wel van iemand anders. Heel het gezinsleven draaide op gegeven moment om dat kind. Om hem maar moe te krijgen zodat ie 's nachts slapen kon. Wij zijn wel es met hen op vakantie geweest en dan zie je gewoon dat die mensen in een negatieve spiraal komen. Zij kon er (paar jaar later) nog niet tegen als ze een baby hoorde huilen. Het is er mede een oorzaak van dat hun huwelijk stuk is gelopen, dus wees op je hoede!

[ajl]

Ik herken het ook hoor ppm en jannoek! Al was het bij mij niet zo erg als bij ppm en was het beide keren na 7 weken en een behandeling van een osteopaat over, maar een kleintje dat aan 1 stuk door huilt, daar word je gek van. Ik voelde mij dan ook weer schuldig dat ik haar boven in haar bedje liet huilen als ik met H. aam het eten was, maar ook H. had recht op aandacht en dan zat ik echt met gekromde tenen. Zo snel mogelijk hem douchen en dan weer de kleine meid oppakken. Zij overstrekte zich ook zo en wilde absoluut niet tegen je aan liggen of zitten. 's Nachts lag ik met mn hoofd onder de dekens om zo min mogelijk te horen en dan voedde ik maar om de 2,5 uur...ik was na 5 weken echt helemaal af. Ik vind het knap dat er moeders zijn die ze dan de hele dag bij zich dragen...ik kon dat echt niet, liet ze ook rustig in de wieg krijsen. Ik ging dat achter in de tuin zitten en dan bleef het gehuil in mijn oren galmen, echt vreselijk.

O ja, en het cb Bij de eerste zeiden ze dat elke baby huilt en het hoort erbij en bij de 2e was er echt geen sprake van een voorkeurshouding en een bewegingsbeperking.

Ik snap niet dat je het nog trekt ppm, petje af!

[MissF]

Poeh, wat heftig ppm en Jannoek! Pas was er hier visite en die jongen zei: ik kan me niet voorstellen dat iemand zo'n klein kindje iets aandoet.
Toen bedacht ik me dat ik me dat toch wel een heel klein beetje in kan denken. Als je kindje de hele dag huilt en het is ontroostbaar, dan ben je denk ik ten einde raad. Zeker omdat het je kindje is, waar je onwijs veel van houdt, maar wat dan niet te troosten is. Sterkte meiden!

[lammetje]

kan hele verhalen typen over 'onze' situatie, maar dat ligt op een ander vlak. Huilen kwam hier niet door iets medisch, maar echte angst en onmacht. Eindelijk na 4 jaar een 'diagnose' al istie voorlopig en ben ik het er niet helemaal mee eens.
maar ik weet ongeveer hoe jullie je moeten voelen, sterkte!!

[liefie]

@PPM en Jannoek ik wil jullie heel veel sterkte en kracht wensen! Ik heb er veel over gelezen en gehoord in de nabije omgeving en ik kan mij het heel goed voorstellen dat het opbreekt zowel geestelijk als lichamelijk!

[*Annet*]

@ Lammetje, mijn schoonmoeder beweert altijd dat kinderen angst wordt aangepraat, ik voel me dan ook wel es schuldig als de kids ergens bang voor zijn. Maar uit jouw verhaal begrijp ik dus dat het dus echt aangeboren kan zijn? Het is bij jouw je eerste, ze kan dus ook niet geplaagd zijn door andere kinderen en je hebt alle tijd en aandacht voor ze gehad.

[petra85]

Heftig meiden !!
Sterkte met jullie kinderen

[Sterretje]

@Jannoek: en als de ost. niet helpt, even zodra je bij je ouders bent, langs Vermeer chiropraktie gaan. Baat het niet, schaad het niet. Maar heel veel baby's / kinderen helpt het echt!

[parkiet]

@ Lammetje, mijn schoonmoeder beweert altijd dat kinderen angst wordt aangepraat, ik voel me dan ook wel es schuldig als de kids ergens bang voor zijn. Maar uit jouw verhaal begrijp ik dus dat het dus echt aangeboren kan zijn? Het is bij jouw je eerste, ze kan dus ook niet geplaagd zijn door andere kinderen en je hebt alle tijd en aandacht voor ze gehad.

Annet, het kan allebei: angst door aangeboren karakterrtrekken of bijv een autistische stoornis, maar ook angst door ervaringen (ik ben zelf altijd bang geweest voor honden. Als ik nu elke keer paniekerig ga doen als ik een hond zie, zullen mijn kids die reactie overnemen (pavlovreactie/conditionering)

Sterretje, hier hielp de chiro helaas niet, maar zeker de moeite van t proberen waard. Manueel therapeut heeft ons wel kunnen helpen.

[Lenny]

Heftige verhalen zeg, heel erg veel sterkte meiden!! Het kan ook echt schelen om af en toe je kleintje weg te brengen, of zelf weg te gaan dat er iemand oppast! Je moet echt af en toe zelf even 'opladen'...
Hopelijk slaat de behandeling bij de osteopaat aan Jannoek!

Hier begint het beentje aardig te genezen, tenminste de eerstegraads plekken zijn helemaal weg, maar er waren dus wel gedeelten ook tweedegraads verbrand! Dat is helemaal open geweest, heb er niets opgedaan/niets opgesmeerd en het begint nu dicht te gaan. Ben wel benieuwd hoe het er uiteindelijk uit gaat zien, ik verwacht wel littekens van die plekken zoals het er nu uitziet. Anderen schrikken er ook erg van als ze haar beentje zien dus het ziet er toch wel een beetje heftig uit.
Zelf verteld ze elke keer het verhaal als iemand naar dr beentje kijkt: 'beentje au, boktor weest, zalf op daan'. (ze zei het vanmorgen nog dus na een week weet ze het nog )

[lammetje]

@ Lammetje, mijn schoonmoeder beweert altijd dat kinderen angst wordt aangepraat, ik voel me dan ook wel es schuldig als de kids ergens bang voor zijn. Maar uit jouw verhaal begrijp ik dus dat het dus echt aangeboren kan zijn? Het is bij jouw je eerste, ze kan dus ook niet geplaagd zijn door andere kinderen en je hebt alle tijd en aandacht voor ze gehad.

Annet, het kan allebei: angst door aangeboren karakterrtrekken of bijv een autistische stoornis, maar ook angst door ervaringen (ik ben zelf altijd bang geweest voor honden. Als ik nu elke keer paniekerig ga doen als ik een hond zie, zullen mijn kids die reactie overnemen (pavlovreactie/conditionering)

hier is ze al angstig vanaf een paar maanden oud. Ik geloof nooit dat angst dan al aangepraat kan zijn
Maar ze heeft dus pddnos als voorlopige diagnose (vind het alleen wel lastig, ze zijn zo snel met die diagnose, je hoort het zoooo vaak tegenwoordig dat een kind dat heeft) dus autistische stoornis. Ze is dan ook overal bang voor, met name (vreemde) mannen, honden, andere kinderen, donker etc etc.
Als iemand haar in de winkel aansprak een jaar geleden, kreeg ze van die grote angst ogen en begon ze keihard te krijsen. Nu gaat dat gelukkig een heel stuk beter, ze weet ongeveer wel wat sociaal 'wenselijk' en 'normaal' is, maar soms kan ze nog steeds zo angstig uit de hoek komen en ik kan daar heel slecht tegen heb soms echt zoiets van: doe normaal. maar sinds we weten dat het dus echt iets 'is' kunnen we er wel anders mee omgaan. het gaat dan opt moment ook vrij goed gelukkig.

[Jannoek]

Fijn dat het begint te genezen lenny! Lijkt me heftig om te zien bij je eigen ukkie...

@PPM wat naar dat je man dan ook nog een drie dubbele hernia heeft.. Dan komt helemaal alles op jouw bordje terecht! Heb je wel familie/vrienden die bij kunnen springen?

Ik heb gisteravond van alles zitten lezen over huilbabies en overstrekken, was als of er nu al puzzelstukjes op hun plek vallen, terwijl we dus nog helemaal niet bij de osteopaat zijn geweest...
In de kraamweek ging Floris bijvoorbeeld liggen als een plankje. Daar hebben we super hard om gelachen, maar is natuurlijk niet normaal. Net zoals hij al vanaf een paar uur na z'n geboorte z'n hoofdje omhoog hield als ik 'm tegen me aan had. De enorme schrikreacties op geluid (Waar anderen dan op reageren 'met z'n gehoor is in elk geval niets mis') etc...
Nog een paar dagen wachten en dan gaat het hopelijk helemaal goed komen!
Vannacht in elk geval een goede nacht gehad, dat doet een mens al erg veel goed..

[*Annet*]

@ Lammetje: soms kan het voor jezelf een opluchting zijn als er echt iets 'is' met je kind, dat jouw gevoel, dat er iets niet klopt, bevestigd is. Als jouw handvaten worden gegeven hoe je er mee om kunt gaan kan al enorm schelen.