Berichtdoor Galateia » 15 mei 2011 20:30
Ja, maar opvoeden, dat bedoel ik niet. Ik voed kindlief ook op, wees niet bang. Maar ik doel op die basisbehoeftes. Een kindje komt op deze wereld en is niet in een boekje of richtlijnen te vatten.
In voorbereiding op de komst en de periode na de komst van onze zoon hebben wij ons heel erg bezig gehouden met wat nou zijn basisbehoeften waren. En we worstelden steeds met 'wat moet hij nu ongeveer kunnen/wat is normaal' (lees maar terug, hihi, ik was en ben echt zo'n stress-mama, hoor). Maar vandaag vierden we zijn verjaardag en ik zat gewoon zo eens mijn kindje te bestuderen. Wat is hij zelfverzekerd geworden, wat komt hij tot bloei. En wat hebben we de dingen anders dan standaard gedaan en wat doen we dat nog steeds. Zijn behoefte: bij papa/mama slapen. Na een half jaar dacht ik soms echt: komt dit ooit nog goed? Toen heeft hij een paar weken zelfstandig ingeslapen. En ineens was dat voorbij. We zijn toen met gemengde gevoelens (want: dit hoort toch niet?) meegegaan in die behoefte. En wat hielp het: hij werd overdag zoveel zelfverzekerder, etc. Kennelijk had hij dat gewoon heel erg nodig. En nu, een jaar later, gaat hij steeds meer tegen zijn aap aan slapen, die hand van papa/mama is steeds minder nodig. Wauw! Echt knap. Hij gaat langzaam, heel langzaam, de grote sprong maken. Ik maak me er niet meer druk om, dat komt echt wel.
Zomaar een voorbeeld, zo zijn er nog vele te noemen, natuurlijk. En dan vraag ik me af: als we hem nu zo snel mogelijk zelfstandig hadden willen leren slapen, wat zou dat met hem gedaan hebben? En dan heb ik het over die psychologische/emotionele ontwikkeling, niet de opvoeding.
Als een kindje geboren wordt, dan staat zijn hele leven op de kop. Alles is ineens anders, licht, geluiden, kindje heeft basisbehoeftes. Zoonlief is niet nier geboren, maar had wel die basisbehoeftes van veiligheid en geborgenheid. Hoe eng is het - ik heb me vaak in mijn zoon proberen te verplaatsen - om helemaal alleen in een kamertje te liggen en je over te geven aan de slaap?
Dat hij het gaat doen nu, langzaam, zie ik als een overwinning van hemzelf. Hij gaat zich kennelijk zo veilig voelen, dat hij zich langzaam durft over te geven aan die slaap. Helemaal alleen. En niet uit gewoonte, maar vanuit dat zelfverzekerde, zelfstandige, veilige en geborgen gevoel. Ik ben zo blij, dat we hem niet hebben leren slapen op zijn eigen kamer. Ik ben hier namelijk veel blijer mee.
Om maar een voorbeeld te noemen.
Zolang de aarde kinderen geeft
die morgen moeten sterven
teveel zijn in hun eigen land
zullen zij hun namen kerven
in het hart van een vreemde