Deze mama is zo ontzettend trots op haar kindje! Wat een heerlijk ventje, wat een lieverd, wat een rijkdom! Hij ging net samen met papa mijn auto wegbrengen voor de keuring, en hij huppelde zo aan papa's hand door de straat, grote glimlach op zijn gezicht, oogjes stralend van het avontuur, aan papa's hand...  
 Vanmiddag zat ik foto's te kijken die ik ooit van iemand kreeg die twee maanden voordat wij hem adopteerden in zijn tehuis was. Dat zijn dus de 'jongste' foto's die we van hem hebben. Dan zie ik dat kleine mannetje met toen al die karakteristieke dingen die hij nu nog heeft. Hij is zo lekker zichzelf. Als iets hem niet zint, dan gaat die enorme bovenlip tegen zijn neus (en donkere mensen hebben grote bovenlippen  

 ), als hij ergens ingespannen naar kijkt, dan gaan die wenkbrauwen iets omhoog en krijgt zijn mondje die geconcentreerde trekjes, als hij op zijn gemakje ergens zit, dan gaan zijn onderbeentjes over elkaar. Altijd linkerbeen over zijn rechter. Maar het mooiste van alles... het mooiste van alles is iets dat hij in het tehuis niet had en nu wel. Die twinkeling. Die prachtige levenslustige twinkeling. Wauw!
Als hij zo thuis komt, dat ga ik hem even serieus platknuffelen! 
