Handen in de lucht en halleluja...

[schelpje3]

Waar ik best vaak over nadenk is over hoe dicht geloof en emotie bij elkaar liggen!

En wat ik nu ga zeggen is zeker geen aanval. Op niemand, maar meer een constatering.

Bij het kijken naar een droevige film kun je tot tranen toe geroerd worden. Toch?

Als er in een evangelische kerk emotionele liederen worden gespeeld, dan raakt je dat. Het zelfde geldt voor blije liederen. Je wordt meegesleept in het enthousiasme.

Maar ook in een traditioneel refeormatorische kerk kan dat zo gaan, wellicht de andere kant uit. Hoe vaak wordt er geen zakdoek gepakt omdat de gemeente tot tranen toe bewogen is?

Zelf sta ik nogal eens voor volle zalen en ik heb gemerkt dat ik in staat ben om vrijwel elke zaal binnen 5 minuten aan het lachen te krijgen, maar ook tot tranen toe te bewegen. Ik schrik daar wel eens van.

Wat kan een programma als 'Nederland zingt' ons niet raken! En wat kunnen jongeren, ook zij die dat niet gewend zijn, mee gaan op een EO jongerendag...

Het bovenstaande is absoluut geen waardeoordeel, maar meer een constatering.
Op deze manier bestaat natuurlijk het gevaar dat geloof 'weersafhankelijk' wordt: regen of zonneschijn...

Geloof is een zaak van het hart, en in ons hart zit de emotie. Dus natuurlijk ligt dat zo dicht bij elkaar.
Net zo goed als je verdrietig kunt zijn om het doorleven van je zonden, kun je ook vervuld worden met vreugde.
Maar dan is dat m.i. meer een "inwendige" vreugde. Als je bij iemand bent die dit doorleeft, kun je dat zien aan de glans op iemand's gezicht.
Ik blijf bij uitbundige vreugdeuitingen toch meer denken aan wereldse genoegens.

[schaapje]

Waar ik best vaak over nadenk is over hoe dicht geloof en emotie bij elkaar liggen!

En wat ik nu ga zeggen is zeker geen aanval. Op niemand, maar meer een constatering.

Bij het kijken naar een droevige film kun je tot tranen toe geroerd worden. Toch?

Als er in een evangelische kerk emotionele liederen worden gespeeld, dan raakt je dat. Het zelfde geldt voor blije liederen. Je wordt meegesleept in het enthousiasme.

Maar ook in een traditioneel refeormatorische kerk kan dat zo gaan, wellicht de andere kant uit. Hoe vaak wordt er geen zakdoek gepakt omdat de gemeente tot tranen toe bewogen is?

Zelf sta ik nogal eens voor volle zalen en ik heb gemerkt dat ik in staat ben om vrijwel elke zaal binnen 5 minuten aan het lachen te krijgen, maar ook tot tranen toe te bewegen. Ik schrik daar wel eens van.

Wat kan een programma als 'Nederland zingt' ons niet raken! En wat kunnen jongeren, ook zij die dat niet gewend zijn, mee gaan op een EO jongerendag...

Het bovenstaande is absoluut geen waardeoordeel, maar meer een constatering.
Op deze manier bestaat natuurlijk het gevaar dat geloof 'weersafhankelijk' wordt: regen of zonneschijn...

Ik weet het niet zeker, maar zitten onze gevoelens niet in onze ziel?
En mogen we God ook niet groot maken met onze ziel?
Hoe zou geloven, bidden, aanbidden buiten onze gevoelens om kunnen gaan?
Wel is het zo als de gevoelens ons de baas gaan worden klopt er iets niet.

[schelpje3]

We mogen elkaar er toch naar vragen ?

Je mag natuurlijk meedoen, maar zeg dan niet dat ik met een verkapt oordeel kom en liefdevol (maar niet heus) bezig ben. Als ik met haat rond zou lopen, zou ik hier heel andere dingen plaatsen !
Of niet op r.w. plaatsen.
Ik probeer uit te vinden waar de blijdschap van veel mensen vandaan komt, terwijl ik daarvoor niets las over hun ellende (zonde)kennis.
Dus nogmaals, niemand speciaal op het oog.
Zoals ik me vaak moet verantwoorden dat ik maar in een donker stil hoekje zit. tenminste, dat wordt gedacht kennelijk.
Maar we hebben te maken met een Alwetend God. Er is kennis van de Heere Jezus, maar van Christus ? De Heilige Geest ? Van jou weet ik het inmiddels maar ik wil zo graag naast dat handenklappen ook het andere lezen.

Het gaat toch om de eredienst voor God, ik persoonljk doe me verootmoedigen meestal
in mijn "binnenkamer" De eredienst is voor God..Hem verhogen...Hem loven en prijzen
en belangrijk met een eerlijk hart,...een rein hart en geweten.
Het leven met God bestaat natuurlijk niet uit alleen maar blijdschap, kent ook zijn diepe
dalen, maar het heeft geen zin om voortdurend met je eigen zonden en tekortkomingen
bezig te zijn, je mag steeds weer verder met een nieuw begin.
Mijn leven, om maar even persoonlijk te worden, is zo anders geworden sinds ik tot
geloof ben gekomen, een ding springt er uit en dat is rust en vrede, maar daarnaast
is er veel meer blijdschap, juist omdat ik Hem zie als mij liefdevolle Vader.
Dan is de zondag een (meestal) vol blijdschap, om samen met anderen in de gemeente
Hem te danken en te eren. En ik zie dat bij anderen ook.[/quote]


Is er bij jullie in de kerk nooit iemand ontroerd dan, over de goedheid van de Heere ?
Of dat je in de kerk zit en je wordt er door de prediking bij bepaald hoeveel verdriet je God hebt aangedaan en je kunt het zelf niet stoppen.
Dit bedoel ik steeds schaapje, voor mijn gevoel (niet bij jou) wordt er iets overgeslagen !

[schaapje]

We mogen elkaar er toch naar vragen ?

Je mag natuurlijk meedoen, maar zeg dan niet dat ik met een verkapt oordeel kom en liefdevol (maar niet heus) bezig ben. Als ik met haat rond zou lopen, zou ik hier heel andere dingen plaatsen !
Of niet op r.w. plaatsen.
Ik probeer uit te vinden waar de blijdschap van veel mensen vandaan komt, terwijl ik daarvoor niets las over hun ellende (zonde)kennis.
Dus nogmaals, niemand speciaal op het oog.
Zoals ik me vaak moet verantwoorden dat ik maar in een donker stil hoekje zit. tenminste, dat wordt gedacht kennelijk.
Maar we hebben te maken met een Alwetend God. Er is kennis van de Heere Jezus, maar van Christus ? De Heilige Geest ? Van jou weet ik het inmiddels maar ik wil zo graag naast dat handenklappen ook het andere lezen.

Het gaat toch om de eredienst voor God, ik persoonljk doe me verootmoedigen meestal
in mijn "binnenkamer" De eredienst is voor God..Hem verhogen...Hem loven en prijzen
en belangrijk met een eerlijk hart,...een rein hart en geweten.
Het leven met God bestaat natuurlijk niet uit alleen maar blijdschap, kent ook zijn diepe
dalen, maar het heeft geen zin om voortdurend met je eigen zonden en tekortkomingen
bezig te zijn, je mag steeds weer verder met een nieuw begin.
Mijn leven, om maar even persoonlijk te worden, is zo anders geworden sinds ik tot
geloof ben gekomen, een ding springt er uit en dat is rust en vrede, maar daarnaast
is er veel meer blijdschap, juist omdat ik Hem zie als mij liefdevolle Vader.
Dan is de zondag een (meestal) vol blijdschap, om samen met anderen in de gemeente
Hem te danken en te eren. En ik zie dat bij anderen ook.

Is er bij jullie in de kerk nooit iemand ontroerd dan, over de goedheid van de Heere ?
Of dat je in de kerk zit en je wordt er door de prediking bij bepaald hoeveel verdriet je God hebt aangedaan en je kunt het zelf niet stoppen.
Dit bedoel ik steeds schaapje, voor mijn gevoel (niet bij jou) wordt er iets overgeslagen ![/quote]


Ik heb zelf wel eens periodes gehad dat ik maar moest huilen, was wel duidelijk waarom.
Laats was er onder het bidden, wat we doen na het zingen, iemand die met een verstiktte
stem een gebed uitsprak de tranen liepen over haar wangen. Dit gebeurt bij ons met
regelmaat, maar zeker niet elke week. We schamen ons niet voor elkaar met dat soort
dingen omdat we het herkennen.

[schelpje3]

Kijk, en hier zie ik de balans

[Marnix]

Lees ik hier ook wel eens van mensen die zich verootmoedigen voor God ?
Is het een en al blij geloof ?
M.i. is de balans op r.w. wel eens zoek.
Als je volgens de catechismus denkt is het toch echt: ellende - verlossing - dankbaarheid.
Dat laatste lees ik hier continue, maar het eerste ? Wie vertelt daar nu eens iets over ?

Moeten wij ons nog verootmoedigen voor God nadat we bekend hebben dat we zondaars zijn en hij ons heeft vergeven? Aangezien Jezus God is denk ik dat we aan zijn trouwe discipelen die hem hebben meegemaakt kunnen zien hoe we ons dienen op te stellen tegenover hem.

'Ik noem u niet meer dienstknechten; want de dienstknecht weet niet, wat zijn heer doet; maar Ik heb u vrienden genoemd; want al wat Ik van Mijn Vader gehoord heb, dat heb Ik u bekend gemaakt.' (Joh 15,15)

Hoe nederig zijn we tegenover onze vrienden, noemen wij hen 'u' en meneer? Ik vraag me daarom vaak af of ik Jezus wel met 'u' dien aan te spreken nadat hij de zonden vergeven heeft en zijn discipelen vrienden genoemd, want je vriend tutoyeer je.

Gaat het zo simpel volgens jou ?
Wat moeten we dan met veel psalmen beginnen, als we alleen maar kunnen huppelen ? En waarom huppel je dan precies ?
Kun je beschrijven wat zielevreugd is ? Want daarom moet je dan huppelen.
Ik mis bij jou de beschrijven van Het Wonder van de vergeving. Je erkent dat je zondaar bent (waar dat precies vandaan komt, is mij een raadsel zo) leest in de Bijbel dat God alles vergeeft en thats it !
Sorry hoor, maar daar begrijp ik niets van.

Ehm, heb je de Psalm wel eens onberijmd gelezen? Daar staat niets over zielevreugd. Dat hebben de berijmers er van gemaakt, misschien wel omdat die ook wat moeite hadden met het uiten van gevoelens. Ik citeer uit de Statenvertaling dit gedeelte van Psalm 68:

4 Maar de rechtvaardigen zullen zich verblijden; zij zullen van vreugde opspringen voor Gods aangezicht, en van blijdschap vrolijk zijn. 5 Zingt Gode, psalmzingt Zijn Naam; hoogt de wegen voor Dien, Die in de vlakke velden rijdt, omdat Zijn Naam is HEERE; en springt op van vreugde voor Zijn aangezicht.

Het gaat dus om het uiten van je blijdschap voor God, om wie Hij is en wat Hij doet. Dat staat er!

Waar ik best vaak over nadenk is over hoe dicht geloof en emotie bij elkaar liggen!

En wat ik nu ga zeggen is zeker geen aanval. Op niemand, maar meer een constatering.

Bij het kijken naar een droevige film kun je tot tranen toe geroerd worden. Toch?

Als er in een evangelische kerk emotionele liederen worden gespeeld, dan raakt je dat. Het zelfde geldt voor blije liederen. Je wordt meegesleept in het enthousiasme.

Maar ook in een traditioneel refeormatorische kerk kan dat zo gaan, wellicht de andere kant uit. Hoe vaak wordt er geen zakdoek gepakt omdat de gemeente tot tranen toe bewogen is?

Zelf sta ik nogal eens voor volle zalen en ik heb gemerkt dat ik in staat ben om vrijwel elke zaal binnen 5 minuten aan het lachen te krijgen, maar ook tot tranen toe te bewegen. Ik schrik daar wel eens van.

Wat kan een programma als 'Nederland zingt' ons niet raken! En wat kunnen jongeren, ook zij die dat niet gewend zijn, mee gaan op een EO jongerendag...

Het bovenstaande is absoluut geen waardeoordeel, maar meer een constatering.
Op deze manier bestaat natuurlijk het gevaar dat geloof 'weersafhankelijk' wordt: regen of zonneschijn...

Geloof is een zaak van het hart, en in ons hart zit de emotie. Dus natuurlijk ligt dat zo dicht bij elkaar.
Net zo goed als je verdrietig kunt zijn om het doorleven van je zonden, kun je ook vervuld worden met vreugde.
Maar dan is dat m.i. meer een "inwendige" vreugde. Als je bij iemand bent die dit doorleeft, kun je dat zien aan de glans op iemand's gezicht.
Ik blijf bij uitbundige vreugdeuitingen toch meer denken aan wereldse genoegens.

Toch bijzonder dat die vreugdeuitingen tot eer van God volop in de Bijbel voorkomen. Reidans, dansen, klappen, juichen, trommelen. Daar is niets werelds aan. Dat je dit toch zo ziet komt dan blijkbaar door hoe je bent opgevoed, de cultuur, zit ergens in jou... maar is niet wat de Bijbel leert. Die leert dat we die dingen ook mogen doen tot eer van God. Zelfs de stromen en de bergen kunnen dan niet stil blijven staan (Psalm 98). Looft de Heer met trommels, snarenspel en reidans. Zo mogen we Hem ook eren.

[Samanthi]

Even een bommejte
Ik denk aan de tweede wereld oorlog
mensen die gevangen zaten diep in de ellende
de dood in de schoenen...
in de verte klinkt kanongedonder
zou je dan in je ellende blijven en huilen?
ik denk dat vele van vreugde opsprongen
ondanks hun ellende ondanks dood en verderf
ze komen om mij te redden
(ik weet wel er waren mensen die de vrijheid niet aankonden
maar het gaat even om het beeld)
blijdschap om het vooruitzicht van bevrijding
ik geloof zeker als we zo bidden en bijbellezen dat de Heere zeker zal komen
Zul je dan niet van vreugde opspringen in de Heere je God?

[schelpje3]

@Marnix: ook jij komt met die trommels, maar ik vraag steeds: wat gebeurt er voor dat ???

Ik lees wel degelijk in Psalm 68:
Maar 't vrome volk in U verheugd
zal huppelen van zielevreugd

[Samanthi]

Als iemand in de handen klapt schrik ik, doe mij maar zachtmoedigheid, daar krijg ik geen genoeg van!

is "hardmoedig" dan klappen en scheeuwen?
zachtmoedig stil zitten? Het is appels met konijnen vergelijken

[TheKeimpe]

@Marnix: ook jij komt met die trommels, maar ik vraag steeds: wat gebeurt er voor dat ???

Ik lees wel degelijk in Psalm 68:
Maar 't vrome volk in U verheugd
zal huppelen van zielevreugd

Dat is de vrijheid geweest van een westerse berijmer...

Ik vraag me echt af waarom westerse gereformeerde hun emoties zo vreselijk in bedwang houden. Overigens zie ik het gevaar wel wat JeeWee schetst, dat de omgeving de emotie opwekt, en dat men deze groepsemotie verwardt met geloof.
Hierbij moet ik denken aan Keith Green, die hield zogenaamde Altar Calls (kom naar voren als je je over wilt geven aan Jezus). Er kwamen veel mensen. Maar op een gegeven moment voelde hij dat hij deze mensen niet maar kon laten kiezen, zonder verder onderwijs. Dus belegde hij de avond erna een bijeenkomst waarin hij meer over de Bijbel en over God zou vertellen. Tot zijn verdriet kwam hooguit een kwart van de mensen die de avond ervoor hun leven aan Jezus hadden gegeven maar naar zijn vervolgavond.
Sindsdien is hij gestopt met Altar Calls, omdat hij inzag dat deze keuze te vaak een gevolg was van de groepsemotie.
Een mooi detail bij dit verhaal, als hij mensen opriep om naar voren te komen, kroop hij zelf weg, bijv. onder de piano, het ging hem niet om zijn eer.

[mohamed]

Je erkent dat je zondaar bent (waar dat precies vandaan komt, is mij een raadsel zo) leest in de Bijbel dat God alles vergeeft en thats it !
Sorry hoor, maar daar begrijp ik niets van.

Lees de brieven van Johannes maar want daar heb ik het vandaan, hier een voorproef.

1 Johannes 1

Het getuigenis van Johannes
1 Hetgeen was van den beginne, hetgeen wij gehoord hebben, hetgeen wij gezien hebben met onze (eigen) ogen, hetgeen wij aanschouwd hebben en onze handen getast hebben van het Woord des levens 2 – het leven toch is geopenbaard en wij hebben gezien en getuigen en verkondigen u het eeuwige leven, dat bij de Vader was en aan ons geopenbaard is – 3 hetgeen wij gezien en gehoord hebben, verkondigen wij ook u, opdat ook gij met ons gemeenschap zoudt hebben. En ónze gemeenschap is met de Vader en met zijn Zoon Jezus Christus. 4 En deze dingen schrijven wij, opdat onze blijdschap volkomen zij.

De wandel in het licht
5 En dit is de verkondiging, die wij van Hem gehoord hebben en u verkondigen: God is licht en in Hem is in het geheel geen duisternis. 6 Indien wij zeggen, dat wij gemeenschap met Hem hebben en in de duisternis wandelen, dan liegen wij en doen de waarheid niet; 7 maar indien wij in het licht wandelen, gelijk Hij in het licht is, hebben wij gemeenschap met elkander; en het bloed van Jezus, zijn Zoon, reinigt ons van alle zonde. 8 Indien wij zeggen, dat wij geen zonde hebben, misleiden wij onszelf en de waarheid is in ons niet. 9 Indien wij onze zonden belijden, Hij is getrouw en rechtvaardig, om ons de zonden te vergeven en ons te reinigen van alle ongerechtigheid. 10 Indien wij zeggen, dat wij niet gezondigd hebben, maken wij Hem tot een leugenaar en zijn woord is in ons niet.

Johannes zegt ook: hij moet wassen (groeien) en ik moet minder worden !
Ga je daar van dansen en handenklappen denk jij ?

Beste Schaapje, eerst vraag je me waar ik het vandaan haal en als ik het je laat zien begin je weer ergens anders over, wat wil je eigenlijk? Bovendien haal je Johannes de Doper en apostel Johannes door elkaar.

[TheKeimpe]

*GRIJNS* en jij haalt schelpje en schaapje door elkaar. *GRIJNS*

[Marnix]

@Marnix: ook jij komt met die trommels, maar ik vraag steeds: wat gebeurt er voor dat ???

Ik lees wel degelijk in Psalm 68:
Maar 't vrome volk in U verheugd
zal huppelen van zielevreugd

Dat lees je in de berijming, maar als je in je Bijbel (dus niet in de Psalmberijming) Psalm 68 er bij zal je er lezen wat ik heb aangegeven. Zielevreugd komt er niet in voor, er staat "juichen van vreugde". De berijmers wilden denk ik aangeven dat het vreugde is die tot je ziel doordringt, geen oppervlakkige vreugde. Maar die diepe vreugde leidt in de Psalm tot trommelen, dansen, juichen. Dat zien we op veel plaatsen in de Bijbel terug.

[mohamed]

*GRIJNS* en jij haalt schelpje en schaapje door elkaar. *GRIJNS*

[Marnix]

Waar ik best vaak over nadenk is over hoe dicht geloof en emotie bij elkaar liggen!

En wat ik nu ga zeggen is zeker geen aanval. Op niemand, maar meer een constatering.

Bij het kijken naar een droevige film kun je tot tranen toe geroerd worden. Toch?

Als er in een evangelische kerk emotionele liederen worden gespeeld, dan raakt je dat. Het zelfde geldt voor blije liederen. Je wordt meegesleept in het enthousiasme.

Maar ook in een traditioneel refeormatorische kerk kan dat zo gaan, wellicht de andere kant uit. Hoe vaak wordt er geen zakdoek gepakt omdat de gemeente tot tranen toe bewogen is?

Zelf sta ik nogal eens voor volle zalen en ik heb gemerkt dat ik in staat ben om vrijwel elke zaal binnen 5 minuten aan het lachen te krijgen, maar ook tot tranen toe te bewegen. Ik schrik daar wel eens van.

Wat kan een programma als 'Nederland zingt' ons niet raken! En wat kunnen jongeren, ook zij die dat niet gewend zijn, mee gaan op een EO jongerendag...

Het bovenstaande is absoluut geen waardeoordeel, maar meer een constatering.
Op deze manier bestaat natuurlijk het gevaar dat geloof 'weersafhankelijk' wordt: regen of zonneschijn...

Wat je beschrijft klopt en ik denk niet dat dat een probleem is. We zijn naar Gods beeld geschapen en misschien dat we dat kwa beleving / emoties ook wel zijn? We zien vreugde en verdriet zelfs bij God terug in de Bijbel, zo openbaart Hij zich ook aan ons. We zien het ook terug bij zijn kinderen. Dat is niet verkeerd. Zolang we maar in verdriet en vreugde Hem blijven geloven.... en dan mogen we ook met verdriet naar Hem toe en ook met vreugde!