Bij ons is er, vinden velen, veel sleur. We doen veel dingen omdat we ze nu eenmaal zo doen. (niets mis mee vind ik). Vaak komt er het commentaar: er is weinig beleving, weinig aanbidding, enz enz.
Maar is die sleur er niet in de *handjesklap-hallelujagemeenten*? We staan onder het zingen omdat het een aanbiddingslied is, we heffen onze handen op omdat we zingen dat we het Hem opdragen, we klappen omdat er Halleluja in het lied voorkomt, enz enz. En eigelijk doen we het omdat de rest van de gemeente het ook doet. En doen we het niet omdat het werkelijk in het hart leeft. ( ik zeg niet dat het zo is, is vraag me alleen af of dat niet zo zou kunnen zijn).
Kijk, ik ben opgegroeid met rustig, in de kerkbank. Maar aan de manier van zingen hoor ik toch echt wel hoe de gemeente het zingt & daardoor ervaar ik het niet als sleur. Maar als ik nou al 23 jaarlang in *handjeklap* gemeente zou zitten zou ik dan echt zo de blijmoedige sfeer beleven zoals het bedoeld is, of het net zo 'normaler dan normaal' vinden als ik Heft uwe handen naar omhoog zing met gevouwen handen?
Ik heb overigens niets tegen de *handjeklap* gemeenten, maar ik zou mij er niet thuisvoelen.
Hoewel ik thuis nog wel eens dit doe -->
van dankbaarheid naar God toe, heb ik geen behoefte aan om dit te doen in een zaal vol mensen.
goed, mijn punt is dan dat er wel een cultuur is wat betreft beleven, maar je moeilijk kan spreken van "gewoonte". Als je verdrietig bent ga je huilen en dat kan meer of minder in een cultuur zitten, maar je kan moeilijk zeggen: het huilen wordt na een poos wel erg gewoon. Als dat in de kerk gewoon zou worden zou het hele geloof dat ook worden en de dankbaarheid verdwijnen. Kan voorkomen maar het is gelukkig niet normaal. We moeten dus het uiten van dankbaarheid niet loskoppelen van de dankbaarheid zelf. Stellen we dat het allemaal maar gewoon en automatisme wordt, dan moeten we dat van onszelf al helemaal stellen dat de ingetogen blijdschap vast een keer iets normaals wordt waar we niet meer bij stil staan. En verder past ons, gereformeerden, bescheidenheid aangezien we een vreemde eend in de bijt zijn en op dit punt het meest afwijkende en onnatuurlijke gedrag vertonen 
