Is er in refokring een taboe op samen bidden?

[ajl]

Ik zit zelf niet op een gebedskring, maar bij ons in de kerk ( chr. ger.) zijn er meerdere opgericht ( verdeeld over verschillende wijken). Ik heb zelf moeite met hardop in het openbaar te bidden. Ik ben mij er nu wel bewust van sinds wij kinderen hebben dat ik ze dat toch ook moet leren ( heb het zelf als kind zijnde niet geleerd-> wel om te bidden, maar niet in gezelschap).

Ik denk zelf dat het bij veel mensen toch met schroom te maken heeft om hardop te bidden. In de behoudende kerken is dat niet iets wat van oudsher gedaan wordt. Veel mensen zijn er niet mee opgevoed en het op 'oudere'leeftijd te leren is ook wel moeilijk, je moet echt een drempel over.

[cornelia77]

Ik ga naar een interkerkelijke gebedskring, met overwegend orthodoxe christenen.
Het bidden in het openbaar is in het begin misschien spannend. Maar als je je er overheen zet, zul je er zeker zegen van ervaren! Veel opwekkingsbewegingen zijn begonnen met gezamelijk gebed.

[Marnix]

Ik moet denken aan het lied "Samen in de Naam van Jezus".

Daar moet helaas de laatste tijd hier op het forum steeds minder aan denken...

Daarom ook mijn poging om te kijken of dat buiten het forum wel gebeurt.
Ik weet dat er in in veel kerken (kleine) gebedskringen zijn.
Maar ook in de wat orthodoxere reformatorische kerken?
En wie zit er zelf in zo'n gebedskring?

Ik zit niet in een specifieke gebedskring, maar wel op een kring, en daar bidden we na afloop samen. Ook op het werk en bij bepaalde vergaderingen met een groepje kerkleden doen we dit wel.

@ AJL, dat bedoelde ik inderdaad ook. We zijn vaak wel gewend om zelf te bidden, als klein kind deed je het allicht met ouders erbij, maar niet met meer mensen erbij. Daarom zie je denk ik vaak dat mensen er moeite mee hebben om in een groep te bidden, ze dat eng vinden, terwijl ze alleen bidden geen probleem vinden.

De vraag is natuurlijk wel: Waar komt die angst bij veel mensen vandaan? Is het angst dat ze het niet zo goed kunnen, niet zulke mooie woorden kunnen gebruiken? Na een halve minuut verder niets meer weten en maar amen zeggen?

Het gaat bij gebed niet om mooie woorden, je hoeft je niet groot te houden voor anderen. De enige kwaliteit in gebed is openheid, eerlijkheid. Met je hart bidden. En dan mag je zwak zijn bij God, dan mag je hakkelen enz. En als het goed is mag je ook zwak zijn in de groep, je bent allemaal afhankelijk van Hem en geen christen omdat je zelf zo goed kan bidden ofzo. Dat is belangrijk om te beseffen. Daarnaast is het ook belangrijk om te beseffen dat angst vaak ontstaat doordat je ergens niet bekend mee bent, wat je zelf ook aangeeft. Je hebt het nooit geleerd. De eerste keer in een auto rijden is vast ook heel spannend... maar als je het regelmatig doet raak je er mee vertrouwd. Wat dat betreft is het ook een kwestie van ermee beginnen, even er door heen... en er aan gewend raken. (je kan bijv. eens beginnen te oefenen door samen met je partner te bidden, dat is nog wel veilig lijkt me.. als eerste stap).

[ajl]

Ik denk niet dat het, bij mij althans, alleen te maken heeft met de onbekendheid van het gebed. Ik denk dat het ook een stukje karakter meespeelt of je open of meer gesloten bent. Je legt toch bij God je diepste gevoelens neer. Dat is iets wat voor mij meespeelt.
En ook het voorstel om te beginnen om samen met je partner te bidden, is voor mij op dit moment nog een te grote drempel.

[Marnix]

Oke, het was maar een idee. Misschien wel goed om er naar toe te werken. Met je partner mag je toch heel open zijn en ik denk dat dat ook goed is. En het is fijn als je leert meer open te durven zijn met andere christenen. Aan de andere kant, als je moeite hebt met open zijn kan je nog wel in een groep bidden, je kan voor anderen bidden zonder gelijk je ziel op tafel te hoeven leggen. Dat doe je niet van de ene op de andere dag.

[Swimmie]

Oei... met elkaar bidden... spannend!
In mijn refo-jeugd heb ik het zelden meegemaakt, en als het al gebeurde hoorde ik vaak later van mijn ouders dat ze het maar lichtmutserij vonden. En dus is de opmerking dat het als 'evangelisch' gezien wordt wel herkenbaar voor mij.

Toen wij kinderen kregen hebben we ze altijd geleerd zelf in eigen woorden met God te praten. Dus ook als we bij het eten baden. Heerlijk, die gebedjes voor vriendjes enzo.

Tegenwoordig zijn we lid van een gemeente waar vrijwel iedereen op een kring zit. Eens per 2 weken komen we bij elkaar, regelmatig met gezamenlijk eten.
Kringavond wordt gestart met een 'inventarisatie' van gebedspunten. In een schriftje wordt bij gehouden waar we voor bidden. Kun je later terugkijken waar we voor gebeden hebben en danken voor eventuele verhoring (je staat versteld van wat God allemaal verhoort! Als je het niet terug zou zien was je het waarschijnlijk al lang vergeten dat je ervoor gebeden had!)
Gebed is open. Wie wil bidden kan dat doen. Meestal hardop. 2 kringleden uit Iran afkomstig bidden vaak in het farsi, maar zeggen dan achteraf kort waarvoor ze gebeden hebben (farsi klingt voor ons als tongentaal )
Na de bijbelstudie sluit iemand met gebed af, ook hardop en soms wordt dat door meerderen gedaan.
De reden dat we met gebed beginnen is omdat we voorheen het gebedsgedeelte aan het einde hadden, maar altijd erg uitliepen wat tijd betreft. Nu beginnen we ermee om geen tijdsdruk te ervaren bij het bidden. Heerlijk!

Mijn persoonlijke mening over de schroom bij hardop bidden is dat velen denken dat je dat pas kunt/mag doen als je de 'gepaste' woorden gebruikt. En dus doen ze het maar niet.
Maar God schrijft gelukkig geen 'taal'-cursus voor.
Stel je voor dat mijn kinderen toen ze net begonnen te praten niets zouden gezegd hebben omdat ze bang waren niet de juiste woorden te gebruiken! Nee, we hebben ze aangemoedigd! Zeg het maar! En uit de halfbakken woordjes begrepen we prima wat ze bedoelden!
Zo ook toch bij God!

Bid maar veel met elkaar! Het versterkt de band met elkaar. Zeker in kleinere kring waar je elkaar beter kent en ook persoonlijke zaken durft benoemen!
God zegene jullie erbij!

[nita]

binnen onze gemeente zijn er twee kringen

1 kring is bij iemand thuis, en dan wordt er gebeden vooral voor de kerk, en mensen in de gemeente. Elke keer als mensen samen komen bid iemand anders. Als diegene klaar is, gaat de gene daarnaast hij/zij kan of amen zeggen, of nog ergens voor bidden. Dit kringgebed is 1 keer per maand

de andere kring is samen met de kerk van de andere plaats. Daar wordt vooral gebeden voor algemenere dingen, vervolging, noden in de wereld e.d Die gebedspunten kun je op een briefje aanleveren, en er is dan 1 iemand die bid.

niemand hoeft te bidden, maar iedereen is welkom..

[JeeWee]

Mijn persoonlijke mening over de schroom bij hardop bidden is dat velen denken dat je dat pas kunt/mag doen als je de 'gepaste' woorden gebruikt. En dus doen ze het maar niet.
Maar God schrijft gelukkig geen 'taal'-cursus voor.
Stel je voor dat mijn kinderen toen ze net begonnen te praten niets zouden gezegd hebben omdat ze bang waren niet de juiste woorden te gebruiken! Nee, we hebben ze aangemoedigd! Zeg het maar! En uit de halfbakken woordjes begrepen we prima wat ze bedoelden!
Zo ook toch bij God!

Heerlijke reactie.
Inderdaad, veel gebeden in onze kringen klinken prachtig. Nou ja, prachtig... Het zijn vaak standaard formuleringen met complete bijbelteksten aan elkaar geregen.
Gewoon hardop met God praten, in het besef dat je dat doet met de Heilige, de Almachtige, die ALLE talen verstaat. Ook 'onbeholpen' taal. Als het maar in eerbioed direct uit het hart komt.

Zijn er hier eigenlijk mensen tegen kringgebed en samen bidden?

[ajl]

Met samen bidden heb ik geen enkele moeite ( tenminste om daarbij aanwezig te zijn ) Met het kringgebed heb ik persoonlijk helemaal niets, ik voel mij dan erg opgelaten. Geen theologische afwijzing, maar het voelt bij mij niet goed.

[schaapje]

Met samen bidden heb ik geen enkele moeite ( tenminste om daarbij aanwezig te zijn ) Met het kringgebed heb ik persoonlijk helemaal niets, ik voel mij dan erg opgelaten. Geen theologische afwijzing, maar het voelt bij mij niet goed.

Ik herken dit wel toen ik pas in een gebedskring ging mee doen, je voelt je opgelaten.
Maar ik ben me er ook van bewust dat de Bijbel zegt; waar 2 of 3 vergaderd zijn in mijn
Naam daar ben Ik aanwezig.
Je concentreren op God helpt, dan kan je jezelf een beetje vergeten, vooral wat je voelt.
Wat ook helpt is dat je de andere aanwezigen een beetje kent en vertrouwt en zeker
niet van plan bent om indruk te maken met een "mooi" gebed en woorden, maar probeert
gewoon de dingen te zeggen in je eigen woorden, kortom om jezelf te zijn.
En je hoeft niet al je persoonlijke problemen openbaar te maken dat kan doen in je
persoonlijke stille tijd.
Het is hierboven al gezegt, als je het gaat doen en jezelf oefent gaat het steeds beter
en krijg je vrijmoedigheid.

m.v.g.

[Marnix]

De vraag is dus waar dat gevoel vandaan komt. Afhankelijk daarvan kan je bepalen of je naar dat gevoel moet luisteren of juist niet. Gevoel kan door allerlei zaken ontstaan. Iets wat slecht is kan goed voelen en slecht voelen, iets wat goed is kan goed voelen of slecht voelen. We moeten gevoel dus toetsen, bekijken waar het vandaan komt en of het goed of fout is... en dan naar je gevoel luisteren of juist niet. (en niet te snel denken: Het voelt goed dus ik doe het, het voelt slecht dus ik doe het niet)

[schaapje]

De vraag is dus waar dat gevoel vandaan komt. Afhankelijk daarvan kan je bepalen of je naar dat gevoel moet luisteren of juist niet. Gevoel kan door allerlei zaken ontstaan. Iets wat slecht is kan goed voelen en slecht voelen, iets wat goed is kan goed voelen of slecht voelen. We moeten gevoel dus toetsen, bekijken waar het vandaan komt en of het goed of fout is... en dan naar je gevoel luisteren of juist niet. (en niet te snel denken: Het voelt goed dus ik doe het, het voelt slecht dus ik doe het niet)

Ik snap helemaal wat je bedoelt en ben het met je eens Marnix.
Maar toch vind ik dat wel eens moeilijk, zo heb ik een lange tijd een gevoel gahad bij
iemand die in onze gemeente zat dat het bij haar niet goed zat, anderen leken daar
helemaal geen last van te hebben. En dan vraag ik me af waar komt dat gevoel nou vandaan
ik heb daar zo mee geworsteld en was niet zo dat ik haar niet aardig vond of dat er geen
"klik"was om het maar eens menselijk te zeggen.

Achteraf heb ik het goed "gezien" want ze is plotseling verdwenen uit de gemeente
met de mededeling dat wij allemaal misleid werden en niks meer met ons te maken
wilde hebben, was ook niet mogelijk om met haar een gesprek aan te gaan.

En dat is niet de enige keer dat ik zo"n "gevoel" had en het bleek zo te zijn.
Ik vind het echt moeilijk om hier mee om te gaan, juist omdat ik weet dat ons
gevoel ons zo kan bedriegen.

[Marnix]

Ik snap het. Daarom moeten we dat gevoel ook toetsen. Want er zullen anderen zijn geweest die er wel een goed gevoel bij hadden en dat mis hadden. En dan moeten we ons dus niet door gevoel laten leiden maar door feiten. Op basis daarvan weet je of je gevoel klopt.... of niet. Zo is het denk ik ook met bidden. Angst is bijvoorbeeld een gevoel dat je kan waarschuwen voor verkeerde zaken... maar ook voor het onbekende, voor onbekende goede zaken. Als dan bijvoorbeeld samen bidden niet veilig voelt kan dat gevoel ontstaan doordat je het niet gewend bent, doordat je niet gewend bent open te zijn en dingen met anderen te delen. Je moet dan denk ik niet te snel zeggen: Open en eerlijk zijn voelt niet goed dus blijk ik maar gesloten. Je moet kijken wat de Bijbel zegt over het gemeenteleven en waar dat gevoel vandaan komt. Is het een waarschuwing voor verkeerde zaken of voor het onbekende? En bij het gebed moet je je gevoel ook toetsen aan de Bijbel, wat zegt die over gebed en gemeenteleven.

In je voorbeeld was dat natuurlijk wat ingewikkelder, zaken kan je toetsen aan de Bijbel, bij personen kan dat soms niet omdat dingen niet openbaar zijn en je niet in hun hart kan kijken. Dan moet de tijd het uitwijzen.

[jaccootje85]

Toen ik nog op de studentenvereniging zat, werd de kringavond altijd afgesloten met kringgebed. Iedereen kon en mocht bidden. Soms schreven we ook wel eens punten op een briefje en gaven dit dan aan een persoon die naast je zat. Zo werd er werkelijk voor elkaar gebeden en kwam iedereen aan de beurt. Maar het gebeurde ook wel dat ik er persoonlijk even geen behoefte aan had, of dat alles al gezegd was en dan sloeg je een keer over. Maar wat ik daar wel heb geleerd: een vrij gebed hardop uitspreken. Van huis uit zijn we niet gewend om een vrij gebed uit te spreken. Mn vader doet het op oudejaarsavond wel, maar dan kun je gewoon horen dat hij het niet gewend is. De rest van de familie doet het helemaal niet. Of het is een vrij gebed dat elke avond herhaald wordt en dus uiteindelijk een soort 'opzegversje' wordt. Persoonlijk heb ik ook niet elke avond een vrij gebed, maar herhaal ik ook weleens een soort 'opzegversje' wat ik ken van vroeger (niet het 'ik ga slapen ik ben moe' )
Wat ik wel merk binnen de reformatorische kring, dat er weinig vrije gebeden uitgesproken worden. Zelfs de ouderlingen bij ons in de kerk hebben er soms moeite mee.

[Dirk]

Kringgebed: ik heb het een keer meegemaakt, in een setting waar het niet echt gewoon was. Eerst de onrust van het maken van de afspraken voor de orde (orde = goed): bah wat een onrust. En dan aan het eind het Onze Vader allemaal tegelijk door elkaar: bah, wat een kippenhok.

Of ik echt principieel tegen kringgebeden ben weet ik niet. Wel moge het duidelijk zijn dat het van mij niet hoeft. Bidden is in mijn beleving meer iets voor de binnenkamer. En in een groep: een alleen en de volgende keer weer een ander.