Anne 80 schreef:Evelien schreef:Tuinfluiter schreef:
We zijn geen oppas voor de kinderen als het bij de ouders even te veel is.![]()
Of dat als je op kraambezoek komt en je ineens een kind in handen wordt geduwd. Als ik het wil dan vraag ik het wel gewoon.
Ik merk uit sommige reacties hier, dat mensen die het heel erg moeilijk hebben met hun kinderloosheid geen enkele manier van handelen van jonge ouders tijdens een kraambezoek prettig vinden.
Dat ligt dan niet aan de ouders van het kindje maar aan hunzelf denk ik.
Hoe voorzichtig of minder voorzichtig er ook met hen wordt omgegaan, zij voelen de pijn van het kinderloos zijn.
Het lijkt me inderdaad heel moeilijk om zelf kinderen te hebben en kraambezoek te krijgen dat geen kinderen heeft. Je doet het niet snel goed.
Misschien goed om hier als kinderloos stel ook eens bij stil te staan.
Ik bedoel dit goed hoor
Tja, het is beide kanten he.
Een kraamvrouw is toch meestal naar binnen gericht (tenminste ik wel) helemaal vol van het nieuwe leven en misschien dat je dan niet altijd aandacht hebt voor het leed van een ander ?
Of juist overdreven dingen naar je toetrekt !
Mij werd verteld dat het kindje van de buren naar het ziekenhuis moest (ze was iets eerder bevallen dan ik) en ik heb een hele tijd liggen brullen. Ik kon niet stoppen met huilen. De kraamverpleegkundige vond het eigenlijk heel fout dat het bezoek mij dit vertelde.
Maar een vriendin van mij kan geen kinderen krijgen, destijds was er nog wel hoop, en ik vond het heel dapper en lief dat ze op kraambezoek kwam. Dat heb ik haar gezegd ook. Liet het aan haar over of ze de baby wilde vasthouden.
Ze heeft 1 kind van ons in de kerk gedragen, ondanks haar grote familie, met veel kinderen, was het haar nog nooit gevraagd !
Ze vond het heel fijn om te doen.