Ik had het er net nog met mijn man over. Ik ben er zelf zo mee bezig, omdat ik zelf gewoon een talen-mens ben. En gewoon geen idee heb, hoe dat nou dalijk toch moet. Dan gaat hij naar school, en dan? Dalijk kan hij zich niet redden? Maar dalijk is nog 8 maanden ver weg. Als we kijken, wat hij in de afgelopen 8 maanden heeft geleerd, dan is dat gigantisch. En redt hij het niet, gaat hij een paar maanden later naar school. Nou, dan zijn we een jaar verder en als hij in deze snelheid doorgaat, dan kletst hij tegen die tijd de oren van mijn kop

Ik merk gewoon, dat ik het wel eens moeilijk vind om te bepalen, of hij het goed doet of niet. Ik heb geen idee. Geen idee, hoe oud hij is, geen idee, hoe zijn ontwikkeling is geweest, etc. Dan kom je op de psz om je kind op te halen en gaan die moeders met elkaar praten. En daar kan ik niks mee... En ik ben gewoon iemand die houdt van theorie, dan ga ik denken en malen en dan zie ik in mijn zo lieve mooie mannetje ineens een potentieel probleem, en dan ben ik bang dat er iets is en ik hem moet helpen. Maar mijn man constateerde het net heel nuchter op de bank: ik ben gewoon een mama

Nou ja, ik laat het maar weer los. Het is zoals Memmem en LauraC terecht opmerken: het gaat om andere dingen, het komt wel, hij leert nu wat hij leert. En dat doet hij goed.
Ah, toen ik hem om 19 uur op bed legde, kroop hij tegen me aan, hoofd in mijn nek, verzuchtte 'mama', sloot zijn ogen en was vertrokken. Ik ben gewoon nog een kwartiertje blijven liggen om aan hem te ruiken en gewoon over zijn ruggetje te wrijven.
