opvoeding en beleefdheid

[ajl]

Zelf vind ik het "u zeggen tegen onbekenden en je tegen bekenden" een goede regel die goed voor kleine kinderen te snappen is en meestal door zowel de bekenden als onbekenden wel gewaardeerd en als prettig ervaren wordt.

Daar zit het verschil. Ik vind namelijk dat mijn kind u moet zeggen tegen alle volwassenen en jij tegen vriendjes c.q. leeftijdsgenoten.

[Annet76]

@Annet76, als het je al zo vaak voor de voeten geworpen is, zou het dan niet eens een beetje waar kunnen zijn? Zelfkennis?

Oeps; "Zelfkennis is als een ziekenhuisbed: proper maar pijnlijk."
Dus nee, liever niet.
En, om even in termen van dit topic te blijven, ik wil wel graag met u worden aangesproken

[MissF]

@marnix, maar ik wil wel dat hij ons en al helemaal zijn opa's en oma's met 'u' aanspreken, en dat zijn toch wel hele goede bekenden Dus die regel gaat hier ook niet gelden denk ik.

[Marnix]

@marnix, maar ik wil wel dat hij ons en al helemaal zijn opa's en oma's met 'u' aanspreken, en dat zijn toch wel hele goede bekenden Dus die regel gaat hier ook niet gelden denk ik.

Natuurlijk zijn er uitzonderingen op de regel. De meeste kinderen die ik ken, die u zeggen tegen onbekenden en jij tegen bekenden zeggen toch wel u tegen hun opa's en oma's, tenzij die dat zelf niet willen.

Zelf vind ik het "u zeggen tegen onbekenden en je tegen bekenden" een goede regel die goed voor kleine kinderen te snappen is en meestal door zowel de bekenden als onbekenden wel gewaardeerd en als prettig ervaren wordt.

Daar zit het verschil. Ik vind namelijk dat mijn kind u moet zeggen tegen alle volwassenen en jij tegen vriendjes c.q. leeftijdsgenoten.

Tja, en ik zou zeggen: Wat willen die volwassenen zelf? Als ze met u aangesproken willen worden vind ik het prima, als ze het niet willen maar het gebeurt toch wordt het een onbeleefde u die helemaal niet gewaardeerd wordt. Tegen een familielid van 20 u zeggen vind ik dan bijv. erg overdreven. En het is niet beleefd, als je beleefd bent hou je rekening met wat de ander wil.

[Schipje]

Laat je niet zo gaan. Beheers jezelf.

Met mijn beheersingsvermogen is niet zo heel erg veel mis kan ik je zeggen.
In de vragenrubriek word ik af en toe ook behandeld alsof ik één of andere idioot ben die niet open staat voor andere meningen. Er wordt gelijk afgedaan als “zeuren”, “piepen”, “mening door willen drukken”, “asociaal”, “weinig inlevingsvermogen”en zo kan ik nog wel even doorgaan. Van alles is me al voor mijn voeten geworpen en ja……heel soms heb ik daar even helemaal schoongenoeg van!
Ik verwoord altijd heel netjes mijn mening en vraag van niemand –helemaal niemand!!! - er mee eens te zijn. Goed, ik draai er niet om heen, ik geef mijn mening wel, maar dat moet je maar gewoon accepteren. Ik kijk niet wie er voor mij heeft gereageerd, ik vind de persoon niet belangrijk en merk dat sommigen dat wél zo vinden. Dat bevreemd mij heel erg.

Als ik schrijf: “Bovendien; u zeggen tegen je ouders klinkt verschrikkelijk afstandelijk, alsof je tegen een vreemde praat” en iemand, in dit geval jij, noemt dat zwaar onbeleefd dan heb ik daar heel even genoeg van.
Dit heeft niets te maken met zwaar onbeleefd zijn, mijn mening willen doordrukken of mij gaan vertellen dat ik meer ik boodschappen moet gaan gebruiken. Dat raakt in dit kleine zinnetje kant nog wal!
Ieder ander had dit kunnen schrijven zonder dat je erop had gereageerd, alleen nu het van mij komt is het ineens “zwaar onbeleefd”
Mag ik dan ook even een keer “boos” hierom worden. Stop daar gewoon een keertje mee, dat zou je meer sieren dan dit onnozele gedoe!

En over jouw opmerking van mijn zwaar onbeleefde gedrag (???) zou ik willen zeggen: "Laat je niet zo gaan. Beheers jezelf!!"

Als mij dit zou overkomen wat jij allemaal schrijft zou ik toch even de moeite nemen om over mezelf na te gaan denken. Ik reageer niet fel volgens mij (zo voel ik me tenminste niet). Wat mij wel opvalt is dat als ik hier ook maar één letter typ jij direct een hele redenatie gaat houden alsof je door een wesp gestoken word.
Dit heeft niks te maken met je mening geven en er niet omheen draaien en niet bang zijn om je mening te geven e.d. Want dat doen wel meer mensen hier, zonder de reacties te krijgen die jij wel krijgt! Ik denk dus dat het toch echt aan jezelf ligt.........

[Schipje]

Mocht het zo zijn dat ik je op een of andere manier gekwetst hebt door mijn reactie op jouw post, zeg dat dan even rustig en leg uit waarom, dan ben ik de beroerdste niet om daarvoor mijn excuses aan te bieden.

[MissF]

@Marnix, waarom is het meteen onbeleefd als iemand u zegt tegen je terwijl jij dat liever niet wilt? moet een kind zich dan altijd maar aanpassen aan wat die ander wil? Dat vind ik weinig met beleefdheid te maken hebben. Wij zijn volwassen, en kunnen ons veel makkelijker schikken naar wat een kind zegt. Voor een kind is dat veel lastiger. Ik denk dat wij volwassenen ons best een beetje aan kunnen passen, hoor, en het lijkt mij toch niet dat dat 'u' zo'n enorm probleem is, als je het nu doet voorkomen (sorry als het dat voor jou wel is, ik kan het me alleen niet helemaal voorstellen )

[Annet76]

Laat je niet zo gaan. Beheers jezelf.

Met mijn beheersingsvermogen is niet zo heel erg veel mis kan ik je zeggen.
In de vragenrubriek word ik af en toe ook behandeld alsof ik één of andere idioot ben die niet open staat voor andere meningen. Er wordt gelijk afgedaan als “zeuren”, “piepen”, “mening door willen drukken”, “asociaal”, “weinig inlevingsvermogen”en zo kan ik nog wel even doorgaan. Van alles is me al voor mijn voeten geworpen en ja……heel soms heb ik daar even helemaal schoongenoeg van!
Ik verwoord altijd heel netjes mijn mening en vraag van niemand –helemaal niemand!!! - er mee eens te zijn. Goed, ik draai er niet om heen, ik geef mijn mening wel, maar dat moet je maar gewoon accepteren. Ik kijk niet wie er voor mij heeft gereageerd, ik vind de persoon niet belangrijk en merk dat sommigen dat wél zo vinden. Dat bevreemd mij heel erg.

Als ik schrijf: “Bovendien; u zeggen tegen je ouders klinkt verschrikkelijk afstandelijk, alsof je tegen een vreemde praat” en iemand, in dit geval jij, noemt dat zwaar onbeleefd dan heb ik daar heel even genoeg van.
Dit heeft niets te maken met zwaar onbeleefd zijn, mijn mening willen doordrukken of mij gaan vertellen dat ik meer ik boodschappen moet gaan gebruiken. Dat raakt in dit kleine zinnetje kant nog wal!
Ieder ander had dit kunnen schrijven zonder dat je erop had gereageerd, alleen nu het van mij komt is het ineens “zwaar onbeleefd”
Mag ik dan ook even een keer “boos” hierom worden. Stop daar gewoon een keertje mee, dat zou je meer sieren dan dit onnozele gedoe!

En over jouw opmerking van mijn zwaar onbeleefde gedrag (???) zou ik willen zeggen: "Laat je niet zo gaan. Beheers jezelf!!"

Wat mij wel opvalt is dat als ik hier ook maar één letter typ jij direct een hele redenatie gaat houden alsof je door een wesp gestoken word.

Goed, wacht maar tot ik echt door een wesp gestoken word, dan reageer ik nog veel feller!
Nee, zo is het niet!
Het lijkt wellicht alsof ik behoorlijk uit mijn panty spring om een simpele uitspraak, maar het is even de druppel die de emmer doet overlopen! Even vind ik het mooi geweest, mag het een keer?
Mag ik even mijn ongenoegen laten merken omdat je hier iets neerschrijft wat kant nog wal raakt en totaal niets met de inhoud heeft te maken, maar alles met de persoon die het opschrijft. Precies wat er in de vragenrubriek ook telkens gebeurt en ja, daar heb ik even schoongenoeg van. Waarom gebeurt dat zo gemakkelijk, welnu omdat ik een afwijkende mening heb, hoewel het er maar aan ligt wat afwijkend is natuurlijk. Blijkbaar wordt dat niet op prijs gesteld.

Goed, ja je hebt me daarmee gekwetst, omdat het inhoudelijk geen toegevoegde waarde bleek te hebben en je toch zegt dat ik zeer onbeleefd ben..
Kan ik nu een excuus tegemoet zien?

[Jo'tje]

Ik vraag me gewoon nog steeds af waar het idee vandaan komt dat kinderen u 'moeten' zeggen tegen ouderen.
Het lijkt bijna voor een soort bepaling van gezagsverhoudingen te moeten zorgen ofzo.
Mijn nichtjes zijn inderdaad 17 of meer jaar jonger dan ik. Nou en? Ik ben gewoon hun jongste tante, met wie ze leuke dingen doen, flauwe grapjes uithalen, rennen, kroelen etc. En als ik ergens boos om ben of wil dat ze stoppen, dan luisteren ze heus wel. Ook al zeggen ze 'jij' tegen mij. Beleefdheid zit 'm niet in het woordje u.

@Annet76 en Schipje: vecht dit soort dingen ajb even uit per pb

[Annet76]

Ik vraag me gewoon nog steeds af waar het idee vandaan komt dat kinderen u 'moeten' zeggen tegen ouderen.
Het lijkt bijna voor een soort bepaling van gezagsverhoudingen te moeten zorgen ofzo.
Mijn nichtjes zijn inderdaad 17 of meer jaar jonger dan ik. Nou en? Ik ben gewoon hun jongste tante, met wie ze leuke dingen doen, flauwe grapjes uithalen, rennen, kroelen etc. En als ik ergens boos om ben of wil dat ze stoppen, dan luisteren ze heus wel. Ook al zeggen ze 'jij' tegen mij. Beleefdheid zit 'm niet in het woordje u.

Jazeker zit beleefdheid wel in het woordje 'u'. Ik vind het een stuk beleefder om tegen oudere mensen 'u' te zeggen dan 'jij'.
Het zit 'm voor mij in de relatie die ik tot de ander heb. Uit het woordje 'u' klinkt voor mij respect, maar ook zeker een stukje afstand. Die afstand ervaar ik bij mijn ouders niet, vandaar gewoon 'jij'.

@Annet76 en Schipje: vecht dit soort dingen ajb even uit per pb

Yep

[Marnix]

@Marnix, waarom is het meteen onbeleefd als iemand u zegt tegen je terwijl jij dat liever niet wilt? moet een kind zich dan altijd maar aanpassen aan wat die ander wil? Dat vind ik weinig met beleefdheid te maken hebben. Wij zijn volwassen, en kunnen ons veel makkelijker schikken naar wat een kind zegt. Voor een kind is dat veel lastiger. Ik denk dat wij volwassenen ons best een beetje aan kunnen passen, hoor, en het lijkt mij toch niet dat dat 'u' zo'n enorm probleem is, als je het nu doet voorkomen (sorry als het dat voor jou wel is, ik kan het me alleen niet helemaal voorstellen )

Omdat er dan met mijn wensen geen rekening wordt gehouden. Ze moeten koste wat het kost u zeggen, ook al ben ik daar helemaal niet blij mee, vind ik het heel vervelend. Wat is er dan beleefd aan om iemand op een manier aan te spreken waarop hij/zij helemaal niet aangesproken wil worden? Als ze echt beleefd willen zijn, respect voor me willen hebben, spreken me ze aan op de manier die ik fijn vind. Dat is respect, dat je rekening met de ander houdt, respect hebt voor wat die ander wil. Niet zogenaamde beleefdheidsvormen gebruiken waar ik een hekel aan heb en totaal niet op zit te wachten. Want ik vind het echt afstandelijk, informeel... en dus totaal niet passen bij de band die ik met die kinderen heb. Als ze me niet kennen, prima... maar anders zeggen ze maar gewoon jij. Voor kinderen is dat geen probleem, voor mij ook niet. Dus waarom zou je er als ouders dan een probleem creeeren?

[ajl]

Ik ben het op dat punt wel met MissF eens. Ouders bepalen de lijn van de opvoeding en moeten hier juist consequent in zijn naar de kinderen toe. Anders is het voor een kind niet te volgen. Jij hebt liever dat ze jij tegen jou zeggen ( en dat is prima), maar een ander wil weer dat het kind met zn handen eet i.p.v. met een vork ( ik noem maar een gek voorbeeld), terwijl dat kind dat thuis absoluut niet mag. Als het kind zich tegenover meerdere mensen anders mag gedragen is het voor een kind absoluut niet duidelijk wat de norm is. ( en inderdaad over de norm kan je discusiëren)

[Jensje]

Het oudste zoontje van m'n zus is geboren toen ik 9 was, hij zegt nu ook nog 'u' tegen me. Natuurlijk vind ik dat best raar en voor mij hoeft het echt niet.
Maar zij willen hun kind graag zo opvoeden en willen 1 lijn trekken met alle ooms en tantes...Ik vind 't dan ook wel prima.

[Marnix]

Ik ben het op dat punt wel met MissF eens. Ouders bepalen de lijn van de opvoeding en moeten hier juist consequent in zijn naar de kinderen toe. Anders is het voor een kind niet te volgen. Jij hebt liever dat ze jij tegen jou zeggen ( en dat is prima), maar een ander wil weer dat het kind met zn handen eet i.p.v. met een vork ( ik noem maar een gek voorbeeld), terwijl dat kind dat thuis absoluut niet mag. Als het kind zich tegenover meerdere mensen anders mag gedragen is het voor een kind absoluut niet duidelijk wat de norm is. ( en inderdaad over de norm kan je discusiëren)

Het is altijd lastig balanceren tussen wat de ouders willen, wat anderen willen etc. Maar het is niet waar dat het voor een kind niet duidelijk is wat de norm is als het per situatie verschilt. Zoals ik al aangaf, er zijn genoeg kinderen die soms u zeggen en soms jij zonder en vervolgens het allemaal totaal niet meer snappen. Dat kan je gewoon uitleggen, en ze voelen dat formele vs. dat informele enzovoorts goed aan. Kinderen zijn niet dom hoor

Het oudste zoontje van m'n zus is geboren toen ik 9 was, hij zegt nu ook nog 'u' tegen me. Natuurlijk vind ik dat best raar en voor mij hoeft het echt niet.
Maar zij willen hun kind graag zo opvoeden en willen 1 lijn trekken met alle ooms en tantes...Ik vind 't dan ook wel prima.

Jij vindt dat "u" dan niet erg. Maar wat als iemand dat wel vindt? Er zijn hier ook mensen die aangeven er een hekel aan te hebben als kinderen u tegen ze zeggen en ik vraag me af of het dan verstandig is om dat als ouders toch "door te drukken".

[pannenkoek]

Er werkt hier in drukke tijden een man van 68
Hij wil geen meneer genoemd worden door onze kinderen, maar zijn voornaam, maar ze zeggen wel automatisch 'u' dat zijn ze zelf zo gaan doen. onze oudste is 15

Wat iedereen vind moet hij/zij weten,
maar onze kinderen zeggen 'u' tegen ons, en daar zien wij niks afstandelijks in of zo.
Vinden we gewoon netjes.
( net als brood eten met vork en mes, een ander eet uit het vuistje)