Kinderwens

[LauraC]

Pffff, daar schrik ik een beetje van Evelien, dat mensen in jouw omgeving 'verwachten' dat je adopteert als je zelf geen kindjes kunt krijgen. Ik heb zoiets van: doe het met heel je hart of doe het niet, want zo'n kind zit niet te wachten op ouders die er niet voor de volle 100% achter staan. 't Maakt mij geen niets uit of je wilt adopteren of niet, ieder z'n eigen keuze, maar als je het doet, moet je het goed doen

[Bumba]

@LauraC; ja, zo'n kindje is pats-boem per direct helemaal je eigen kindje. Geen seconde heeft het hier vreemd gevoeld. Maar ja, ik ben bevooroordeeld (of moet ik zeggen: bevoorrecht?

Ik vind bevoorrecht mooier klinken............

[Galateia]

En zo is het natuurlijk ook

[liefie]

Vanmorgen weer naar de HA geweest en alleen maar goed nieuws gekregen dat er niks mis is met mijn man zijn sperma (is van topkwaliteit )
Nu wachten we nog een half jaar en ben ik dan nog niet zwanger gaan ze verder onderzoeken doen in het ziekenhuis.
Wij zijn echt SUPER blij.

Als er veranderingen zijn hou ik jullie op de hoogte.

Sterkte iedereen die hier mee bezig is!

[Daphne]

Wat fijn, zeg, zo'n goed nieuws! Hopelijk kunnen jullie ons snel vertellen dat jullie een kindje verwachten!

[Jo'tje]

Dat is inderdaad fijn!

Wat ik me nog afvroeg Liefie: kan het bij jou nog invloed hebben dat je momenteel veel afvalt? Misschien moet je lijf daar best aan wennen? Niet dat zoiets invloed heeft op het hele afgelopen jaar natuurlijk, maar ik vroeg me gewoon af of dat invloed kan hebben op hoe het nú gaat.

Verder veel lastige berichten weer gelezen hier helaas.
Veel sterkte allemaal!

[liefie]

@Jo'tje daar hebben we het bij de HA over gehad maar hij denkt zelf van niet omdat mijn cyclus gewoon hetzelfde blijft bij veel mensen vliegt hij dan op hol.
Hij vond het wel super goed dat ik nu al zoveel kwijt ben want het is wel beter om een ''gezond'' gewicht te hebben en vergroot de kansen ook.

[Sterretje]

Idd kan overgewicht tegen je werken met zwanger worden (net al heel streng lijnen en roken)


@ AG: meid, heel veel sterkte, ook voor je man!

Nog eens een vraagje over adoptie. (Laura en Galateia)
Stel dat jullie al een 'eigen' kindje zouden hebben en je weet dat je daarna nooit meer
een kindje kan krijgen. Zou je dan ook voor adoptie hebben gekozen?
(Hadden we het pas met een paar mensen over. Procedure duurt soms lang, veel leeftijds verschil, gevoel van wel en niet eigen enz..)

[saartje]

Wat mijn man en ik heel duidelijk willen onderscheiden is dat wij adoptie los vinden staan van kinderloosheid (net zoals de meesten hier geloof ik). Veel mensen komen aandragen met DE oplossing: adoptie.... Alsof adoptie een vervanging is van kinderloosheid. Dat zien we toch heel anders. Het valt ons ook op dat veel mensen die 'oplossing' aandragen.
Zoals wij er op dit moment over denken, gaan wij wel de adoptie'molen' in na ons bezoek van de gyn. Wij hebben het altijd al over adoptie en pleegzorg gehad, los van onze gyn-bezoeken. Maar iets roepen en er vervolgens iets mee moeten is wel een verschil.
Ik wil me nooit vergelijken met iemand die een kind heeft verloren hoor, want zo iets ergs weet je alleen maar in te voelen als je het zelf hebt meegemaakt. Maar als iemand een kind verliest, en later een ander kind/baby krijgt kan die baby wel een invulling geven en een nieuw geluk dan wel troost. Maar dat nieuwe kindje is geen vervanging van het kind dat je verloren hebt, en daar kun je nog heel veel verdriet van hebben.
Het feit dat we bijna zeker geen kinderen zullen krijgen is een verdriet op zichzelf. Adoptie is geen vervanging, maar kan ons wel een nieuw geluk geven. En of ik van zo'n kind (ons kind in dat geval) zou houden? Dat is voor ons gelukkig niet eens een vraag maar vanzelfsprekend. Maar ik geloof zeker dat je daar beiden achter moet staan omdat het niet zomaar iets is. En gelukkig zitten wij hierin op 1 lijn.

Pleegzorg hebben wij ook informatie van liggen. Ik heb op de afdeling vaak kinderen liggen die naar een pleeggezin moeten. Ik heb me er in verdiept, en gesproken met mensen die pleeggezin zijn. Wat me opvalt is dat er vaak het advies wordt gegeven om pas aan pleegzorg te beginnen als je zelf helemaal 'gesetteld' ben met je gezin. Nou zal dat voor de één op een ander moment zijn dan de ander. Maar wij zouden liever eerst zelf eigen kinderen (adoptie/natuurlijk) willen, en daarna pleegzorg zodat we die kinders een vast iets kunnen bieden. Dat kunnen we voor ons gevoel nu (nog) niet. Daar komt bij dat het me nu te zwaar lijkt om een kind waar je jezelf aan gaat hechten weer af te (moeten) staan.

Maar goed, ieder heeft natuurlijk eigen keuze en is daar vrij in.

[Galateia]

Nog eens een vraagje over adoptie. (Laura en Galateia)
Stel dat jullie al een 'eigen' kindje zouden hebben en je weet dat je daarna nooit meer
een kindje kan krijgen. Zou je dan ook voor adoptie hebben gekozen?
(Hadden we het pas met een paar mensen over. Procedure duurt soms lang, veel leeftijds verschil, gevoel van wel en niet eigen enz..)

Uhm, simpel: JA. Sterker nog: mijn man en ik waren al met adoptie bezig als eerste keus. Dus daarin is ongewenste primaire of secundaire kinderloosheid nooit een issue geweest. Wij wilden heel graag papa en mama worden en in 2006 hebben we toen gekozen om de adoptie-weg in te slaan. We hebben het dus nog nooit op de natuurlijke manier geprobeerd.

Begin 2008, vlak voor de verplichte cursus begon (en we dus al bijna anderhalf jaar aan het wachten waren in het proces) bleek stomtoevallig na een bezoek aan gynaecoloog om iets heel anders, dat ik waarschijnlijk niet spontaan zwanger kan worden. Het schijnt niet ingewikkeld te zijn, maar zomaar spontaan is de kans wel erg klein. Dan moet ik wel iets slikken. Het is echt wel simpel, hoor, maar naarmate ik ouder word, wordt het wel steeds ingewikkelder. Het advies van de gynaecoloog was om het voor mijn 30ste dan echt te gaan doen. Ik ben nu 28.

Tja. Dat kan, dacht ik toen. We hadden allang gekozen voor adoptie en tot op de dag van vandaag hebben we nooit geprobeerd een biologisch kindje te krijgen.

Dus ik denk dat ik je niet verder kan helpen. Al zolang als dat mijn man en ik praten over een gezin was adoptie ons hart. Onze zoon is net zo eigen als dat jouw dochtertje dat voor jou is. Ja, de procedure was lang, zwaar en we zijn diep gegaan. Maar ik vergeet nooit wat ik voelde op het moment van het telefoontje met het voorstel van ons kindje. Ik werd past boem een mama.

Als we toch een biologisch kindje hadden gekregen, dan zouden we nog steeds een kindje (of meerdere) adopteren. Zonder twijfel. En mocht ik ooit zwanger raken, dan zou ik daarna nog steeds een kindje adopteren. Alles is welkom. Maar voor nu: we hebben besloten het niet eens te gaan proberen. We kunnen niet wachten tot de tweede adoptieronde. En de derde...

Samengevat: wij kennen zeker wel de kinderwens, maar over het verlangen naar een biologisch kindje kan ik niet meepraten, omdat ik dat nooit heb gekend.

[LauraC]

Wat mijn man en ik heel duidelijk willen onderscheiden is dat wij adoptie los vinden staan van kinderloosheid (net zoals de meesten hier geloof ik). Veel mensen komen aandragen met DE oplossing: adoptie.... Alsof adoptie een vervanging is van kinderloosheid. Dat zien we toch heel anders. Het valt ons ook op dat veel mensen die 'oplossing' aandragen.
Zoals wij er op dit moment over denken, gaan wij wel de adoptie'molen' in na ons bezoek van de gyn. Wij hebben het altijd al over adoptie en pleegzorg gehad, los van onze gyn-bezoeken. Maar iets roepen en er vervolgens iets mee moeten is wel een verschil.
Ik wil me nooit vergelijken met iemand die een kind heeft verloren hoor, want zo iets ergs weet je alleen maar in te voelen als je het zelf hebt meegemaakt. Maar als iemand een kind verliest, en later een ander kind/baby krijgt kan die baby wel een invulling geven en een nieuw geluk dan wel troost. Maar dat nieuwe kindje is geen vervanging van het kind dat je verloren hebt, en daar kun je nog heel veel verdriet van hebben.
Het feit dat we bijna zeker geen kinderen zullen krijgen is een verdriet op zichzelf. Adoptie is geen vervanging, maar kan ons wel een nieuw geluk geven. En of ik van zo'n kind (ons kind in dat geval) zou houden? Dat is voor ons gelukkig niet eens een vraag maar vanzelfsprekend. Maar ik geloof zeker dat je daar beiden achter moet staan omdat het niet zomaar iets is. En gelukkig zitten wij hierin op 1 lijn.

Pleegzorg hebben wij ook informatie van liggen. Ik heb op de afdeling vaak kinderen liggen die naar een pleeggezin moeten. Ik heb me er in verdiept, en gesproken met mensen die pleeggezin zijn. Wat me opvalt is dat er vaak het advies wordt gegeven om pas aan pleegzorg te beginnen als je zelf helemaal 'gesetteld' ben met je gezin. Nou zal dat voor de één op een ander moment zijn dan de ander. Maar wij zouden liever eerst zelf eigen kinderen (adoptie/natuurlijk) willen, en daarna pleegzorg zodat we die kinders een vast iets kunnen bieden. Dat kunnen we voor ons gevoel nu (nog) niet. Daar komt bij dat het me nu te zwaar lijkt om een kind waar je jezelf aan gaat hechten weer af te (moeten) staan.

Maar goed, ieder heeft natuurlijk eigen keuze en is daar vrij in.

Helemaal mee eens, ook wat betreft de pleegzorg. Het zouden mijn woorden kunnen zijn.
Het klinkt misschien raar, maar soms voel ik zeker dat de Heere 'dit' allemaal van te voren al wist en dat Hij mij daarom zoveel liefde heeft gegeven voor kinderen. Ik ben heel 'makkelijk' in het 'houden van' van kinderen, of ze nou van mij zijn of niet. Heb ook nooit het probleem gekend van: niet de luier van een 'vreemd' kind kunnen verschonen o.i.d. Misschien maar goed ook want Michael vult er soms wel 5 per dag Wij hebben altijd een groot gezin 'gewild', maakt ons niet uit hoe. Nu weet ik wel dat er qua adoptie een limiet zit aan hoeveel kinderen je mag adopteren. Dat doet nu al pijn...ik zou ze allemaal wel willen hebben. Ok het idee dat wij misschien nog een paar jaar langer moeten wachten tot we weer mogen adopteren, maakt me al verdrietig

[Anne 80]

Ik kan wel een beetje begrijpen dat mensen je in de richting van adoptie sturen.
Niet om dat goed te praten, maar het was voor onszelf eigenlijk helemaal geen vraag.
Voor we trouwden hadden we al zoiets: als we zelf geen kinderen kunnen krijgen willen we graag adoptiekinderen!
En niet om maar persé kinderen te hebben, maar om de liefde die wij er nu al voor voelen.
Als we zelf kinderen konden krijgen hadden we het om de practische reden "de hoge kosten" niet kunnen doen.
Omdat ik (bijna helemaal) gestopt zou zijn met werken hadden we hier niet voor kunnen sparen.

Ik adviseer wel dat als je twijfelt over adoptie, of de mogelijkheid om zwanger te worden klein is, je in te schrijven voor adoptie.
Het duurt allemaal zó lang, en als je uiteindelijk toch besluit om voor adoptie te gaan, ben je al een eindje op weg.
Het eerste jaar gebeurt er toch bijna niks. Dan heb je dat ook maar vast gehad.

Ik kan het eigenlijk niet begrijpen dat iemand die zeker weet niet zwanger te kunnen worden, en een grote kinderwens heeft, niet voor adoptie of pleegzorg kiest. Als ik beelden zie van de kindertehuizen, of er verhalen over lees, verlang ik er zó naar om voor zo'n kindje te mogen zorgen. Alles goed te maken voor zo'n kleintje. De liefde geven die het te kort komt.
Maar wat steken mensen dan weer anders in elkaar he? Misschien ook maar gelukig: anders zou de wachtlijst nog langer zijn...

Wij willen ook aan pleegzorg beginnen als wij adoptiekind(eren) hebben. Zodat die kinderen echt in een gezin mee kunnen draaien.
Momenteel is het voor ons ook nog handig dat ik blijf werken ivm ons spaarpotje voor ons eerste kindje en een eventueel volgend kindje, want ik ga toch helemaal stopen met werken, en adoptie kost toch het nodige.
Door de lange wachttijden voor adoptie hebben we nog getwijfeld om voor pleegzorg te kiezen ipv adoptie, maar we vinden het net als Saartje fijn om eerst een gezin te vormen met een vaste kern. Kinderen die nooit weg gaan.

[Galateia]

Het advies van Anne80 is maar al te waar: als je ook maar ergens een ietsiepietsie aan adoptie denkt, schrijf je dan in. Je kunt altijd je inschrijving weer intrekken en echt, het eerste jaar gebeurt er helemaal niets! En begin inderdaad alvast met sparen

Hier hebben wij ook jarenlang keihard gewerkt om zoveel mogelijk geld te sparen. En met succes, want een tweede en zelfs een derde procedure kunnen we nu bekostigen. En dan zijn we failliet

[LauraC]

Hier mag je dus niet met adoptie beginnen als je nog in de medische molen zit of nog te veel bezig bent met zelf zwanger worden.

[kwebbel]

wat een aparte regel... maar misschien hebben ze in het verleden meegemaakt dat een vrouw toch zwanger werd en de adoptie had afgeblazen.