parsifal schreef: Ik ben kansrekenaar
Interessant! Er was hier een tijdje terug het raadseltje over de drie deuren en de twee geiten en een auto. Ik vloog daar natuurlijk met huid en haar in. T duurde een tijdje voordat ik begreep dat t anders zit.
Het is best een lastig deel van de wiskunde, in ieder geval voor mij. De meest simpele raadseltjes blijken best een diepzinnig inzicht te vergen. (Stel, je hebt een vaas met 50 knikklers, 25 wit en 25 zwart. Ze zijn gehusseld. Je haalt blind een knikker uit de vaas. Als het een zwarte is gooi je em weg, als ie wit is stip je em terug. Hoe groot is de kans dat je en witte trekt. Die is uiteraard afhankelijk van het aantal trekkingen dat al gedaan is, maar hoe zit die functie dan in elkaar? Ik kom daar zelf niet uit, maar t is wel een leuk sommetje).
en mijn specialisatie zou ik geen degeneratie willen noemen. Het verlies van handigheid in algebra weer wel. Ik heb het idee dat het verlies aan mogelijkheden altijd degeneratie te noemen is. Meestal gaat het op populatie niveau om zaken die niet meer nuttig zijn (al zou het prettig voor de panda geweest zijn, als hij een wat breder dieet had gehouden), soms zal echter ook een negatieve mutatie grote gevolgen hebben in een populatie (dat is weer kansrekening

).
Dat ben ik grotendeels met je eens. T kriebelt een beetje om mn verminderde mogelijkheden met talen als 'degeneratie" te bestempelen, maar t is op zich ok.
Ik heb het idee dat de meeste evolutie tekstboeken degeneratie dan ook niet ontkennen.
Dat is ook zo. Een vis die in donkere grotten leeft heeft zo goed als geen ogen meer. Dat heet dan degeneratie van het gezichtsvermogen. Vaak staat daar dan het ontwikkelen van iets anders tegenover, speciale tasters aan de mond (meervallen bijv.)
Ik heb wel het idee dat Kirdneh hier en Peter Scheele in mindere mate positieve mutaties ontkennen. Dat lijkt me weer niet helemaal terecht.
Dat is gewoon zo. Er zijn bossen voorbeelden van positieve mutaties, Het simpelweg ontkennen daarvan is zinloos en onterecht.