Is bekering makkelijker geworden?

[janries]

Ik denk dat deze vraag komt van uit de gedachte dat "bekeerd" zijn een status is en dat men dan een kind van God is.
Ik denk dat bekering ( zich bekeren) een werkwoord is waar iedereen dagelijks toe wordt opgeroepen. En dat bekeerd zijn, als status, iets is wat niet bestaat. Ook een kind van God heeft bekering nodig en moet zich dagelijks bekeren van verkeerde dingen.

[Annet76]

Ik denk dat deze vraag komt van uit de gedachte dat "bekeerd" zijn een status is en dat men dan een kind van God is.
Ik denk dat bekering ( zich bekeren) een werkwoord is waar iedereen dagelijks toe wordt opgeroepen. En dat bekeerd zijn, als status, iets is wat niet bestaat. Ook een kind van God heeft bekering nodig en moet zich dagelijks bekeren van verkeerde dingen.

Wat een geweldige gedachte.....zo heb ik het nog nooit bekeken om eerlijk te zijn.
Wanneer ben je nou wel en wanneer nou (nog) niet bekeerd, ik ben er nog nooit achter gekomen.
Het lijkt inderdaad een soort 'statussymbool', maar elk mens zal er zelf voor moeten werken!

Eigenlijk hebben we het gewoon alle dagen nodig toch?
Wat een verfrissende gedachte op deze maandagmorgen....of middag alweer;)

[mw]

Deze gedachte kom ik ook regelmatig tegen.
Rijst bij mij de vraag: hoe komt het dan mensen (kerken?) bekering hebben gemaakt tot een statussymbool? Terwijl iedereen het ook beaamt, dat ook na bekering, onze oude mens ons blijft aankleven en daardoor een dagelijkse bekering noodzakelijk blijft.

[Annet76]

Deze gedachte kom ik ook regelmatig tegen.
Rijst bij mij de vraag: hoe komt het dan mensen (kerken?) bekering hebben gemaakt tot een statussymbool? Terwijl iedereen het ook beaamt, dat ook na bekering, onze oude mens ons blijft aankleven en daardoor een dagelijkse bekering noodzakelijk blijft.

Is die vraag - met bovenstaande beredenering - dan eigenlijk nog wel van belang?

[mw]

Voor mij is het niet van belang, daar bekering voor mij geen statussymbool is. (maar puur genade wat ik dagelijks nodig heb).

Ik vraag mij af waarom bekering tot een statussymbool is gemaakt. Alleen dat opzich al geeft voor mij stof tot nadenken, maar de tegenstelling die ik benoemde geeft mij nog meer stof tot nadenken.

[Andere Jas]

Ik denk dat deze vraag komt van uit de gedachte dat "bekeerd" zijn een status is en dat men dan een kind van God is.
Ik denk dat bekering ( zich bekeren) een werkwoord is waar iedereen dagelijks toe wordt opgeroepen. En dat bekeerd zijn, als status, iets is wat niet bestaat. Ook een kind van God heeft bekering nodig en moet zich dagelijks bekeren van verkeerde dingen.

Ik weet het niet, ik heb ergens wel eens gelezen dat bekering een innerlijke omwenteling is. Natuurlijk zijn er kleine dingetjes die je dankzij de geneigdheid tot kwaad die een mens eigen is iedere dag de goeie kant op moet draaien, maar in het geheel lijkt een bekering mij toch ook mogelijk als een gepasseerd station. Je hebt gewoon dingen waarmee je eenmalig afrekent als je je bekeert. Het is allebei bekeren, maar over verschillende dingen.

Maar ik dacht dat het probleem juist zat in de wisselwerking tussen bekering en wedergeboorte.

[Marnix]

Deze gedachte kom ik ook regelmatig tegen.
Rijst bij mij de vraag: hoe komt het dan mensen (kerken?) bekering hebben gemaakt tot een statussymbool? Terwijl iedereen het ook beaamt, dat ook na bekering, onze oude mens ons blijft aankleven en daardoor een dagelijkse bekering noodzakelijk blijft.

Volgens mij komt dat een beetje vanuit de nadere reformatie en vanuit de strijd tegen het arminianisme... naar de kerk gaan werd voor velen een automatisme. En in de strijd tegen het arminianisme is door sommigen een houding aangenomen van: De mens kan het niet, God moet het doen. En zo is bekering van een werkwoord een passief woord geworden, waarbij mensen naar de kerk gaan, de boodschap horen en geloven en dan wachten tot de Geest aan het werk gaat en hen bekeert, want zelf kunnen ze dat niet doen.... het is dus geen actie meer maar een status die je gegeven moet worden.

[Harm-J]

Is bekering makkelijker geworden?

M.i. maakt men het soms moeilijker dan het is. Misschien is het beter om eerst eens te kijken wat het woord bekering nu eigenlijk betekent: keren, veranderen, omdraaien. Dit voor dat men er hele theologische conclusies aan verbindt.

Ik zie het woord bekeren als een keuze voor iets maken, e.e.a wil niet zeggen, dat je dan nooit meer van mening, van kerk kunt veranderen. Theologisch gezien: er ineens bent, zonder zonde bent of de ander zijde maar moet afwachten tot je het licht eens mag gaan zien.

Bekeren is m.i. niet gemakkelijker geworden, het is m.i. een levenslang leerproces van keuzes maken. Gelukkig mag je (mijn persoonlijke mening) ook fouten maken (zondigen). Bekering zit m.i. niet in het strak volgen van regels, 2 x per zondag naar de kerk gaan, meer in het met je hart God willen dienen, Jezus volgen met je hart, er zijn voor de naaste.

[Annet76]

Is bekering makkelijker geworden?

M.i. maakt men het soms moeilijker dan het is. Misschien is het beter om eerst eens te kijken wat het woord bekering nu eigenlijk betekent: keren, veranderen, omdraaien. Dit voor dat men er hele theologische conclusies aan verbindt.

Ik zie het woord bekeren als een keuze voor iets maken, e.e.a wil niet zeggen, dat je dan nooit meer van mening, van kerk kunt veranderen. Theologisch gezien: er ineens bent, zonder zonde bent of de ander zijde maar moet afwachten tot je het licht eens mag gaan zien.

Bekeren is m.i. niet gemakkelijker geworden, het is m.i. een levenslang leerproces van keuzes maken. Gelukkig mag je (mijn persoonlijke mening) ook fouten maken (zondigen). Bekering zit m.i. niet in het strak volgen van regels, 2 x per zondag naar de kerk gaan, meer in het met je hart God willen dienen, Jezus volgen met je hart, er zijn voor de naaste.

Dat kan natuurlijk wel zo zijn Harm-J, maar feit blijft wel dat de nadruk telkens op de bekering wordt gelegd.
Het woord betekent keren, veranderen, omdraaien en dat is precies wat men ook bedoelt binnen de theologie. Soms hoor ik mensen praten die ineens bekeert zijn, als door de bliksem getroffen zeg maar.
Hoewel dit natuurlijk mooi is, legt het wel een bepaalde druk bij mensen die dit niet - of anders - ervaren. Daar heb ik dan moeite mee, alsof het voor de één 'vanzelf' komt en de ander er een levenlang op moet wachten.
Kan bekering misschien ook een proces zijn wat zich in je voltrekt en wat een levenlang duurt? Ja, ik denk het namelijk wel, of althans: ik hoop dat!

En nee, het zit hem niet in het strak volgen van regels, maar Jezus volgen met je hart.
Wat zou het fijn zijn als je dat nou toch eens zwart wit op papier kon hebben als bevestiging....., zodat je zeker weet dat het goed zit.
De twijfel of bekering heeft plaatsgevonden blijft me maar achtervolgen.....

[learsi]

[quote="Andere Jas"Maar ik dacht dat het probleem juist zat in de wisselwerking tussen bekering en wedergeboorte.[/quote]

Hoi Andere Jas, wat bedoel jij met" wisselwerking tussen bekering en wedergeboorte"?

[Harm-J]

Dat kan natuurlijk wel zo zijn Harm-J, maar feit blijft wel dat de nadruk telkens op de bekering wordt gelegd.
Het woord betekent keren, veranderen, omdraaien en dat is precies wat men ook bedoelt binnen de theologie. Soms hoor ik mensen praten die ineens bekeert zijn, als door de bliksem getroffen zeg maar.
Hoewel dit natuurlijk mooi is, legt het wel een bepaalde druk bij mensen die dit niet - of anders - ervaren. Daar heb ik dan moeite mee, alsof het voor de één 'vanzelf' komt en de ander er een levenlang op moet wachten.
Kan bekering misschien ook een proces zijn wat zich in je voltrekt en wat een levenlang duurt? Ja, ik denk het namelijk wel, of althans: ik hoop dat!

Deze mening deel ik met jou. De kriebels krijg ik als er een (groeps)druk op "bekering" gelegd wordt, het zij van uit een positie dat het soms lijkt dat men een dag, uur, paraat moet hebben van dat men bekeerd werd. Of de andere zijde dat mensen passief af gaan zitten wachten tot men het licht eens mag gaan zien.

En nee, het zit hem niet in het strak volgen van regels, maar Jezus volgen met je hart.
Wat zou het fijn zijn als je dat nou toch eens zwart wit op papier kon hebben als bevestiging....., zodat je zeker weet dat het goed zit.
De twijfel of bekering heeft plaatsgevonden blijft me maar achtervolgen.....

Misschien is die twijfel juist of soms wel goed, dan blijft m.i. iemand (onder)zoekende. Het lijkt mij persoonlijk beter dan de ander opties van denken (berusten in de gedachte van) ik ben er al of een passieve houding aannemend, wachtende op....
Persoonlijk ben ik er van overtuigt dat God zich laat vinden, als men Hem zoekt, al zal het dan misschien niet altijd op de manier zijn of tijd, die wij mensen wenselijk vinden, achten.

Bij het hanteren of uitgaan van een visie als zijnde passieve/actieve bekering kunnen natuurlijk ook gradatie verschillen voorkomen, dat zal ik niet uitsluiten. Het zal altijd een zaak blijven van m.i. van waar geloof je in, wil iemand in geloven, waar laat iemand zich door leiden. Laat iemand zich leiden door groepsdruk, wat een kerk(leer) wenselijk acht of durf je ook zaken aan Hem voor te leggen, te vertrouwen op Hem, het daar ook te laten liggen omdat je weet dat het daar goed ligt en komt op Zijn tijd en wijze, al zie, voel of zie je het soms (op dat moment) niet.
Ik zeg wel eens wat oneerbiedig: "God is geen kauwgomballen-apparaat", waar je een geldstuk in kunt gooien, je aan de knop kunt draaien en zie daar is de gewenste kauwgombal. Lees: kant en klare oplossing

Voor mij zelf sprekende is het voor mij genoeg om te weten dat Hij er altijd voor mij is, zal zijn met al mijn lek en gebrek, zondige aard, ook in de dagen van twijfel dat ik zelf wel eens aan Zijn bestaan twijfel. Hij laat m.i. niet los wat Zijn hand begon. Ik kan geen datum of tijd aan mijn bekering plakken, soms voelt het voor mij zelf zo: hoe meer ik Hem los laat, soms los wil laten hoe meer Hij mijn hand vast houdt.

"Ik geloof" dat God met een ieder van ons Zijn eigen weg gaat. Ik ben soms wars van mensen die menen voor God te kunnen spreken, menen mij hun regels op te moeten leggen als zijnde de ultieme of enige weg tot God. Of mensen die menen dat strakke regelgeving qua (kerk)leer/opvatting de enige waarheid is.
Ik ben er voor mij zelf sprekende van overtuigt dat een mens niet zonder andere mensen (gemeente) kan, het is altijd een goed iets om een persoonlijke mening, opvatting te toetsen aan een ander zijn mening en als je er samen soms niet uit komt, dat je dit in broederlijke/zusterlijke liefde samen aan Hem voor kunt/mag leggen met de woorden: Heere samen komen wij er niet uit, wilt U ons de weg wijzen.

[Race406]

En in de strijd tegen het arminianisme is door sommigen een houding aangenomen van: De mens kan het niet, God moet het doen. En zo is bekering van een werkwoord een passief woord geworden, waarbij mensen naar de kerk gaan, de boodschap horen en geloven en dan wachten tot de Geest aan het werk gaat en hen bekeert, want zelf kunnen ze dat niet doen.... het is dus geen actie meer maar een status die je gegeven moet worden.

Uit mijn hart gegrepen!
In alle strijd die er is geweest tussen protestanten onderling is dit de wrange vrucht.
De een zeg dat bij de doop iets heel bijzonders gebeurt (Kuyper heeft nooit gezegd dat allen die gedoopt zijn ook bekeerd zijn, maar dat hij ze HOUDT voor kinderen van God, dit in overeenstemming met het doopformulier), en de ander legt meer de nadruk op dat God het moet doen. In de landelijke kerkbladen werd in die tijd heel veel over andere kerken geschreven, wat die allemaal wel niet fout deden, polemieken noemt men dat.
En met ieder stuk (in welk kerkblad dan ook) groef men een spa dieper de grond in, totdat men uiteindelijk zichzelf zo diep had ingegraven in de stellingen van het geloof (iets heel anders dan de 12 artikelen van het geloof, trouwens!) dat men er niet meer uit kon komen.....
Dat, wat Paulus de loop van het geloof noemt, hebben wij veelal gemaakt tot de loopGRAAF van het geloof. En in zo'n loopgraaf kun je veel lopen, maar veel vooruit kom je niet.......

[Annet76]

Dat kan natuurlijk wel zo zijn Harm-J, maar feit blijft wel dat de nadruk telkens op de bekering wordt gelegd.
Het woord betekent keren, veranderen, omdraaien en dat is precies wat men ook bedoelt binnen de theologie. Soms hoor ik mensen praten die ineens bekeert zijn, als door de bliksem getroffen zeg maar.
Hoewel dit natuurlijk mooi is, legt het wel een bepaalde druk bij mensen die dit niet - of anders - ervaren. Daar heb ik dan moeite mee, alsof het voor de één 'vanzelf' komt en de ander er een levenlang op moet wachten.
Kan bekering misschien ook een proces zijn wat zich in je voltrekt en wat een levenlang duurt? Ja, ik denk het namelijk wel, of althans: ik hoop dat!

Deze mening deel ik met jou. De kriebels krijg ik als er een (groeps)druk op "bekering" gelegd wordt, het zij van uit een positie dat het soms lijkt dat men een dag, uur, paraat moet hebben van dat men bekeerd werd. Of de andere zijde dat mensen passief af gaan zitten wachten tot men het licht eens mag gaan zien.

En nee, het zit hem niet in het strak volgen van regels, maar Jezus volgen met je hart.
Wat zou het fijn zijn als je dat nou toch eens zwart wit op papier kon hebben als bevestiging....., zodat je zeker weet dat het goed zit.
De twijfel of bekering heeft plaatsgevonden blijft me maar achtervolgen.....

Misschien is die twijfel juist of soms wel goed, dan blijft m.i. iemand (onder)zoekende. Het lijkt mij persoonlijk beter dan de ander opties van denken (berusten in de gedachte van) ik ben er al of een passieve houding aannemend, wachtende op....
Persoonlijk ben ik er van overtuigt dat God zich laat vinden, als men Hem zoekt, al zal het dan misschien niet altijd op de manier zijn of tijd, die wij mensen wenselijk vinden, achten.

Bij het hanteren of uitgaan van een visie als zijnde passieve/actieve bekering kunnen natuurlijk ook gradatie verschillen voorkomen, dat zal ik niet uitsluiten. Het zal altijd een zaak blijven van m.i. van waar geloof je in, wil iemand in geloven, waar laat iemand zich door leiden. Laat iemand zich leiden door groepsdruk, wat een kerk(leer) wenselijk acht of durf je ook zaken aan Hem voor te leggen, te vertrouwen op Hem, het daar ook te laten liggen omdat je weet dat het daar goed ligt en komt op Zijn tijd en wijze, al zie, voel of zie je het soms (op dat moment) niet.
Ik zeg wel eens wat oneerbiedig: "God is geen kauwgomballen-apparaat", waar je een geldstuk in kunt gooien, je aan de knop kunt draaien en zie daar is de gewenste kauwgombal. Lees: kant en klare oplossing

Voor mij zelf sprekende is het voor mij genoeg om te weten dat Hij er altijd voor mij is, zal zijn met al mijn lek en gebrek, zondige aard, ook in de dagen van twijfel dat ik zelf wel eens aan Zijn bestaan twijfel. Hij laat m.i. niet los wat Zijn hand begon. Ik kan geen datum of tijd aan mijn bekering plakken, soms voelt het voor mij zelf zo: hoe meer ik Hem los laat, soms los wil laten hoe meer Hij mijn hand vast houdt.

"Ik geloof" dat God met een ieder van ons Zijn eigen weg gaat. Ik ben soms wars van mensen die menen voor God te kunnen spreken, menen mij hun regels op te moeten leggen als zijnde de ultieme of enige weg tot God. Of mensen die menen dat strakke regelgeving qua (kerk)leer/opvatting de enige waarheid is.
Ik ben er voor mij zelf sprekende van overtuigt dat een mens niet zonder andere mensen (gemeente) kan, het is altijd een goed iets om een persoonlijke mening, opvatting te toetsen aan een ander zijn mening en als je er samen soms niet uit komt, dat je dit in broederlijke/zusterlijke liefde samen aan Hem voor kunt/mag leggen met de woorden: Heere samen komen wij er niet uit, wilt U ons de weg wijzen.

Ik kan me hier eigenlijk alleen maar bij aansluiten.
Je hebt eigenlijk precies verwoord wat er in mijn gedachten speelt.
Hoewel ik daar persoonlijk wel eens enige druk bij ervaar en moeite heb om dat nog helemaal los te laten. Maar ook dat is een proces wat zich niet in één dag zal voltrekken, evenals een bekering zal ik dan maar zeggen.

Om dan even in de woorden van Race406 te blijven: Ook dit is me echt uit mijn hart gegrepen!