Antidepressiva

[Mortlach]

Nee, niemand kan je verplichten om op te blijven, maar ik vraag me af of je jezelf eigenlijk wel helpt door om 22:00 naar bed te gaan. Omgang met mensen kan moeilijk of vervelend zijn, maar als je jezelf gaat terugtrekken wordt het niet beter.

Daar heb je een punt, maar ik ga vanavond ook gewoon om 10 uur naar bed. Ik heb door omstandigheden gewoon even geen zin om met anderen het nieuwe jaar in te luiden en 'gemaakt' vrolijk te zijn. Ik voel dat gewoon naar bed gaan voor mij vandaag het beste is....

Ik vond het volgende een heel leuk raadsel: Wat is het verschil tussen iemand die "gemaakt" vrolijk meedoet met de mensen om hem heen, en iemand die écht vrolijk ís?
.
.
.
.
.
.
.
Ongeveer 6 maanden.

Ik vond het een hele eye-opener in ieder geval. We weten en erkennen allemaal dat we onszelf makkelijk negatief kunnen beïnvloeden, voor sommigen van ons gaat dat zelfs iets te makkelijk. Maar van het tegenovergestelde, dat we onszelf net zo makkelijk positief kunnen beinvloeden, dat is ineens een gek idee. Ok, ik geef direct toe dat ik toen ik depressief was op een gegeven moment ook geen zin meer had om met beter voor te doen dan ik me voelde. Had ik het maar wel gedaan (had ik er maar de kracht voor gehad), dan was die periode misschien een heel stuk korter geweest.

Dus, ik begrijp je beslissing, ik heb hem destijds zelf ook gemaakt, maar ik ben er nu niet meer zo zeker van of dat destijds voor mij de juiste beslissing was.

[Mortlach]

Inderdaad vind ik het gewoon belachelijk dat mensen gaan vragen naar je vriend... ik was 16 toen ik verkering kreeg, dat hield geen stand, betekend het dan dat ik binnen een paar jaar weer een vriend zal hebben?? Al heb ik geen vriend, maar wel een schat van een hond ! Als die praten kon... ...

Jij als waardevol persoon verandert niet door het hebben of missen van een relatie.

Dat jezelf kritisch beoordelen is zo herkenbaar. In m'n opleiding loop ik daar ook ontzettend tegenaan, ik vind het zo ontzettend moeilijk om tevreden te zijn over m'n eigen werk. Laatst had ik een toets die moeilijk teleren was, de toets ging over een heel boek, ik verwachtte een onvoldoende, al had ik wel geprobeerd om overal maar wat in tevullen, krijg ik m'n cijfer terug heb ik een 7,9, maar toch schoot het even door me heen een 8 of 9, nouja een 10 was nog mooier geweest . Het ging maar om 1/10 punt... en ik weet dat het pure onzin is om zulke dingen te denken, maar toch doe je het wel . Omdat het ff allemaal niet zo lekker loopt, maak ik me zorgen over m'n opleiding dat het niet goed gaat komen, het niet haal ed. Krijg ik laatst een mailtje, van 'm'n schoolbegeleider' waarin geindigd word met; een goede vakantie, rust goed uit en pas op jezelf! Maak je niet te druk om alles, ik heb gehoord dat je het op school prima doet!! Dan moet ik mezelf dat maar gaan aanpraten...

Tja, ik kan maar één ding zeggen: probeer hier (met hulp) zo snel mogelijk van af te komen. (makkelijker gezegd dan gedaan, dan weet ik ook). Ik ben ondertussen zo'n 10 jaar verder dan jij, en kan dus zeggen dat je die houding gewoon van je opleiding meeneemt naar je werk. Ik heb zelfs een periode gehad dat ik bijna niet meer kón werken omdat de stress ervan me bijna teveel werd. Nu zit ik gelukkig veel beter op mijn plek met een fijne baan, maar zelfs hier had ik tot voor kort het gevoel dat mijn contract niet verlengd zou worden, totdat tijdens de jaarlijkse evaluatie echt wel duidelijk werd dat ze me heel graag willen houden. Had ik me dus weer voor niks druk gemaakt. Het kost zo ontzettend veel energie die we beter aan andere dingen kunnen besteden. We hoeven geen 10-en te halen; perfectie is leuk, en we moeten er naar streven, maar we moeten ook accepteren dat we het zelden of nooit zullen bereiken.

Ik had gelukkig op school wel vrij snel totaal geen interesse meer in goede punten. (dat werd ook meer gepushed vanuit thuis). 6 = voldoende. "Voldoende" betekent "goed genoeg!" Ik had het wel met iets anders trouwens, de hele valse eigenschap dat ik mijn eigen doelen omhoog bijstel als ik ze dreig te halen. Ik weeg zo tussen de 95 en de 100 kilo (bij 1.86 kan dat best), maar heb dus soms ineens sportieve buien en dan ga ik sporten en afvallen. Met als doel "90 kilo". en als ik dan 91 kilo weeg, dan denk ik: "oh, maar dan kan 85 ook wel", en als ik dan 86 weeg denk ik "Oh, maar 80 is nog mooier" etc, etc. De psychiater die de therapie leidde die ik gevolgd heb moest heel erg lachen toen ik dat vertelde. "Ja, zo haal je je doelen nooit natuurlijk he!". Nee, en dat is ook zo. Daar moet ik - nog steeds - heel erg mee uitkijken.

En inderdaad als je iets zelf hebt meegemaakt, kun je een ander véél beter begrijpen, snap je hoe een ander zich voelt. Anders kun je dat echt niet!

Inderdaad, en dat geeft ook niks; hun steun wordt er niet minder waardevol onder, het is alleen soms gewoon niet uit te leggen hoe je je voelt en waarom. Tegen jou kan iemand dat later wél uitleggen.

Vorig jaar ben ik ook me bed ingegaan, ik vond het wel prima, was toen ook in een behoorlijke depri bui, me broertje stond wel om 0.00 naast me bed om te vragen of ik nog mee ging naar het vuurwerk tekijken. Al was het natuurlijk wel heel lief van hem dat hij het me vragen kwam, maar ik bleef lekker met m'n hoofd onder het dekbed. Al heb ik zowat heel m'n kussen nat gejankt , voordat ik in slaap viel, inmiddels waren ze ook wel uitgeknald. Vanavond heb ik beloofd wel mee te gaan naar het vuurwerk... dus nu moet ik ook.

En? Hoe was het? Ik heb genoten van andermans vuurwerk hoor

[Acire]

Mis je je man, Laura?

Ja

Bagger! Sterkte!

[LauraC]

@Acire: Dank je, gelukkig hoef ik nog maar ruim 2 maanden En mag ik in de tussentijd een verhuizing gaan voorbereiden

[Daphne]

Dikke hug voor Laura!

[LeChat]

Dikke hug voor Laura!

[Haai]

Dikke hug voor Laura!

[Daatje123]

Dikke hug voor Laura!

[Cornelius]

Paroxetine: werkte nauwelijks, bij beginnen en beëindigen behoorlijke bijwerkingen en in de tussentijd slaperigheid. Mirtazapine: werkt ook nauwelijks, maar ook geen bijwerkingen, alleen de gunstige nevenwerking van slaapverwekkendheid, al moet je je pil dan wel één tot twee uur voor het slapengaan innemen.
Betere ervaringen heb ik gehad met Sint-Janskruid (alleen had ik daarvoor een te gevoelig zenuwstelsel, waardoor ik blijvend overgevoelig geworden ben voor zonlicht, maar dat is denk ik zeldzaam) en Radiola (in Valdispert Stemming, dus samen met Echte valeriaan dat tegen spanning helpt).

[meissie88]

Dikke hug voor Laura!

[christien]

Dikke hug voor Laura!

[Dine]

Dikke hug voor Laura!

Kvind je echt knap, dat je het zo goed doet!!

[*Annette*]

@ Mortlach; Ik heb het aangegeven in de therapie dat ik er o.a. nu erg tegen aanloop dat ik niet tevreden kan zijn over m'n eigen werk. Zo negatief over mezelf kan zijn ... Gister had ik nog een gesprek op school, waarbij mij ook gezegd word maar als jij een ander niet geloofd (bijv. dat dingen wel goed zijn), word je alleen maar wantrouwend en word het alleen maar moeilijker voor een ander om jou dingen te zeggen. Want jij zal het toch niet geloven ... Enja ik denk ook heel snel, zou dat echt zo wezen??

Vanuit thuis is mij ook geleerd een voldoende is prima, je kunt niet meer dan je best doen... maar toch ben ik zo'n figuur waarbij alles perfect moet wezen. Zelfs ik moet perfect wezen, maar dat is onmogelijk... wantja wanneer is iets perfect ? Toch altijd zou ik weer 'n hogere lat opzoeken. Bestond er maar eens een anti-negatief pilletje, dan zou de wereld er heel wat anders uitzien .

Ik ben best wel weer gestresst/gespannen en dat merk ik gelijk aan m'n lichaam, die reageerd er zo snel op. Maagpijn, buikpijn, hoofdpijn ed .

Ik was liever op oudejaarsavond gewoon m'n bed in gedoken, maargoed een andermans vuurwerk was ook wel weer mooi. Maar had het gevoel, dat wanneer ik gewoon na bed was gegaan niks gemist zou hebben. Voor volgend jaar weet ik het wel . En het was zooo koud buiten. Ik ben blij dat de feestdagen weer voorbij zijn . Alleen nu weer in m'n ritme zien te komen...

[Mortlach]

@ Mortlach; Ik heb het aangegeven in de therapie dat ik er o.a. nu erg tegen aanloop dat ik niet tevreden kan zijn over m'n eigen werk. Zo negatief over mezelf kan zijn ... Gister had ik nog een gesprek op school, waarbij mij ook gezegd word maar als jij een ander niet geloofd (bijv. dat dingen wel goed zijn), word je alleen maar wantrouwend en word het alleen maar moeilijker voor een ander om jou dingen te zeggen. Want jij zal het toch niet geloven ... Enja ik denk ook heel snel, zou dat echt zo wezen??

Voor mij hielp heel erg het idee dat dat ontevreden zijn over eigen prestaties gewoon een symptoom is. Je stelt je niet aan, je kan er zelfs weinig aan doen. Wat je wel zou kunnen proberen is vertrouwen hebben. Wantrouwen is een verschrikkelijke emotionele sluipmoordenaar, die je helemaal uit kan putten en waar niets goeds uit komt ("gezond" wantrouwen daargelaten natuurlijk). Ik heb op een gegeven moment echt moeten besluiten dat ik mezelf niet meer objectief kon beoordelen, en dat als vrienden iets positiefs over mij zeggen, dat dat dan hun echte mening is. En dat is heel vreemd, jezelf dwingen een ander te geloven, maar het kan wel. Gewoon als iemand je een complimentje geeft zeggen: "dank je wel" en meer niet. Niet je eigen prestatie afzwakken of marginaliseren. Gewoon "dank je, leuk dat je dat zegt", ook al geloof je er zelf niet in. Het werkt, kan ik uit eigen ervaring zeggen. En het is niet eens heel vreemd, iedereen zou het moeten proberen, ook de wat mentaal stabieleren onder ons. Als je erop gaat letten merk je pas dat bijna niemand goed een complimentje kan aannemen.

Vanuit thuis is mij ook geleerd een voldoende is prima, je kunt niet meer dan je best doen... maar toch ben ik zo'n figuur waarbij alles perfect moet wezen. Zelfs ik moet perfect wezen, maar dat is onmogelijk... wantja wanneer is iets perfect ? Toch altijd zou ik weer 'n hogere lat opzoeken. Bestond er maar eens een anti-negatief pilletje, dan zou de wereld er heel wat anders uitzien .

Die bestaan ook, daar is een hele industrie voor. En het helpt ook nog, maar het helpt vooral je de kans te geven met jezelf aan de slag te gaan. Perfectionisme is ook zo'n gemene sloper. Je stopt er zo ontzettend veel energie in en niemand die het merkt. Weer een verhaaltje uit mijn therapieverleden. Ik zat in groepstherapie en onderdeel daarvan was dat je voor de hele groep een presentatie moest houden. Nu zat er een politieagent bij en die hield een presentatie over alcohol in het verkeer. Hij tekent een situatie over reactiesnelheid op het bord. Alcoholvrij: een kaarsrechte lijn die stopt voor het object. De tweede lijn ter vergelijking met alcohol op: hij tekent een lijn die op het eind een beetje begint te wiebelen. Bij de nabespreking vond hij dat zelf een minpunt, terwijl iedereen dacht dat het er gewoon bijhoorde. Wat hij als misser zag, zagen wij juist als iets positiefs. Dat geeft ook maar weer aan dat je nooit kunt weten hoe anderen iets ervaren, dus waarom zou je ervan uitgaan dat het negatief is?

Ik ben best wel weer gestresst/gespannen en dat merk ik gelijk aan m'n lichaam, die reageerd er zo snel op. Maagpijn, buikpijn, hoofdpijn ed .

Tja, langdurige stress uit zich zeker in allerlei klachten. Ik kreeg vroeger pijn in mijn rug, tegenwoordig trek ik mijn schouders op. Collega's zien het al aan me. "Hee, je bent gespannen, want je loopt weer met opgetrokken schouders." Ergens mag je blij wezen dat je er zo snel op reageert. Je krijgt dat tenminste snel een signaal dat er iets niet goed gaat. En dus kun je op dat signaal reageren.

Ik was liever op oudejaarsavond gewoon m'n bed in gedoken, maargoed een andermans vuurwerk was ook wel weer mooi. Maar had het gevoel, dat wanneer ik gewoon na bed was gegaan niks gemist zou hebben. Voor volgend jaar weet ik het wel . En het was zooo koud buiten. Ik ben blij dat de feestdagen weer voorbij zijn . Alleen nu weer in m'n ritme zien te komen...

Mijn oudejaars was eigenlijk heel erg gezellig. Dat zeg ik niet om een lange neus te maken, maar puur omdat zo'n avond vaak echt hardstikke leuk zijn als je je er een beetje aan kunt overgeven.

[leen10]

.