Filosoof schreef:Wat het gebod an sich ook impliceert, het grootste gebod is niet dat Hij één is, maar dat wij Hem boven alles moeten liefhebben. Zo simpel is het.
Dat God als één wordt beschouwd betekent geenszins dat Hij een drie-enigheid omvat.
Wat ik bedoelde is dat iets liefhebben betekent dat je weet wàt er wordt liefgehad. De aard van God zit ook niet in het gebod maar gaat eraan vooraf.
Als ik mijn geliefde zeg: "Lief, wij zijn één," dan bedoel ik daar enkel mee dat wij innerlijk verstrengeld zijn. Dat onze harten één zijn, als het ware. Dat maakt ons geen twee-enigheid. Het maakt ons enkel een verlengde van elkaar, in zekere zin.
Ja, maar een aangetekende brief mag jij wel krabbelen voor je lief, wat dat betreft zijn jullie tweeënig, en zo zijn er nog wel meer, en wat sluitendere contexten te verzinnen. Maar dit gaat altijd een beetje mank, voor iedere context waarin je met elkaar vereenzelvigd bent is er ook een context te verzinnen waarin je elkaars verlengde bent. Het is dan ook de vraag welke van de twee valt onder tweeënigheid, welke tweeënigheid uitsluit, of dat een of beiden ergens anders onder valt, of juist allebei onder tweeënigheid valt.
Het punt hier is dat er wel bijbelse gronden te vinden zijn voor de Drieënige God en dat mijn vermoeden is dat Mohamed een zelfgefabriceerde hermeneutiek erop nahoudt en zo tot de conclusie komt dat er geen bijbelse grond is voor een Drieënige God.
Jammer hoor.