Gisteren stonden er voor mij in de supermarkt (in een lange rij) een moeder en vader met hun kindje. Het kindje zat in het winkelwagenzitje.
Het kindje was aan het 'spelen' met het pinapparaat bij de kassa, knopjes indrukken, aan het stekkertje trekken en kraaien van plezier natuurlijk. De caissière ergerde zich hieraan, en de ouders? Die trokken zich er niets van aan. Tot de caissière de ouders vriendelijk verzocht om in te grijpen in verband met het 'peuteren' aan het stekkertje.
De vader haalde het kinderhandje weg, krijsen.. krijsen.. (ik hoor het nu nog bijna in mijn oren). De vader trok zich gelijk terug, en het kinderhandje zat binnen mum van tijd weer aan het stekkertje.
Toen gebeurde er iets, dat mij versteld deed staan:
Mama haalde een zak met zoetige spekjes tevoorschijn en toen had het kinneke even iets anders in de handen en de mond. Voor eventjes was het kindje stil... daarna volgde direct weer een spekje, vijf intotaal waren het er volgens mij.
Alles leuk en aardig, maar nu heeft dit kindje nog niet geleerd wat hij niet mocht. De ouders hadden moeten uitleggen dat hij niet mocht spelen met het pinapparaat want dat is nou eenmaal geen speelgoed. Dit hadden zij kunnen doen door het handje desnoods iets steviger beet te pakken en te zeggen:
niet doen, dit is niet van jou en geen speelgoed! heb je dit goed begrepen?Een kleine pedagogische tik op het handje was daarna op zijn plaats geweest als het kindje nog niet wilde luisteren. Dat kregen vele kindjes vroeger ook, in plaats van spekjes. Aan zo'n lichte pedagogische tik ter verbetering van onwenselijk gedrag houdt niemand een trauma over.
Tegenwoordig mogen kinderen alles, komen in een gespreid bedje terecht, maar ondertussen dalen de normen en waarden af naar een ongekend dieptepunt.
Rara, hoe komt dat.
