Oke, we hebben dus vastgesteld, dat bapto (en ook baptizo)
onderdompelen betekent, en dus iets in een vloeistof doen en het er weer uithalen. Het vreemde is, dat als vertalers alle bijbelteksten over de doop zo zouden vertalen, dat ze dan de R.K. kerk en alle traditionele protestantse kerken over zich heen krijgen. Maar het is wel correct.
Stukje kerkgeschiedenis:
De doop is
sacrament genoemd. Het woord sacrament is een van oorsprong R.K. uitvinding (de R.K. kerk onderscheidt er zeven) en betekent
een heilige handeling, waardoor een aspect van de genade van God aan de ontvanger van het s. wordt medegedeeld. In de R.K. leer wast de doop de erfzonde af.
Dat is de oorsprong van de kinderdoop. Je kunt dat immers het beste zo vlug mogelijk doen, want dan ben je immers van die ellendige erfzonde af.
Hat lijkt op het genoemde reinigingsritueel, maar Petrus schrijft, dat de doop een bede is van een rein geweten tot God. De doop vindt dus
na de reiniging plaats. Dit lijkt me belangrijk, want de bijbel kent geen sacramenten. Het idee van sacramenten betekent, dat een mens door een bepaalde handeling te verrichten, iets van God kan meedelen. Alsof een mens de beschikking heeft over de genade. En dat is precies wat de R.K. kerk leert: je ontvangt de genade alleen via de kerk, door de handelingen van de priester. Hiertegen heeft de Reformatie zich - terecht verzet, maar het vreemde is, dat ze dat niet consequent doortrokken en dat de sacramentsgedachte, zij het in iets gewijzigde vorm, bleef bestaan.
Paulus zegt dat de doop een teken is van onze vereenzelviging met de dood en opstanding van Christus (Rom. 6). Petrus zegt dat het een bede is van een rein (dus reeds gereinigd) geweten. Daar gaat dus bekering en wedergeboorte aan vooraf. Ik vind het jammer, dat de reformatoren dat over het hoofd hebben gezien en de R.K. traditie van kinderdoop hebben gehandhaafd. En helaas hebben de reformatorische kerken de leer van de reformatoren min of meer heilig verklaard, zodat ze dit later ook niet hebben gecorrigeerd.
Overigens, de weinige kerkgebouwen die overgebleven zijn uit de tijd van voor Augustinus, hebben allemaal grote doopbassins, waar een volwassene in past. Kinderdoop was onbekend. In de derde eeuw is het zelfs het gebruik geweest om mensen, indien mogelijk, pas op hun sterfbed te dopen. Ze dachten nl. dat zonden die na de doop werden gedaan, niet meer vergeven werden. Dus dan maar vlak voor de laatste adem uitblaast. Het is natuurlijk wel lastig te plannen...
Augustinus was de eerste die een erfzondeleer formuleerde en daarmee was de kinderdoop geboren. Dus van het ene uiterste (vlak voor de dood), naar het andere (vlak na de geboorte). Overigens heeft het lang geduurd, voordat de kinderdoop algemeen was en de kerk was er ook niet fanatiek in. Er zijn in Italië zelfs nog kerken uit de 10e eeuw met een doopbassin voor volwassenen! Pas toen de doopsgezinde beweging opkwam (uit de reformatie - er waren er dus wel, die ook deze katholieke gewoonte durfden te corrigeren), verhardden de standpunten. De Calvinisten probeerden de kinderdoop bijbels te verklaren en gebruikte daar dan de OT-ische reinigingsrituelen voor (maar de doop is geen reinigingsritueel), en de 'verbondsgedachte', waarbij de doop als substituut voor de besnijdenis werd gezien ('Het verbond met Abraham, Zijn vrind, bevestigt Hij van kind to kind'). Voor deze link is echter geen enkel bijbelse aanwijzing.
Ik zie de kerkgeschiedenis vanaf Constantijn als een neergaande lijn, waarin het evangelie in de Middeleeuwen totaal verwaterd werd door de kerk van Rome, gevolgd door een opgaande lijn, die begon met de Reformatie. In de reformatie herstelde God de bijbelse heilsleer van genade. De R.K. kerk accepteerde het niet, gooide de reformatoren eruit en de scheuring was een feit. De reformatoren werden vervolgd. Later kwam de doopsgezinde beweging, waarin God m.i. de bijbelse doop herstelde. Maar helaas zaten de reformatoren op dat punt vast aan de traditie en ze gooiden de doopsgezinden eruit (mijn vader werd in 1962 uit de N.H. gezet, omdat hij zich als volwassene had laten dopen=onderdompelen). En ze begonnen zelf ook te vervolgen. In de 20e eeuw kwam de charismatische beweging, waarin God het zicht op het werk van de Heilige Geest herstelde. Maar helaas werden die er ook uitgesmeten, alhoewel er de laatste jaren wat ruimte voor begint te komen. Dus uiteindelijk zie ik, dat God de bijbelse waarheid herstelt, want er moet in de eindtijd een krachtige gemeente zijn, die hersteld is van de door de eeuwen aangerichte schade.
Ik ben blij met het herstel, maar ik vind het jammer, dat kerken, als ze op een moment het licht gezien hebben in een aantal aspecten van de bijbel, dat ze daar een dogmatische muur omheen zetten en dat dan eeuwen lang niet meer ter discussie stellen. Ik vrees dat de reformatorische kerken daarom nog altijd kinderen besprenkelen (sorry, maar ik noem het geen dopen, omdat ik 'rood' niet 'blauw' noem en de 'mis' geen 'avondmaal').
