Vriend met dyslexie...

[*Girly*]

Hallo,
Ik heb al een hele poos verkering, met een jongen die dyslexie heeft, in best wel erge mate, in het begin heeft m'n moeder er veel over 'gezeurd' of ik wel wist wat ik mezelf aan deed, etc. Ik heb het toen genegeerd, maar ook wel een paar x flinke ruzie daardoor gehad.

Nu we serieuzere trouwplannen krijgen, en we echt naar huizen kijken etc, heeft m'n moeder het er weer heel vaak over, of ik het wel zie zitten, want 'weet ik wel hoe veel ik mezelf aan doe'? 'Later' moet ik alle administratie doen, uit de Bijbel lezen aan tafel, hij zou nooit onze kinderen (als we die mogen krijgen) kunnen voorlezen, en zo zijn er nog gruwelijk veel voorbeelden op te noemen...

Het werd nog erger toen ik haar vertelde dat zijn vader zijn 'administratie' bij houd, omdat hij dat gewoon simpelweg niet zelf kan...Ja hij kán het wel, maar moet daar gruwelijk veel moeite voor doen, omdat lezen gewoon té moeilijk voor hem is...Hij is absoluut niet dom, maar het lezen lukt gewoon niet...

Wie heeft tips hoe ik hier mee om moet gaan, want ik word er zo enorm moe van, om het telkens maar weer uit te moeten leggen, dat ik het voor hem over heb, dat ik het niet als een last zie, dat er genoeg hulp valt te krijgen, mocht ik het niet zien zitten...

[Daphne]

Wat vervelend voor je! Ik begrijp goed dat je er moe van wordt het steeds uit te leggen.
Ik denk dat je je moeder het beste kunt laten weten, dat je zélf voor je vriend hebt gekozen, dat je van hem houdt ondanks zijn 'gebrek', dat jij het niet als een last ziet en dat je moeder 'moet leren' dat te accepteren. Het is jóúw keus, jij bent van plan de rest van je leven met hem te delen, je moeder niet.
Sterkte ermee!

[mw]

Pff... je moeder ziet wel hele grote, onnodige beren op de weg.
Dyslexie is iets waar prima mee te leven valt. Dat zullen jullie zelf het beste weten.

Je zou je moeder dezelfde bal terug kunnen kaatsen. Wat is er mis mee dat jij uit de bijbel leest? Je vriend kan het bidden en danken voor zijn rekening nemen. En whatever , zij hoeft zich niet eens met de verdeling te bemoeien. je vriend kan de kinderen op een andere manier vermaken dan voorlezen. Waar maakt zij zich druk om, die kinderen ziijn er nog lang niet en het voorlezen is nog verder weg.
En de administratie hoeft zij zich niet mee te bemoeien .

Misschien moet je je moeder maar eens uitlegen dat er ergere dingen zijn, zoals lichamelijke of psychische handicaps. En dat er ook veel last nog kan komen, die onzichtbaar is. Als dat openbaar komt verwacht ze toch ook niet dat je van hem gaat scheiden?
Daarnaast zou juist zij jou moeten voorleven in het onvoorwaardelijk liefhebben en accepteren van je aanstaande man.

Hoe denkt je vader erover? En wat vindt je vriend van de mening van je moeder?

Ik wens jullie veel geluk toe en hoop dat je moeder jullie voorbereidingstijd niet te veel vergalt.

[kwebbel]

Pff heftig Girly! Veel sterkte ermee!
Idd wat Daphne zegt: Jij hebt zelf voor je aanstaande gekozen met al zijn dingetjes erbij. Mijn man heeft ook dyslectie (niet heel erg maar matig). Hij leest wel uit de Bijbel maar het gaat wat langzamer en met horten en stoten, maar hij doet het!
Laat je moeder niet links liggen maar laat duidelijk weten dat jij voor hem hebt gekozen, dat je van hem houdt, etc.
Als jij uit de Bijbel leest, kan je vriend bidden/danken etc. Daar is toch niks mis mee?

veel sterkte nogmaals met het 'probleem', ik hoop echt dat jullie gelukkig worden/zijn !!!!!

[kirsten]

Het klinkt misschien heel raar, maar trek je er niets van aan. Natuurlijk zijn er wat lastige dingen zoals je zelf ook aan geeft, maar waarom zou je je laten tegen houden? Met een beetje aanpassen en hulp van anderen moet je ver komen. Misschien kan je vriend later je kinderen geen boekje voorlezen, maar ik kan niet herinneren dat mijn vader dat ooit heeft gedaan. Hij was meer van de spelletjes en mijn moeder van het voorlezen. Prima toch?

[*Girly*]

Tja..normaal ben ik heel nuchter onder zulke dingen, en ik heb op allerlei manieren proberen duidelijk te maken dat ik het wél zie zitten, dat ik van hem hou zoals hij is, dat die dyslexie ons niet in de weg staat, dat we er mee kunnen leven, om het even heel overdreven te zeggen....
Maar niiks schijnt te helpen, en 'k word er onderhand echt gek van...zodra het woordje dyslexie valt heb ik de neiging keihard te gaan gillen (bij wijze van spreken dan)
Ik heb haar ook 's haarfijn uitgelegd wát dyslexie was, stond ze eerst versteld van, ze had er ander beeld bij, maar ze gaat gewoon weer op de oude toer verder...

[elvira (gast)]

Hoi Girly, ik snap heel goed wat je bedoelt! Ik had vroeger ook verkering met een dyslecticus. Mijn ouders hebben er nooit iets over gezegd (gelukkig maar, anders was ik echt boos geworden!), en ik weet uit eigen ervaring dat er prima mee te leven valt!
Ik denk echter wel dat het een aandachtspunt voor je relatie: hoe gaan jullie beiden daarmee om? Hoe voelt hij zich eronder dat jullie het standaardpatroon van "man leest uit de Bijbel voor" etc. niet kunnen volgen en dat hij voor veel dingen sterk van jou afhankelijk zal zijn? Uit eigen ervaring weet ik dat veel mannen hier problemen mee hebben en ik denk dat het goed is dat jullie het daar eens over hebben.

Wat in mijn verkering destijds voor ons beiden ook heel lastig was, was dat hij het gevoel had dat ik veel 'sneller' was, door zijn dyslexie: ik redeneerde te snel voor hem, ik moest veel dingen overnemen, etc. Hij was echt wel intelligent, maar had altijd het gevoel dat hij heel dom overkwam, dat hij de dingen die hij wilde schrijven of zeggen, niet goed kon schrijven of zeggen. Dat zijn dingen die jullie misschien ook al zijn tegengekomen en waarvan ik denk dat het handig is dat jullie daar eens over praten.

Met betrekking tot je moeder: haar angsten zijn zeker wel reëel, maar als ze voor jullie (zeker met de nodige voorbereiding) geen probleem vormen, dan zijn die niet langer reëel te noemen! Praat er open met haar over. Ik vraag me trouwens af waarom ze daar zoveel nadruk op legt: waardoor is haar angst ontstaan? Dyslexie vind ikzelf een heel onschuldige aandoening, zeker geen reden om iemand af te wijzen. (ik heb bijv. om heel andere redenen een punt achter mijn verkering gezet, destijds)

Veel sterkte ermee en heel veel geluk voor de toekomst!
groeten, elvira

[*Girly*]

Hij vind het zeker niet fijn dat hij mij met bepaalde dingen 'moet belasten' maar heeft zich er bij neer gelegd...Hij heeft er vrede mee dat het niet anders is...
Ik verbeter hem nog wel 's als hij spelfouten maakt, de ene x pakt hij dat positief op, andere x word ie pissig......Maar denk dat dat gewoon met het humeur te maken heeft, want hij heeft me ooit gezegd dat hij het fijn vond dat ik hem verbeterde, want zijn spelling ging, voor zijn gevoel, vooruit!

En die angstvan m'n moeder, ik snap het niet...Ze was in het begin ook al niet al te positief over hem, maar ik had haar nog niet verteld van zijn dyslexie t oen, en toen ik het wél vertelde ging ze daarop verder..Maar ik begin ook steeds meer te twijfelen of het nou aan zijn dyslexie ligt, of aan hem zelf...Heb het haar wel 's gevraagd, maar krijg dan geen antwoord!
Als ik hoor van een vrouw waar ze werkt, hoeveel ze het over m'n zussen en hun vriend/man hebben, en dat ze het nooit over mij en m'n vriend heeft...(ik kwam bij die vrouw, toevalig met m'n vriend, stond ze helemaal versteld dat ik verkering had...Toen had ik al 8 maand verkering met hem...)

[elvira (gast)]

wat vervelend, Girly! Ik zou er haar eens heel open en eerlijk naar vragen, waarom ze zo negatief is.
Het komt namelijk op mij over alsof ze jouw vriend vanaf het eerste moment al niet 'mocht' en de dyslexie voor haar een prima excuus is, kritiek op hem/jullie relatie uit te oefenen. Aangezien jullie hebben besloten, samen verdere stappen op weg naar een gezamenlijk leven te nemen, lijkt het me beter haar onvrede/ergernis/bezorgdheid/wat het ook is, meteen uit de weg te ruimen ipv dat het nog jarenlang blijft dooretteren.
Beter 1 x een flinke ruzie, waarin meteen alle ergernissen open op tafel worden gelegd en de misverstanden worden opgelost, dan jarenlang onderhuidse spanningen en kritiek op je man te moeten verdragen...

Mocht je dit gevoel (ik heb nu iets uit je berichten geïnterpreteerd, misschien zit ik er wel helemaal naast!) zelf ook hebben, dan zou ik het haar vragen en benadrukken dat je graag een eerlijk antwoord wilt. Als ze dan weer over de dyslexie begint, dan zou je nog een keer kunnen zeggen dat je het gevoel hebt dat dat het punt niet is. Het zal waarschijnlijk geen leuk gesprek worden, maar hopelijk los je op die manier wat tegenzin op en schep je op die manier een prettiger sfeer voor de toekomst!
Veel succes!
elvira

[Dine]

Girly, sterkte!! Weetje, misschien moet je je moeder het eens omgekeerd vragen: zo van, stel dat ik iets had, dat ik bijvoorbeeld chronisch ziek was, was je dan niet blij voor me geweest dat ik verkering had gehad met een hele lieve jongen die voor me wil zorgen en me ook af en toe ergens mee wil helpen? Ik denk dat ze dan juist heel gelukkig zou zijn, maar dat ze er niet 'aan wil' dat het omgekeerde ook het geval kan zijn en dat jij daar geen problemen mee hebt. Zelf ben ik chronisch ziek en heb ik veel minder energie dan een normaal iemand en ook aardig wat pijn. Maar mijn vriend vindt dat helemaal niet erg en houdt zielsveel van me.. Ik moet hem ook regelmatig om hulp vragen om iets en er is zelfs een kans dat ik later veel minder kan dan nu.. Maar we houden van elkaar en liefde gaat boven alles uit! Misschien moet je moeder dat ook eens beseffen..Heel veel sterkte toegewenst en het is jouw keuze he! Niet die van je ouders, hoe vervelend het ook is dat ze het niet met je eens zijn (heb ook ervaring )

[Gerdien B.]

Het geen Elvira schrijft, kwam ook bij mij op.

Ten eerste heel veel sterkte met deze situatie. Dit is echt rot! Van die opmerkingen over je relatie, dat anderen het zien zitten komen hard aan.


Ik zou de rollen proberen om te draaien en bij je moeder na te gaan vragen waarom ze er problemen mee heeft (of er geen andere redenen onder deze opmerkingen zitten, maar dat ze de makkelijke weg kiest van dyslexie). Ook als jij aangeeft geen problemen te hebben met de administratie doen en voor te lezen. Misschien kan hij wel aan kinderen een verhaal vertellen. Dat vond ik als kind vaak leuker dan voorlezen. Het is toch niet erg dat jij uit de Bijbel leest, hij kan bijvoorbeeld het gebed doen.

Daarbij is en blijft het jou keuze. Als jij het ziet zitten, dan zou ik er voor gaan. Er zijn geen perfecte mensen op deze aarde, dus een perfecte schoonzoon zal zij nooit krijgen.

[Mortlach]

Je kunt ook gewoon keihard zijn en tegen je moeder zeggen: "Man, je kutn hoog of laag springen, trouwen zullen we! En als je niks positiefs te melden hebt, kun je voortaan beter je mond houden." Als je zelf zo geraakt wordt door haar opmerkingen, kun je beter één keer duidelijk zijn en de confrontatie aangaan en dat je er dan vanaf bent.

Maar vragen wat haar nu echt zo dwars zit, is ook zeer aan te raden. Wel een goede oefening voor jou ook, om echt te luisteren. Het zal wel flink op je tong bijten worden, maar als je echt naar je moeder kunt luisteren zonder "Ja, maar" te gebruiken, misschien komt dan aan het licht wat er echt speelt.

Verder moet je problemen niet groter maken dan ze zijn. Ja, bepaalde dingen kan je man straks minder goed, kinderen hun huiswerk overhoren of voorlezen ofzo. Maar wie weet is het wel weer een geweldige verhalenverteller, een knutselvader of neemt ie ze mee de natuur in. Zoals gezegd, er is altijd wel wat. Iedereen heeft zijn gebreken.

[Daatje123]

Tja, in een huwelijk met twee mensen is er toch altijd een soort van evenwicht. Mijn man kan bijv. heel goed klussen, administratief bakt hij er nix van. Dus doe ik de administratie en klust hij ons huis mooi.

Zo zou jij kunnen bijbellezen, kinderen voorlezen, met huiswerk helpen en je (toekomstige) man zal ergens anders weer goed in zijn. Wat mortlach ook zegt, verhalen vertellen, dingen doen.

Zolang jullie zelf tevreden zijn met het evenwicht dan komt het goed!

[smArtjan]

Achter elke succesvolle zoon staat een stomverbaasde schoonmoeder....
Alleen moet jouw ma nog tot het besef komen dat ook een dyslectische schoonzoon goed voor haar dochter kan zorgen.
Het is lastig om te bepalen wat je moet doen, bij mij zou dat afhangen van de band die ik met mn moeder heb.
Je kan ervoor kiezen om haar links te laten liggen door haar bij veel dingen niet te betrekken. Op die manier maak je duidelijk dat je haar niet nodig hebt om je plan te trekken en dat je keuze voor je vriend vast staat.

Heb je het er ook weleens over met je vriend zelf? Wat vind die ervan?

Je zou je moeder ook gewoon eens kunnen confronteren met gebreken die ze zelf heeft, of dingen waar ze totaal niet goed in is (en liever aan je vader overlaat). Waarschijnlijk is dat niet leuk om onder ogen te moeten zien voor haar (want blijkbaar kent ze zichzelf ook nog niet), maar het is het proberen waard.

[meissie88]

Wat naar Girly! En ik sluit me bij de rest aan..