Een persoon schreef:
Die laatste vorm van denken, maakt een onderscheid tussen neigingen, gedachten en zogenaamde acties van je wil. Dat is een prima en zeer vruchtbaar onderscheid voor allerlei gebieden van het leven. Al was het alleen maar omdat in feite heel het Westers juridische systeem op dit typisch door het christelijke denken geinspireerde onderscheid is gebaseerd. In feite komt daar ook het onderscheid van 'wel zijn, maar niet doen' vandaan. Niet eens zo'n vreemd idee dus. We zijn er toch ook over eens dat je niet zomaar moet toegeven aan wat er ook in je opkomt? Een supergemene *censuur* doodschieten, kan ook een neiging zijn die in je opkomt. Waarom mag je daar niet aan toegeven, maar wel aan het verlangen dat een gozer met je tongt?
In antwoord daarop, schreef ik:
Het onderscheid zoals hierboven en toegepast op de homoseksuele-praxis, is bijbels niet goed te onderbouwen. Hooguit met knip, plak en een hoop inlegkunde en op basis van regels tekst die uit de context worden gescheurd. Volgt men deze draad, dan verzand men in discussie over de 7 (gewraakte) bijbelteksten. Op basis hiervan kan men m.i. geloven wat men er in wil lezen, hoe men het wil uitleggen en in wat voor context iemand het leest. Merendeels strand men hier mee in eindeloze en oeverloze discussies. Het meest makkelijke om hier mee weg te komen is door te stellen: 'Als er één uitleg was van de bijbel en zijn inhoud, was er ook maar één kerk'.
Praxis staat voor uitvoering, dit kan men op 2 manieren opvatten inderdaad. Als bewuste daad, maar ook onbewust. Die 2 zijn haast niet te scheiden. Zouden ze zuiver te scheiden zijn, dan zou men kunnen spreken over een volmaakt mens. Die mens bestaat niet. De ander kant van die zelfde mens in een aards bestaan zou zijn, een levenloze lappenpop zonder eigen wil.
Wat betreft het Westers juridische systeem, daar ziet men ook dat bewust en onbewust niet altijd goed te scheiden zijn. Het is niet altijd handig om toe te geven aan wat er soms door de psyche ingegeven wordt dat is een feit. Er aan ontkomen lukt niet altijd. Zou een mens ten allen tijde de psyche weten te kunnen onderdrukken of tegen te houden, zou er (weer) sprake van een volmaakt mens zijn. Alle negatieve emoties zouden in dat geval onderdrukt kunnen worden. Dit is geen realiteit. Een mens heeft nu eenmaal negatieve emoties nodig om zich te kunnen uiten. Zelfs in de bijbel zijn hier genoeg voorbeelden van te vinden. Denk aan angst, woede, bezorgdheid, etc etc.
Als men het draadje nog verder doortrekt, kan men tot de conclusie komen dat men de heteroseksuele mens vanuit een bijbelsevisie tot ubermens bestempelt en de homoseksuele mens tot underdog. Een homoseksuele mens zal dus nooit tot (geestelijke)groei kunnen komen. Dit, omdat men van hem verwacht dat die volkomen volmaakt leeft in daad en denken. Hier loopt de kerk uit de pas. Het is n.l. die zelfde kerk die stelt dat als iemand de praxis niet beoefend wel zuiver kan leven. Ik meen met het hierboven geschrevene te hebben aangetoond, dat de redenatie van de (meeste) kerken dus niet kloppend is?
Slotsom: Men verwacht van een (homoseksuele) mens, iets wat niet mogelijk is of nooit zuiver beleden kan worden!
En in reactie op Elbert:
Elbert schreef:Wat ik wel beweer is dat het huwelijk als instelling een afspiegeling is van Christus en Zijn gemeente. Dát huwelijk is volmaakt. Zo mogen we het huwelijk dan ook ontvangen: als afspiegeling van het volmaakte huwelijk tussen Christus en Zijn Bruid.
Ook het ongehuwde leven past daar trouwens in: wie ongetrouwd wil leven tot eer van God, is daarmee in de eerste plaats deel van de Bruid die zich volledig op haar Man richt. Daarom kan Paulus zeggen dat het beter is om ongetrouwd te blijven.
Christus en Zijn gemeente staat voor mogen op kijken (met zijn allen naar Hem), dat huwelijk is nu nog niet volmaakt. Het zal pas volmaakt zijn bij de nieuwe hemel en aarde. Je zei zelf eerder al dat daar geen sprake meer zal zijn van huwelijken. Als het "nu" al een volmaakt huwelijk zou zijn was er ook sprake van één kerk, helaas is dat niet zo..
Gelukkig ligt er wel een belofte, van hoe het later zal zijn!
Het is ook niet goed om Christus en zijn gemeente als zijnde louter heteroseksueel uit te lezen, daar Christus een man was. Hoe moet je dit dan uitlezen voor de mannelijke gemeente leden? Daarbij doet men Christus te kort, die voor de gehele gemeente gestorven is. (lees: een ieder die in Hem geloven wil) Men moet beeldspraak niet uit zijn verband willen trekken om het voor eigen parochie te willen gebruiken.
Men kan ervoor kiezen om niet te trouwen en dit te willen doen tot eer van God. Let wel dit wordt gepresenteerd als een persoonlijke keuze, niet als een gebod. Toch zal deze relatie ook niet rein zijn, daar de geest niet uitgeschakeld wordt. Niet bij een heteroseksuele man/vrouw, niet bij een homoseksuele man vrouw. Niets van wat men doet of laat voor God in dit leven is volmaakt!
Veel mensen lijken niet verder te kunnen kijken, dan de 7 gewraakte bijbel teksten of om die na te brouwen.
Wat mij persoonlijk nog meer raakt is hoe er soms met Me-boy zijn teksten wordt omgegaan of er juist "niet" op wordt gereageerd. Zijn teksten komen bij over als iemand die echt biddend bijbel leest. Zijn stukken zijn soms lang en taai. Toch zijn ze m.i. doorspekt van het respect voor de ander hebben, die een andere mening zijn toe gedaan dan hem.
Men lijkt soms wel eens te vergeten dat een persoon als Me-Boy misschien wel eens naast u in kerk kunt zitten, zonder dat u zich bewust bent van iemand zijn of haar moeite! Misschien is het daarom wel zaak, om soms juist wat op onze woorden te letten voor dat wij soms zomaar wat roepen of schrijven.