Hallo,
Bij mij is ongeveer 2maand geleden ERS geconstateerd, ik moet nog aan het hele circus beginnen, zie er wel heel erg tegenop, maar ik wil mijn triggers graag onder controle houden, dus ik sta (hoe raar dat ook klinkt) eigenlijks te springen om te beginnen met de behandeling!!
Mij is al wel verteld dat ik het nog heel zwaar zal gaan krijgen, maar na 9jaar van onzekerheid, vechten en overleven, zie ik dit (hopelijk) als eindstadium. Of beter gezegt, als een begin van mijn 'nieuwe' leven!!
Als dit niet helpt, weet ik dat ik echt ALLES heb geprobeerd om beter te worden en als dit niet lukt, mag ik van mezelf terecht uit mijn eigen zinkende boot stappen (wat ik al vaak geprobeerd heb)..!!
Dat wil niet zeggen dat ik nu al bij de pakken neer ga zitten, al mijn energie die ik nu nog in mij heb, geef ik voor de volle 100% voor deze behandeling!!
Ik ben een vrouw van 26, en 9jaar geleden heb ik een trauma opgelopen. Ben van de ene maatschappelijk werker, psycholoog, psychiater, traumabehandeling, opname's naar de ander gegaan, ben jaren lang een soort van proefkonijn geweest qwa medicijnen, en het ergste vind ik dat de deskundigen die over mij gingen al meer dan een half jaar wisten wat er met mij aan de hand was, voordat ze hem aan mij bekent maakten, maar 'ze wilden het nog even aanzien...' nou en bedankt!!!
Ik ben zeker van mening dat als ze me dit eerder hadden verteld het allemaal niet zover had hoeven lopen, ben mijn baan verloren (omdat ik meer dan 2 jaar in de ziektenwet zat), mijn huwelijk is zo goed als over, vrienden kwijt geraakt, omdat ze (net als ikzelf) mij niet meer begrepen, enz enz.
Als een oude vrouw van 90 jaar zegt, ik heb er genoeg van, ik heb genoeg gezien en meegemaakt, ik wil graag dood, dan zal iedereen dat begrijpen, ze is immers toch al 90??
Een crisisverpleegkundige die mij niet kende, maar in korte lijnen mijn verhaal heeft aangehoord, zei: 'de dingen die jij in je (nog korte) leven hebt meegemaakt, maakt menig mens niet eens mee in zijn hele leven!!! En zo voel ik het ook, ik voel me als die vrouw van 90, maar NIEMAND begrijpt mij, want ik ben immers nog maar 26.....
Als ik iets in mijn leven terug kon en mocht draaien, dan was het mijn geboorte wel... Maar omdat je helaas niks kan terug draaien, vecht ik door, totdat ik er letterlijk bij neer moet vallen!!!
