Ik begrijp best bepaalde reacties hoor, ik ben het er alleen niet mee eens. En dat soort dingen als: nu zeg je het, maar als het zover is....' zeggen mij totaal niks. Natuurlijk weet ik niet hoe het zal zijn.
Maar wij hebben gelukkig SAMEN voor ons kindje gekozen, en gaan dat kindje ook SAMEN opvoeden. Ik vind het zo ontzettend raar dat tegenwoordig vaak gezegd wordt: het kindje moet de moeder bij zich hebben. Waar is de papa in dit verhaal?
Gelukkig gaat mijn man óf 1 dag thuiswerken óf dag ouderschapsverlof nemen. Zodat ik 3 dagen werk, hij 4 dagen. Ons kindje gaat maximaal 2 dagen naar de opvang (nog geen idee wat voor opvang). Het is ook nog eens zo dat ik ook weekenden werk, dan hoeft het kindje dus helemaal niet weg.
Ik ben opgegroeid in een gezin waar papa en mama allebei werkten, maar mama had de mazzel dat ze 's avonds kon werken als papa thuis was. Tja, dat hebben wij helaas niet.
En natuurlijk lever je van alles in. Mijn man zal niet de carriere kunnen maken die hij wil. En ik voorlopig ook nog niet. En dat is helemaal niet erg om in te leveren. Maar ik vind het echt ontzettende onzin dat de moeder opeens alles op moet geven. Ik vind het egoistisch zelfs. Ik schaam me nu soms al een beetje dat wij al op die manier leven: man werkt fulltime, ik parttime. Ik ga minder werken, hij in principe niet. Waarom draaien we het allemaal niet een beetje om? Waarom nemen we niet samen de verantwoordelijkheid? Dat vind ik veel beter, zeker in een gelovig gezin, als ik heel eerlijk ben.
Maargoed, we zien het allemaal wel

Eerst maar eens opvang regelen (wat ngo niet echt simpel is

Ik vind altijd opa en oma oppassen niet zo fijn, en dat is ook amper mogelijk, een kdv een dorp verder zou kunnen, maar is totaal niet christelijk, dan is er nog een kleinschalig christelijk dagverblijf, ik hoop dat dat iets wordt)
Uw Woord is een Lamp voor mijn voet, en een Licht op mijn pad...