Mijn ouders zeggen altijd dat ik buiten de deur moet doen wat ik zelf wilde, maar in hun huis golden hun regels. En dat ben ik van harte met hen eens. Zo geldt dat nog voor mijn broertje van 18 en zusje van 15. Ik heb echt wel gesprekken met mijn zusje, als we samen weg zijn ofzo, over bepaalde dingen die bij het puberzijn horen. Maar ik probeer ze nooit op te voeden. Dat is de taak van mijn ouders, ik ben het echt niet met alles helemaal eens, maar het is hun kind, niet het mijne. Mijn moeder zei vroeger al wel eens:' Als je zelf een kind hebt, mag je het op jouw manier doen, ik voel me erg goed bij deze manier, dus ik doe het zo.'
Maar ik heb heus wel eens uit bezorgdheid tegen mijn moeder gezegd dat ze wat op mijn zusje moet letten. Omdat mijn zusje bij mij op de weegschaal ging staan, en ik zag dat ze echt veel te weinig woog. Maar dat was meer bezorgdheid. Thuis bemoei ik me niet met opvoedkundige dingen. Maar ik woon ook niet meer thuis, dan is de situatie wel anders.
Ik weet nog dat ik, toen ik thuis woonde, tijdens elke maaltijd gefrustreerd riep:' Doe die benen nou onder tafel!' (mijn broertje zit altijd met 1 been half boven tafel, dat vind ik zo niet netjes). Maar hij luisterde nooit

Uw Woord is een Lamp voor mijn voet, en een Licht op mijn pad...