Onmogelijk om zalig te worden?

[Gurkie]

Waarom lezen jullie dit stuk meteen als een verwijzing naar "niet zalig kunnen worden", "dwaalleren" en "het Woord dat niet meer zuiver gepreekt wordt"? Met alle respect, maar dat is zó reformatorisch invullen van een gedeelte. Niet dat daar altijd iets mis mee is, maar probeer blank te beginnen.

Als ik dat doe, en ik kan helemaal verkeerd zitten, dan leg ik deze teksten als volgt uit:
Ik zie het van de positievere kant. Als er honger is, is er verlangen. Er is dus verlangen naar de woorden van de Heer.
Dan wordt vermeld dat die mensen overal zullen zoeken om het te vinden. Dat vind ik ook positief.
Als ik het persoonlijk doortrek, dan vind ik het herkenbaar. Dat je soms op zoek bent naar Gods woorden, maar dat God ze weghoudt. Tenminste, dat idee krijg je dan.
Ik lees het dus meer als verstoppertje spelen van God. Niet als onmogelijkheid om zalig te worden. Want het feit dat je de woorden van God niet kunt vinden, terwijl je je het apezuur zoekt, impliceert niet meteen dat je niet zalig wordt.

[Raido]

Het punt is dat er meer teksten in de Bijbel staan dan deze. Als we de brieven van Paulus lezen kunnen we heel moeilijk zeggen dat de mens helemaal uitzichzelf de keuze kan maken om in God te geloven, los van de genade, er loert een onmogelijkheid in het schrijven van Paulus. Dingen als het niet kunnen behagen van God, het goede niet kunnen doen, God en je naaste haten.

Dat is de correcte plaats van de mens tenopzichte van God na de zondeval. Een extreem bevindelijk-gereformeerde invulling/smoes van deze teksten kan zijn 'Je kunt je niet bekeren, God houdt niet van meewerkende mensen, een keuze voor Jezus maken is evangelisch' etcetra. Dat zijn dingen waar wij met zijn allen wars van moeten zijn en fel tegen moeten ageren. Dat zijn pure listen van de duivel.

De plaatsbepaling van de mens tenopzichte van God moeten we blijven handhaven ten opzichte van andere christelijke stromingen. We moeten de totale genade van God in de bekering benadrukken en aanstippen. Alleen, laten we wars zijn van dat 'God is te heilig om mij te bekeren'-gedoe. Dat is schijnvroomheid, die uitaarden in een 'Ik ben de grootste der zondaren'-competitie.

Verder nog kort. Een mens is niet van zichzelf hongerig of dorstig naar het Levende water. Door de genade van de Heer gaan de ogen van mensen open en zullen ze zien, ze worden dorstig gemaakt en gevoed door de Heer.

[Vuurtje]

Het punt is dat er meer teksten in de Bijbel staan dan deze. Als we de brieven van Paulus lezen kunnen we heel moeilijk zeggen dat de mens helemaal uitzichzelf de keuze kan maken om in God te geloven, los van de genade, er loert een onmogelijkheid in het schrijven van Paulus. Dingen als het niet kunnen behagen van God, het goede niet kunnen doen, God en je naaste haten.

Volgens mij loert er geen onmogelijkheid bij Paulus in het maken van de keuze om God te geloven. Hij roept hier juist telkens toe op. Wel zegt hij tegen de gelovigen dat God ze helpt om het goede te (willen) doen, maar dat zegt hij tegen mensen die de keuze voor Jezus al hebben gemaakt.

[Vuurtje]

over het topic: onmogelijk om zalig te worden

Vergeet niet dat wij Gods Woord al hebben: de Bijbel

Daarin vertelt God ons dat zijn zoon gestorven is voor deze wereld.

[dwaler]

Ik kan me haast niet voorstellen dat God mensen daadwerkelijk zo in de steek zal laten, dat men Hem niet meer vinden kan.

Misschien tijdelijk om je te laten voelen dat je niet goed bezig bent, maar als je echt zoekende bent met een zuiver hart...

Of als de dag des oordeels is aangebroken, dat je dan totaal geen kans meer maakt, daar kan ik me iets bij indenken.

Zou God dan niet het liefste alle mensen willen redden?
Is het echt zo dat er maar een X aantal mensen zijn die gered zullen worden en dat de rest hier allemaal voor de "show" rondloopt en automatisch naar de hel zullen gaan?
Dat die nooit een kans zullen hebben of krijgen, ookal zouden ze willen?
Of dat je op een gegeven moment je kansen verspeelt hebt?

Ik weet niet zoveel van de bijbel, maar deze vragen wellen in mij op als ik lees wat jullie schrijven.

[*|Scatie]

Ik denk juist dat wij God in de steek laten. God heeft van het begin af aan het beste met ons voor gehad. En ondanks onze val in de zonde, heeft Hij ons niet in de steek gelaten. Nee, Hij gaf Zijn eigen Zoon ter verzoening van onze zonden.
Ik kan me niet voorstellen dat God ons in een christelijk gezin laat opgroeien, onder Zijn Woord brengt, ons ten doop houdt en Zijn beloften geeft en vervolgens ons in de steek laat.
Wij mensen keren ons van God af terwijl Hij ons Zijn Geest wil geven.
Keren we ons van Hem af en de dag van het oordeel breekt aan, dan gaan we verloren. Alleen wel om onze eigen schuld. Niet omdat God ons in de steek laat. Hij roept ons nog elke keer weer.
Hij vraagt geen onmogelijke dingen van ons. Hij wil ons zelfs helpen.
Ik denk dat elke mens een kans krijgt en God het liefst ook zou willen dat er niemand verloren gaat. Zijn liefde is zo groot! Alleen Hij kan niet zichzelf verloochenen, Hij kan niet tegen zichzelf ingaan. Ik denk dat iedere mens wel degelijk kansen krijgt maar ze idd ook kan verspelen.
Ook als je mag weten een kind van Hem te zijn, zal je best wel eens momenten hebben dat je wat verder van Hem afstaat. Dat andere dingen je bezig houden. Maar dan nog mag je geloven dat Hij je vasthoudt en je weer bij Hem terug brengt!

[Wullimpie]

Ik kan me haast niet voorstellen dat God mensen daadwerkelijk zo in de steek zal laten, dat men Hem niet meer vinden kan.

Misschien tijdelijk om je te laten voelen dat je niet goed bezig bent, maar als je echt zoekende bent met een zuiver hart...

Of als de dag des oordeels is aangebroken, dat je dan totaal geen kans meer maakt, daar kan ik me iets bij indenken.

Zou God dan niet het liefste alle mensen willen redden?
Is het echt zo dat er maar een X aantal mensen zijn die gered zullen worden en dat de rest hier allemaal voor de "show" rondloopt en automatisch naar de hel zullen gaan?
Dat die nooit een kans zullen hebben of krijgen, ookal zouden ze willen?
Of dat je op een gegeven moment je kansen verspeelt hebt?

Ik weet niet zoveel van de bijbel, maar deze vragen wellen in mij op als ik lees wat jullie schrijven.

Lukas 13
22 En Hij reisde van de ene stad en vlek tot de andere, lerende, en richtende Zijn reis naar Jeruzalem.

23 En er zeide een tot Hem: Heere, zijn er ook weinigen die zalig worden? En Hij zeide tot hen:

24 Strijdt om in te gaan door de enge poort; want velen (zeg Ik u) zullen zoeken in te gaan, en zullen niet kunnen;

Even kort door de bocht.
Je moet je niet gaan afvragen of je er misschien wel of niet bijhoort, of dat het er misschien maar weinig zijn.
Maar wij moeten strijden om in te gaan, net als Paulus.

2 Timóthëus 4
7 Ik heb den goeden strijd gestreden, ik heb den loop geëindigd, ik heb het geloof behouden;

8 Voorts is mij weggelegd de kroon der rechtvaardigheid, welke mij de Heere, de rechtvaardige Rechter, in dien dag geven zal; en niet alleen mij, maar ook allen die Zijn verschijning liefgehad hebben.

[dwaler]

Even kort door de bocht.
Je moet je niet gaan afvragen of je er misschien wel of niet bijhoort, of dat het er misschien maar weinig zijn.
Maar wij moeten strijden om in te gaan, net als Paulus.

Oké, dat is duidelijk, maar dat vind ik toch ook wel weer eng.
Zijn jullie nooit moe van het strijden?
Het kost me soms zo veel energie.
En vooral de vraag: doe ik wel het goede, is dit wel de juiste keuze?

liefs,[/quote]

[Wullimpie]

Het is niet altijd makkelijk nee, en soms lijk je inderdaad het onderspit te moeten delven, en als je op jezelf blijft zien ga je ook ten onder, net als Petrus ten onder ging toen hij zijn ogen van Jezus afweek, maar toen greep Jezus hem bij de hand en richt hem op. (math 14:28)

En zo moet het ook in ons leven gaan, uit onszelf zullen wij die strijd nooit kunnen winnen, maar door de kracht van God kunnen wij net als Paulus de overwinning behalen.

[*|Scatie]

Moet geloven altijd een strijd zijn? Geloven is toch een vast vertrouwen en een zeker weten?

[dwaler]

Moet geloven altijd een strijd zijn? Geloven is toch een vast vertrouwen en een zeker weten?

Tuurlijk hoeft geloven niet altijd een strijd te zijn.
Het ligt er ook een beetje aan hoe je in elkaar zit denk ik.
Hoe vast is jouw vertrouwen en hoe zeker ben je.

liefs,

[TheKeimpe]

Ik denk dat geloof zonder strijd een slecht teken is, zie Hebr 12.

[Tijn]

Mensen zorg dat je strijd definieert, want er zijn veel verschillende interpretaties van strijd. Want zo krijg je een welles nietes discussie…

[TheKeimpe]

oke, met strijd bedoel ik alles wat geloven moeilijk maakt. Dat kan dus twijfel zijn, maar ook vervolging, moeite etc.

[Wullimpie]

Het leven is een' krijgsbanier,
door goede en kwade dagen,
gescheurd, gevlekt, ontvallen schier,
kloekmoedig voorwaards dragen.

Men tuimelt wel, en wonden krijgt
men dikwijls, dichte en diepe...
‘t en vlucht geen weerbaar man, die wijgt,
of hem de dood beliepe!

Het leven is... geen vrede alhier,
geen wapenstilstand vragen:
het leven is de Kruisbanier
tot in Gods handen dragen!

Guido Gezelle

Hiermee wil ik overigens niet zeggen dat er nooit een rustige momenten in het geloofsleven zijn, gelukkig zijn die er ook.