dE bAdEeND schreef:Merisja schreef:Terwijl als ik het goed oppak er niks meer aan de hand is. Maar je moet daar soms best wat energie in stoppen.
Dat valt best wel mee. Je moet een omschakeling maken, van negatief naar positief en dat is even wennen. Maar op lange termijn kost dit veel minder energie omdat vervelend gedrag veel meer energie kost. Denk maar eens na hoe moe je wordt van gezeur en geklier en daarop reageren.
Dat bedoelde ik ook... Ik probeer ook eigenlijk altijd wel om alles positief te benaderen, maar soms heb je even zo'n bui dat je er gewoon geen zin in hebt, chagrijnig enzo...en ja, dat merk je gelijk aan je kinderen. Dat wilde ik er dus mee zeggen: ik merk echt heel erg dat ze reageren op mij, hoe ík doe. En als je dan zelf chagrijnig bent of het even niet ziet zitten vind ik dat jer er behoorlijk wat energie in moet stoppen om de sfeer een beetje gezellig te houden.
En ja, vanavond weer Schatjes ja, leuk! Ik vind het echt gaaf om te zien dat door een bepaalde aanpak de sfeer in een gezin echt veel beter wordt! En 't is nog leerzaam ook!
met zulk gedrag moet je niet bij mij aankomen, maar het is wel moeilijk om er goed op te reageren, want soms lijkt het ze allemaal niets te deren wat je zegt of doet.
), heb ik een hele donderpeek afgestoken, zit ze echt aandachtig te luisteren, dus ik dacht Hè, hè, dat landt dus eindelijk bij d'r. Ik eindig met dé regel: 'Heb je dat begrepen?' Kijkt ze me heel lief en berouwvol aan, zegt ze: 'Ja juf'. Nou moe, nu kan ik er wel om lachen, maar op dat moment echt niet! Voor m'n gevoel neemt ze me gewoon in de maling en dat heeft ze dus steeds sinds ze nu op school zit. Volgens mij bedoelt ze het niet echt brutaal, maar zo komt het wel over. Moet je dat nu negeren? Ik ga er telkens gelijk weer op in, maar soms denk ik wel eens: volgens mij doet ze het niet bewust. Maar stel dat ze het wel bewust doet, dan laat ik dr nu de gang gaan en wordt het straks zo'n ...grrrr...kind. 
