Ik hoor altijd veel van moeders / ouders dat hun kinderen snachts vaak komen, of dat ze eruit moeten voor hun kind.
Zelf herken ik dat helemaal niet
Mijn zoontje is nu ruim 7 jaar, sliep met een week of 8 hele nachten door en ik ben er in al die jaren maar sporadisch uit geweest voor hem 's nachts
Alleen als hij ziek is en dat is hij (bijna) nooit...
Ligt dat nu aan je kind of heb je daar zelf ook een hand in? Toen mijn zoontje een baby was ging ik ook nooit gelijk naar hem toe als hij huilde, ik luisterde wel wat voor huiltje het was, en was het gewoon een jengelhuil

dan liet ik hem gerust 20 minuten gaan...en dan ging het vanzelf weer over.
Doen jullie dat ook, of ben ik een 'harde' moeder?
Ik zag namelijk bij familie, die hadden net zo'n jong kindje, die gingen bij elk geluidje wat ze hoorden gelijk naar het bedje toe. Die stonden daar zowat de hele dag en waren alleen maar druk met het kind. Ik werd daar altijd een beetje boos om, laat dat kind gewoon even huilen dacht ik dan...
Ben wel benieuwd eigenlijk hoe jullie dat doen. Zelf heb ik het idee dat kinderen je op een gegeven moment ook gaan 'uitproberen'. Als ik geluid geef komen ze wel, en dat wilde ik dus voorkomen, wat volgens mij ook wel geholpen heeft. Maar misschien zie ik dat wel verkeerd en heb ik gewoon een heel makkelijk kind

Oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt.