Wat zegt het aantal avondmaalgangers, van de gemeente.

[Gerdien B.]

Wat ik mij dan afvraag is: je weet dat God je zonden heeft vergeven, maar toch kan je daar dan niet op vertrouwen. Want je wilt het nog een keer van Hem horen en dan gericht op het avondmaal

[Joepie Meloen]

Is dat vertrouwen dan altijd even sterk aanwezig, is mijn wedervraag?

[André]

Is dat vertrouwen dan altijd even sterk aanwezig, is mijn wedervraag?

Ja dat vertrouwen is wat mij betreft altijd even sterk, immers, Gods hand laat niet los het werk dat Hij begon.

[Gerdien B.]

Is dat vertrouwen dan altijd even sterk aanwezig, is mijn wedervraag?

ja, dat is vast houden aan die eerste keer dat God dat duidelijk maakte aan jou. Ook al zegt je gevoel en je eigen verstand wel is anders.

[Joepie Meloen]

Ik denk dat de mens soms zo sterk zijn eigen onwaardigheid inziet, dat hij, ondanks het vertrouwen dat hij heeft, toch niet aan kan gaan.

[Marnix]

Hoezo kan hij dan niet? Dan is er begeerte en de nodiging van God. Als Godeen mens bekeert gaat de mens niet op zichzelf focussen (en zijn eigen zonde, zwakte etc.) maar op God en zijn genade en verlossing. Hij gaat zijn heil buiten zichzelf zoeken en dan kan hij juist wel aan het avondmaal aangaan! Een kenmerk van bekering is juist die zekerheid in Christus.

De mens gaat ook inzien dat hij tegen God gezondigd heeft, dus ziet in zoverre zeker zijn eigen zonde en zwakte. En op het moment dat dat de overhand heeft, kan hij dus uit zichzelf niet aan het Avondmaal gaan.

Als dat de overhand heeft durf ik te vragen: Is zo iemand dan wel bekeerd? Bekeerd zijn houdt in dat je weet dat je zelf zondig en zwak bent, en tegelijkertijd dat je in Christus een vergeven zondaar bent. Een bekeerde christen die zijn zonde en zwakte sterk voor ogen heeft, zal juist dan naar Christus gaan!

Een gelovige weet zich ondanks zijn zonden in Christus kind van God. Geloven is niet een soort knipperlichtrelatie: Ik ben kind van God, ik ben geen kind van God, wel kind van Hem, geen kind van Hem etc.

Een bekeerde kan nooit uit zichzelf aan het avondmaal gaan maar altijd door Christus.

Ik denk dat het probleem vooral is dat er zo gefocust wordt op de zonde en eigen onwaardigheid. En dat is jammer. Dan gaat het toch telkens weer over de mens... we moeten ons op God focusen door wie we vergeving ontvangen en zo ook aan het Avondmaal aan mogen gaan!

[Gerdien B.]

We moeten dan niet zeggen: ik heb de zekerheid van God niet, maar: ik durf niet volledig op Hem te vertrouwen.

[Boekenlezer]

Wat ik mij dan afvraag is: je weet dat God je zonden heeft vergeven, maar toch kan je daar dan niet op vertrouwen. Want je wilt het nog een keer van Hem horen en dan gericht op het avondmaal

Is dat vertrouwen dan altijd even sterk aanwezig, is mijn wedervraag?

Ja dat vertrouwen is wat mij betreft altijd even sterk, immers, Gods hand laat niet los het werk dat Hij begon.

ja, dat is vast houden aan die eerste keer dat God dat duidelijk maakte aan jou. Ook al zegt je gevoel en je eigen verstand wel is anders.

etc...

In het leven van een gelovige kan er natuurlijk heel goed twijfel zijn. Sterker nog, dat is helemaal niet ongewoon. Immers, een ware gelovige wordt constant door de duivel bestreden.
Degenen die het ware geloof niet hebben, laat hij wel met rust. Die mensen hebben dan ook verreweg het rustigste leven.
Ik ervaar dat zelf ook zo, die constante bestrijding. Ik ken zeker van die momenten van sterke bevestiging. Maar daar kun je niet altijd bij leven, want die zekerheid wordt door de duivel bestreden, en die raak je dan weer kwijt. Dan komt de duivel aan met bijbelgedeelten, zoals Mattheüs 25:14-30 of Jakobus 2:18, en dan wordt er van binnen gezegd: 'Het valt nog maar te bezien of jij deze toets der kritiek zult kunnen doorstaan. Grote kans dat jij daar helemaal niet bij zult zijn, diegenen die zullen juichen voor Gods troon.' En laten we eerlijk zijn: wat ontbreekt er veel bij mij! Dus ja, dat sluit natuurlijk ook wel perfect op elkaar aan! (Zelf nu bij het typen hiervan gaat het door mij heen: is dat eigelijk wel van de duivel, of is het niet gewoon de waarheid?! Zit ik mezelf niet te bedriegen? Het klopt toch precies, die bijbelteksten?!)

Maar het al of niet aangaan aan het avondmaal berust echter niet op gevoel. Het ware geloof richt zich in de eerste plaats niet op het eigen gevoel, maar op Gods beloften. Er wordt namelijk ook bij het zelfonderzoek betrokken, of de gelovige Gods vaste beloften gelooft... etc.
Als dat geloof er mag zijn, dan mag je zelfs niet eens wegblijven van het avondmaal. Er geldt: de onbekeerde mogen niet aangaan, maar de gelovigen mogen niet wegblijven.
Dat is dus wel wat anders dan: de gelovigen mogen aangaan, als ze zich daar zeker genoeg voor voelen. Zo niet, dan mogen ze ook in de kerk op hun plaats blijven zitten.

[André]

Degenen die het ware geloof niet hebben, laat hij wel met rust. Die mensen hebben dan ook verreweg het rustigste leven.

Laat ik me 'blij'weten met een onrustig leven.
Maar wat ik meer boeiend vind, vanwaar deze wijsheid die je hier boven schetst? Overigens vind ik het ook wel verrassend dat jij ook het woord 'ware' voor geloof zet. Er zijn toch maar twee geloven?
1. geloof.
2. ongeloof.

[Raido]

Er is slechts een geloof waarmee je in de Hemel kunt komen, waarmee je zonden vergeven zijn en dat is het geloof dat gewerkt is door de Heilige Geest.

Daarbuiten zijn er nog wel verschillende dingen aan te wijzen wat dicht in de buurt komt, maar wat niet gewerkt is door de Heilige Geest, althans niet de 'zaligmakende werking van.'..

In elke kerk komen mensen voor die denken te geloven, maar bij wie het geloof niet gewerkt is door de Heilige Geest. DIe mensen geloven ook (b.v. dat Jezus Christus echt bestaan heeft etcetra)..

Dus ja, er is maar een soort echt geloof en nee, daarbuiten zijn er ook dingen die je met geloof aan kunt duiden.

[CaptainCaveman]

Degenen die het ware geloof niet hebben, laat hij wel met rust. Die mensen hebben dan ook verreweg het rustigste leven.

Wat een nonsens. Dat hoef ik toch niet nader te verklaren, mag ik hopen?

[Boekenlezer]

Laat ik me 'blij' weten met een onrustig leven.
Maar wat ik meer boeiend vind, vanwaar deze wijsheid die je hier boven schetst? Overigens vind ik het ook wel verrassend dat jij ook het woord 'ware' voor geloof zet. Er zijn toch maar twee geloven?
1. geloof.
2. ongeloof.

Waar ik dat vandaan heb?
Je leest wel eens wat pastorale boeken die over dit onderwerp gaan, en je hebt zo je ervaringen in het leven. Die twee komen dan bij elkaar. Je kan dan ineens heel goed plaatsen wat je ervaart.
Twee boeken waarnaar ik kan verwijzen m.b.t. mijn vorige bijdrage, zijn Welkom in de strijd! van ds. R. van Kooten, en Ons Avondmaalsformulier dan ds. C. Harinck.
Dat over die bestrijding door de duivel kun je terugvinden in dat boek van ds. R. van Kooten. (Die persoonlijke ervaringen van mij natuurlijk niet letterlijk. Dat komt rechtstreeks uit mijn eigen ervaring.) En dat over het niet aan mogen gaan en het niet weg mogen blijven kom je tegen in het boek van ds. C. Harinck. Het zijn boeken die ik als heel waardevol heb ervaren. Ik heb ze bij het opstellen van mijn bijdrage overigens niet erbij open gehad. Ik deed het gewoon uit mijn hoofd.
Beiden zijn het helaas wel boeken die bij de uitgever uitverkocht zijn. Dat neemt echter nog niet weg, dat je bij een boekhandel de kans loopt een exemplaar tegen te komen.

Welkom in de strijd! van ds. R. van Kooten behandelt de geestelijke wapenrusting, waarover Paulus schrijft in Efeziërs 6:10-20.

Dat ik schrijf over het ware geloof, is om het te onderscheiden van een vals geloof. Dat bestaat ook.
Natuurlijk valt dat onder ongeloof, als ik jouw onderscheiding aanhoud.
In zo'n geloof is er sprake van een valse gerustheid. De valse profeten praatten Israël zo'n geloof aan. Zie bijv. Jeremia 23:16-22. Johannes heeft farizeeën en schriftgeleerden gewaarschuwd voor zo'n geloof, zie Mattheüs 3:7-10. Ik kan ook verwijzen naar artikel 29 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis, waarin staat: Wij spreken hier niet over de huichelaars, die zich in de kerk tussen de oprechte gelovigen bevinden en toch niet bij de kerk horen, al zijn zij voor het oog wel in de kerk. (waarbij een verwijzing staat naar Romeinen 9:6)

Jouw vraag aangaande 'waar geloof' herken ik wel, toen ik bij de titel Toetssteen der ware en valse genade (Theodorus van der Groe) me afvroeg: 'Valse genade? Gods genade is toch altijd waar, en toch niet vals?' Dat die vraag op kan komen, besefte ds. Th. van der Groe blijkbaar heel goed, want meteen al in de voorrede schrijft hij:

De titel, welke voor aan dit werkje gesteld is, zal u het eigenlijk oogmerk, dat wij in deszelfs onderneming gehad hebben, ten eersten genoegzaam omder het oog brengen. Wanneer wij het ook eenen "Toetssteen der valsche Genade" geheeten hebben, zoo hebben wij die uitdrukking van Valsch dan in den eigenen zin genomen, waarin de H. Schrift die gewoonlijkt gebruikt, als dezelve gewaagt van valsche Christussen, Matth. 24:24. Marc. 13:22. Van valsche Propheten, 1 Joh. 4:1 en elders. Valsche Broederen, 2 Cor. 11:26. Gal. 2:4. Valsche Apostelen, 2 Cor. 11:13. Valsche Leeraars, 2 Petr. 2:1, en van andere zaken. Het wil toch enkel te kennen geven, dat de personen of dingen inderdaad niet zijn, hetgeen zij wel schijnen te wezen, of waarvoor zij bij de menschen in de wereld mochten geroemd en aangezien worden. Gelijk men zoo ook in het natuurlijke zoude zeggen eenen "Toetssteen van waar en valsch goud," waar nochtans valsch goud eigenlijk geen goud is, hoewel het schoon dien naam mag dragen. Alzoo is eene valsche genade, met opzicht op het zaligmakende werk des Geestes, ook eigenlijk geene genade, wanneer die doch aldus geheeten wordt; want hetgeen valsch is, kan het wezen van het ware nooit aannemen, of het konde dan niet meer valsch zijn.

Wat ds. Th. van der Groe hier overigens heel bescheiden 'werkje' noemt, is ondertussen wel een boekwerk van 665 bladzijden!

[Boekenlezer]

Degenen die het ware geloof niet hebben, laat hij wel met rust. Die mensen hebben dan ook verreweg het rustigste leven.

Wat een nonsens. Dat hoef ik toch niet nader te verklaren, mag ik hopen?

Dit heeft natuurlijk betrekking op het geestelijke leven. Natuurlijk kunnen ook niet-gelovigen onrustige dingen beleven. Ze kunnen lijden onder werkstress, om eens wat te noemen. Maar dat heeft natuurlijk niks met de geestelijke strijd van het geloof te maken. (Al kan de duivel zoiets bij gelovigen uiteraard wel heel handig aangrijpen!)

[elbert]

Ik denk dat de mens soms zo sterk zijn eigen onwaardigheid inziet, dat hij, ondanks het vertrouwen dat hij heeft, toch niet aan kan gaan.

Maar dan doet die mens zichzelf wel tekort. Wie dorst heeft, wordt genodigd om te komen en te drinken. Zeggen dat je teveel dorst hebt om te komen drinken, is uiteindelijk een drogreden, al kan ik me bij die aanvechting bij het Avondmaal wel iets voorstellen.
Het Avondmaal is ingesteld om het vertrouwen te sterken, niet om de mens enkel op zijn eigen onwaardigheid terug te werpen.

[Joepie Meloen]

Misschien doet die mens zich tekort, ik ben altijd huiverig voor dergelijke snelle gevolgtrekkingen. Een dominee zei het eens zo: Er zijn ook mensen die in de bank Avondmaal mogen houden.