Marie Popelin schreef:Ger(nl) schreef:inderdaad als ik het kind appart meeneem in een ruimte en de stok komt tevoorschijn, dan komt op dat moment de stok tot leven (of een ander voorwerp). Op andere momenten is de stok dood en mijn handen liefdevol.
Ik zou graag willen weten hoe je tot deze gedachte bent gekomen. Mijns inziens sla je hier de plank voledig mis. Als mijn ouder met een voorwerp sloeg vond ik hen net zo gemeen en voelde ik me evenveel vernederd en machteloos dan dat de hand gebruikt werd.
De stok komt tot leven dat kun je wel zeggen, maar ook de man die ermee slaat komt tot leven bij het kind. Daar wordt je ook benauwd van als kind.
En zal altijd de angst van kind zijn voor de vader met de stok.
En wat als ze nou eens met vriendjes speelt iets met stokken of boomhutten ofzo, geen angsten uitstaan ofzo dat ze straks weer zo hard geslagen wordt?
Ik ben zelf vroeger keer met een tuinslang en een half jaar later met een touw geslagen. En niet door mijn ouders maar door tot dat moment vriendjes. Maar ben na die tijd doodsbenauwd geweest voor iets wat erop leek. Als ik iemand gewoon met een touw zag deed ik al een stap achteruit.
Hoe zal dat voor je kind dan zijn als ze jou met iets anders ziet maar wat wel op de stok lijkt, zoals een bezem? Bang voor papa want hij heeft stok bij zich straks slaat hij mij ermee.
), toen nam ze mij apart om te vertellen hoe ze daarover dacht en ik zag aan haar gezicht hoe erg ze dat vond. Dat deed mij meer pijn dan die tikken op mijn vingers. Werden meer kinderen maar zo direct en stevig opgevoed. Als ik hoor hier in de stad hoe onbeschoft kinderen soms doen tegen volwassenen of grof in de mond zijn, en dan de ouders die er nauwlijks wat van zeggen of er zelfs om lachen. (maar wel uitvallen als dat kind niet opschiet of hen in de weg loopt) Dan denk ik echt: dat beschadigd een kind pas tot een onuitstaanbaar wezentje.
)
