Het geven van een pedagogische tik...

[qwast]

Annet, ik herken dat ook wel. Als ik dingen probeer uit te leggen krijg ik ook als reactie: zijn wij dan zulke slechte ouders, of ja je hebt 't zo slecht gehad bij ons.

Is het wel verstandig om dit achteraf nog met ouders te bespreken? Ze draaien hun opvoeding toch niet terug. Bovendien denkt mijn moeder nu nog dat zij het vroeger allemaal zo goed gedaan heeft.
Wat is jullie mening?

[MissF]

Annet, ik herken dat ook wel. Als ik dingen probeer uit te leggen krijg ik ook als reactie: zijn wij dan zulke slechte ouders, of ja je hebt 't zo slecht gehad bij ons.

Is het wel verstandig om dit achteraf nog met ouders te bespreken? Ze draaien hun opvoeding toch niet terug. Bovendien denkt mijn moeder nu nog dat zij het vroeger allemaal zo goed gedaan heeft.
Wat is jullie mening?

Ben ik het wel mee eens ja. Ik ben ook ontzettend trots op mijn ouders en hen heel dankbaar voor mijn opvoeding. maar toen ik met de SPH begon, en ik er dieper over na ging denken, toen kwamen er wel kleine dingen die ik minder leuk heb gevonden (tenminste, dat waren er weltegeld 2 volgens mij ). Ik heb daar met hen echt wel gesprekken over gehad, maar meer zo van: dat vond ik niet zo fijn. Maar ik blijf jullie wle heel dankbaar.

De afgelopen tijd praat ik met mijn moeder nogal eens over onze opvoeding, en dan hebben we het er samen over, wat we minder vonden, wat ik erg goed vond, wat zij goed en minder goed vond van zichzelf.
En dat is prima als dat kan. Maar terugdraaien kan nooit!
En dat is voor mij de reden dat ik, voor ik een kindje krijg, heel goed wil weten wat ik wel en niet wil, en me niet ga laten leiden door wat anderen zeggen of wat familie zegt, zoals bij mijn ouders soms wel het geval was.

Daarnaast probeer ik hen ook vooral mee te geven wat ik fijn vond, daardoor wordt de band nog hechter dan het al was, omdat zij het soms ook moeilijk vinden, bepaalde zaken, vooral omdát het niet meer terug te draaien is.

[Riska]

Als het goed is, zijn ouders bereid te praten over de opvoeding, wat ik een beetje lees uit de reactie van MissF. Wat de ouder heeft gedaan soms met de beste bedoelingen, kan op een kind heel anders overkomen en door dat kind ervaren worden. Een goed gesprek, waarbij de ouder openstaat voor de ervaring van het kind (en niet van de -bijna- volwassen zoon of dochter) kan dan verhelderend werken.
Kinderen ervaren het allemaal anders. Dat kan ook niet anders. Toen mijn moeder overleed was ik net vier. Ik was dus een kleuter en als kleuter heb ik dat ervaren als 'in de steek laten'.
Mijn zuster is ruim 6 jaar ouder, heeft haar moeder zien sterven en en ook de voorloper ervan (de langdurige ziekte). Uiteraard heeft zij een andere beleving gehad van het gebeurde, omdat ze begreep wat er gebeurde.

Ik zei: als het goed is, zijn ouders bereid te praten over de opvoeding. Maar houd er rekening mee dat ouders vaak niet of nauwelijks bereid zijn te erkennen dat ze een kind hebben mishandeld en/of misbruikt. Het is zelden dat er erkenning is, maar veel meer is er sprake van ontkenning. En als het een beetje wil, leggen ze de schuld bij het kind, als het gaat om slaan/mishandeling en maken ze het kind voor leugenaar/fantast uit als het gaat om misbruik. Of er wordt glashard gezegd dat het kind het uitgelokt heeft.
Als je dus een confrontatie aangaat, moet je dat in gedachten houden en je als het ware wapenen tegen de ontkenning, die heel hard kan aankomen. Want vaak tegen ander, tegen beter weten in, blijven we hopen, dat het goed komt...

[*Annet*]

Annet, ik herken dat ook wel. Als ik dingen probeer uit te leggen krijg ik ook als reactie: zijn wij dan zulke slechte ouders, of ja je hebt 't zo slecht gehad bij ons.

Is het wel verstandig om dit achteraf nog met ouders te bespreken? Ze draaien hun opvoeding toch niet terug. Bovendien denkt mijn moeder nu nog dat zij het vroeger allemaal zo goed gedaan heeft.
Wat is jullie mening?

3/4 jaar geleden ofzo heb ik een heel gesprek gehad met mijn moeder. Ze vond het heel erg hoe ik het heb ervaren (en nog wat andere dingen maar die vind ik te persoonlijk om hier neer te zetten). Ze is/was er min of meer van helemaal over de toeren, en eigenlijk vind ik het te confronterend om er (weer) een gesprek over aan te gaan. Ben er niet aan toe denk ik. Dat blijkt wel hoe ik me voel na een zomaar loslippige opmerking van mij: als wij dat vroeger deden......... en dan de reactie daarop.

[Riska]

Annet: ook alleen maar doen als jij eraan toe bent en, vooral, als je het nodig hebt voor jezelf en er behoefte aan hebt..

[*Annet*]

ja dat snap ik, maar anderzijds: Ik voel dat mijn moeder er af en toe op aan stuurt om het er nog eens over te hebben. En dan vind ik het weer sneu voor haar eigenlijk. Tot nog toe heb ik het weten te omzeilen. Verder gaat het gewoon haske goed met me, maar soms vliegt het me zomaar weer eens aan, door een kleine herinnering die ineens naar boven komt, of bijv. van de week door zaken die hier gepost werden.

[Riska]

ja dat snap ik, maar anderzijds: Ik voel dat mijn moeder er af en toe op aan stuurt om het er nog eens over te hebben. En dan vind ik het weer sneu voor haar eigenlijk. Tot nog toe heb ik het weten te omzeilen. Verder gaat het gewoon haske goed met me, maar soms vliegt het me zomaar weer eens aan, door een kleine herinnering die ineens naar boven komt, of bijv. van de week door zaken die hier gepost werden.

Ik weet precies wat je bedoelt...

[kwebbel]

pff Riska zit jij in de psychologie ?? (sorry even off) Je geeft zulke heldere en onafhankelijke antwoorden!

[Riska]

pff Riska zit jij in de psychologie ?? (sorry even off) Je geeft zulke heldere en onafhankelijke antwoorden!

nee, zit ik niet. Wel - om een rotwoord te gebruiken - "ervaringsdeskundige" en leeftijd.

En wat ik iedereen kan aanraden: er is een boek verschenen:
"Niemandskinderen - de gevolgen en verwerking van een onveilige jeugd" van Carolien Roodvoets. Daar zit zoveel herkenning in...
Pittig boek, niet om achterelkaar uit te lezen, maar toch...

[Marie Popelin]

Dat boek heb ik ook ja, hij is wel makkelijker te lezen dan de boeken van Alice Miller.

[Riska]

Dat boek heb ik ook ja, hij is wel makkelijker te lezen dan de boeken van Alice Miller.

Grappig, die vond ik nou weer makkelijker te lezen dan het boek van Roodvoets...

[*Annet*]

Ik vind juist dat het lezen van zulke boeken pijnlijk is. Niet zozeer alleen voor mezelf, maar juist als je leest wat voor een ellende sommigen meemaken.

Ik heb ooit het boek: "morgen mag ik uit de kast" gelezen. Wat vond ik dat zielig en ontzettend erg. Ik ben geen lezer, misschien scheelt dat ook wel.

[Riska]

Ja, dat soort boeken is pijnlijk en niet gemakkelijk.
Maar het geeft soms ook inzicht in de gevolgen, waardoor je ineens ontdekt waarom je reageert zoals je reageert, waarom je doet wat je doet. Waarom sommige dingen zo ontzettend moeilijk kunnen zijn.

Dat je het zielig vindt voor de mensen die zoveel ellende meemaken is één ding. Als je dan maar niet vergelijkt met jezelf. Want dan doe je jezelf tekort.

In dit boek staan wel citaten van mensen die iets (al dan niet letterlijk) aan den lijve ervaren hebben, maar zonder schokkend te zijn. Je verdrinkt niet in de voorbeelden...

[kwebbel]

Net bij Dr.Phil:
Adviezen die hij geeft om naar kinderen te luisteren. Waarom zijn ze eigenlijk vervelend of bazig of ... ??
5 Adviezen die hij geeft:
1. Non-verbale taal uitdrukken
2. Zelf kalm blijven
3. Uitzoeken wat het kind nu echt wil (vaak aandacht?)
4. Een lijn trekken voor het opvoeden
5. Niet over kinderen praten terwijl ze er bij zitten, (bijv. "Geen aandacht geven!! Het gaat wel over!!" wel er tegen praten

[Liarose]

Onderstaande quote komt het het kinderpraat-topic:

Mijn dochtertje van bijna vier stond te springen op ons bed, terwijl ik op de kamer ernaast was. En dat springen, dat mag niet. Ik had het al een paar keer gezegd, maar mevrouw had geen zin om te luisteren. Dus ik werd boos, stormde de slaapkamer binnen en stoot me daar gruwelijk m'n teen aan de drempel!! Kijkt ze me al springend aan: "Ja, dat krijg je er nou van hè!" Grrrrr.....

hier precies hetzelfde verhaal dat springen. Er zijn al 2 lattebodems naar de filistijnen. Nu krijgen ze gewoon een pak op dr k*nt!

Voor mij is dit dus een typisch voorbeeld van slaan uit machteloosheid. Ik word er verdrietig van.