Galateia schreef:Jij gaat er vanuit, dat er taken zijn die specifiek bijzonder geschikt zijn voor de vrouw. Maar als ik mij in die rol zou moeten dwingen, dan zouden er hier grote problemen ontstaan. Als mijn man zich aan de andere kant in die typische mannelijke rol moet dwingen, dan zou hij ook doodongelukkig worden.
Laat ik je iets uitleggen. Mijn man en ik werken allebei heel hard. Hij een fulltime baan, ik een parttime baan en een studie. Mijn man zorgt ervoor dat we samen kunnen leven zoals we nu leven: dat er boodschappen gedaan worden, kleding gewassen wordt, enzovoorts. En we zijn een bijzonder gelukkig stel, dat kan ik je wel vertellen. Dat hij in de 'typische vrouwelijke taken' de dingen aanstuurt, heeft er simpelweg mee te maken, dat we wel willen eten en leven... en dan wil je mij niet de verantwoordelijkheid geven voor het reilen en zeilen van de huishouding.
Als we naar de toekomst kijken, dan wil mijn man erg graag minder gaan werken om voor onze kinderen te zorgen. Dat is nou echt een droom van hem. Misschien past het dan niet in die typische mannelijke taken, zoals jij denkt, maar mijn man heeft die zorgzaamheid en toewijding die bij de verzorging van kinderen zo belangrijk is. En zo zijn er vele mannen, die een prima full-time papa zouden zijn, ook al zijn ze dat nu niet. Als ik voor mezelf naar de toekomst kijk, dan wil ik met liefde zorg dragen voor mijn gezin. Om te kunnen overleven, zal er gewerkt moeten worden. Ik moet er niet aan denken, om thuis te gaan zitten met de kinderen. Aan liefde zal het niet ontbreken, wees daar niet bang voor, maar het zou simpelweg inhouden, dat mijn man na zijn werk thuis de boel weer een beetje in juiste banen kan gaan leiden. Ik zou er ook doodongelukkig van worden, de organisatie van het huishouden in combinatie met opvoeding... dat is gewoon geen goed idee. Natuurlijk wil ik er ook zijn voor onze kinderen, dus zal het erop neerkomen, dat we allebei parttime zullen werken, ik veel meer dan mijn man, maar dat zien we dan wel weer.
Betekent dit dan dat wij gelukkiger zouden zijn in de traditionele taakverdeling? Nou, ik weet wel zeker van niet. Mijn man zou zien hoe zijn vrouw worstelt met de organisatie van dingen waar ze gewoon niet mee om kan gaan, als er kinderen zijn heeft hij geen zin om elke dag naar zijn werk te gaan, en ik zou dan thuis zitten met het verlangen er even uit te gaan om les te gaan geven...
Conclusie: wij zijn God dankbaar dat Hij het voor elkaar heeft gekregen om ons bij elkaar te brengen. We vullen elkaar perfect aan. We hebben een gelukkig leven. Daar zijn we Hem zo dankbaar voor en we zijn er heilig van overtuigd, dat Hij er niet op zit te wachten dat we dat gaan veranderen.
Dat is duidelijk. Gelukkig dat mensen elkaar zo kunnen aanvullen. Ik zie zoiets om mij heen ook vaak. Bijv. een man en
een vrouw die samen enkele winkels hebben. Waarbij de man niet kan organiseren, en de vrouw juist heel goed.
Alleen mag ik de volgende opmerking maken t.a.v. de vader die de kinderen opvoedt?
Van 1/2 - 4 jaar lijkt mij dat voor een vader minder geschikt. Er zullen
best wel vaders zijn die dat kunnen, maar is er van nature toch niet een
iets sterkere band, vooral op die leeftijd, tussen kinderen en de moeder?
Naarmate de leeftijd vordert, verandert dat denk ik.Andre schreef:Als een vader nooit in beeld is kunnen er ook dingen fout gaan in een opvoeding, zelfs de 'rolverdeling' die jij nastreeft is geen garantie voor een 'goede' 'liefdevolle' opvoeding van de kinderen.
* Een vader heeft ook zijn taak, helemaal mee eens.
* " ... geen garantie ... ", ook mee eens. Ik denk dat er een aantal
andere dingen zijn, die ook belangrijk zijn. Nl. aandacht, je inleven in de
belevingswereld van een kind, een aansluiten bij de mogelijkheden die er
op een gegeven moment zijn. En een voorbeeld geven, kinderen zien
soms haarscherp wat je doet en hoe.
T.a.v. Lalage
Globaal ben ik het met je eens. Tegenwoordig zie ik trouwens ook steeds
meer mannen die in het huishouden een handje mee helpen. En ook meer
vrouwen die mannelijke taken verrichten. Maar verschil is er nog wel.
En, misschien komt het heel ouderwets over, maar nogmaals, als vrouwen
typisch mannelijke taken gaan verrichten, gaat er dan niet iets van het
typische vrouwelijke verloren? Bijv. de fijngevoelige band met de
kinderen. Of mag ik dit zo niet stellen?
T.a.v. MrSokkie
"De standaardrolverdeling gaat niet zomaar op." Dat is duidelijk. Maar ik
wil ik niet zomaar hetgeen in het verleden er was, veronachtzamen.
Misschien kan daar toch ook nog iets goeds uit gehaald worden.
T.a.v. Lammetje
* Vrouwen kunnen zich doorgaans beter redden, als ze alleen zijn.
Dat is realiteit.
* Sterkte. Een korte reactie. Fysiek zijn mannen echt sterker hoor.
* Vrouwen kunnen soms ook goed besturen, dat is duidelijk. Of het ook
goed is dat ze dat doen, wil ik hier niet over uitwijden.
* Kinderen veel in een kindercrash lijkt mij een slechte opvoeding.
Een beetje radicaal misschien, maar vooral op jonge leeftijd hebben m.i. kinderen baat bij een vader en moeder die bij hen is. Waar ze vanalles
van zien, die ze wat kwijt kunnen, die hen kunnen leren, enz.
* Een ding is nu wel duidelijk, het verschilt per situatie.
* Ook belangrijk is volgens mij een goede verhouding, tussen
vader, moeder en kinderen. Kinderen kunnen ook dat aanvoelen.
*
Mag je nu ook nog stellen dat als het erop aankomt de man het hoofd
van het gezin is? Ik denk eigenlijk dat zoiets niet vaak echt aan de
orde is, dingen gaan vaak spontaan.
)
