Berichtdoor meissie88 » 19 mar 2008 16:55
Gisterav een bewoner in m'n armen overleden...vreselijk!
Ze had al long-ontsteking...maar ze knapte weer lekker op, eergister had ze 5 uurtjes opgezeten, en gisterav wilde ze niet naar bed, kwam er telkens weer uit, dus tegen half 10 probeer ik het nog een x, en ze word helemaal panisch toen ik dr in bed legde, dat gebeurde wel vaker, en normaal loop ik dan 'zo' weg, en dan kalmeert ze een poosje later wel.
Maar deze x had ik het gevoel te moeten blijven, dus ik een stoel naast haar bed getrokken, bij d'r gaan zitten, en de angst werd steeds groter, dus heb ik een collega er bij geroepen, die heeft de pieperdienst etc. gebeld, uiteindlijk zou een arts komen, omdat ze steeds angstiger werd, en ze voor mijn gevoel 'doodsangst' had, haar zoon werd ondertussen ok gebeld, en die zou zsm komen
Ik heb een uur bij haar gezeten, telkens weer ging ze in bed zitten, aaide ze me langs m'n gezicht, of trok me naar zich toe, om me een knuffel te geven, en zei ze weer: Meisje help me toch...meisje toch! Laat me maar...
Ik kon d'r gewoon niet alleen laten...uiteindelijk werd ze dus rustiger, haar ademhaling werd steeds zwakker, ze keek me nog een x aan, greep m'n hand beet, en knipoogt nog 1x, en ik hoor de arts met een collega aankomen, en gelijk zucht ze nog 1 x en dat was het....
Op dat moment vroeg een andere collega of het wel ging met me...en toen knapte er echt wat in me...
Het was de eerste keer dat er iemand overleed waar ik echt bij was, en nu helemaal zo..het laatste uurtje van haar leven heb ik zo bewust meegemaakt...
Vergeet het nooit weer, dat is zeker!